Instytut Historii Sztuki <Posen> [Hrsg.]: Artium Quaestiones (15.2004)

PATRZĄCE RĘCE I ŚLEPE PLAMKI: GALILEUSZ JAKO RYSOWNIK

267

horyzontu, podczas gdy nocne niebo z tyłu ciemnieje bardziej intensyw-
nie. I odwrotnie: na przeciwległej stronie ciemność nieba zmniejsza się,
po to by ustanowić równowagę barwną.


17. Faza księżyca z 18 XII 1609 r., godz. 7.00 (detal z il. 12)

W kontrastowej strefie światła i cienia piąta tarcza księżyca (ił. 17)
ukazuje większą ciemność, aniżeli wszystkie wcześniejsze przykłady.
Szósta kula (ił. 18) jeszcze bardziej intensyfikuje ciemność nocnej strony
księżyca w stosunku do linii kontrastu ze światłem. Na dole po prawej
kropkowane plamki tworzą panoramę wzgórz i kraterów.
Subtelne zniuansowanie intensywności światła padającego na tarczę
księżyca służy również ukazaniu wybrzuszeń i zagłębień jego powierzch-
ni. Wszystkie rysunki odznaczają się niespotykaną dotąd plastycznością,
jaką Galileusz nadal kuli księżyca. Światło gra na nieregularnej po-
wierzchni satelity Ziemi jak w filmie, oświetlając wzgórza swoimi pro-
mieniami, podczas gdy niżej leżące rejony nadal pozostają w cieniu nocy.