0.5
1 cm
OPTYCZNA PODŚWIADOMOŚĆ
259
Modelski (Seattle: University of Washington Press, 1982), s. 125; w relacji do mitu
Edypa zob. The Structural Analysis of Myth w Structural Anthropology, tłum. Claire
Jackobson i Brooke Grundfest Schoepf (New York: Basic Books, 1963). Przekształ-
cając Klein Group, A.J. Greimas stworzył kwadrat semiotyczny, twierdząc, że daje on
„nieco odmienne sformułowanie tej samej struktury”, zob. The Interaction of Semiotic
Constraints, w: On Meaning (Minneapolis: University of Minnesota Press, 1987),
s. 50. Jameson wykorzystuje semiotyczny kwadrat w The Political Unconscious (zob.
s. 167, 254, 256, 277), podobnie jak Loius Marin w Disneyland: A Degenerate Utopia,
„Glyph”, 1 (1977), s. 64. Jameson dyskutuje następnie Levi-Straussowską koncepcję
mitu jako rozwiązania realnych sprzeczności w sferze wyobrażeniowej {The Political
Unconscious, s. 79), a także Althusserowskie pojęcie sztuki jako prezentacji ideologii
pozbawionej swoich sprzeczności wewnętrznych (s. 56). Na temat Althussera zob.
Letter on Art w: Lenin and Philosophy, tłum. Ben Brewster (New York: Monthly
Review Press, 1971). Na temat Levi-Straussa zob. Tristes tropiąues, tłum. John
Russell (New York: Atheneum, 1971), s. 176-180.
Siatką, jako jednym z paradygmatów kompozycji modernistycznej, strukturyzowa-
nym przez powtórzenie, zajmowałam się w Gińds w: The Originality of the Avant-
Gai'de and Other Modernist Myths (Cambridge: MIT Press, 1985). Do moich publika-
cji, w których tle znajduje się zainteresowanie kontestacją modernistycznego opty-
kalizmu, należą: Anti-Vision, „October” 36 (Spring 1986); No Morę Play, esej o rzeź-
bie surrealistycznej Giacomettiego i jego relacji do prymitywizmu, w The Originality
of the Avant-Garde (pierwotnie napisany jako rozdział „Primitiuism” and Twentieth-
Century Art, ed. William Rubin, New York: Museum of Modern Art, 1986; i Corpus
Delicti, studium na temat fotografii surrealistycznej, w LAmour Fou: Surrealism
and Photography (New York: Abbeville Press, 1986).
Lacan opublikował dwie wersje Schematu L, jedną w 1955 roku w On the Possible
Treatment of Psychosis (Ecrits: A Selection, tłum. Alan Sheridan, New York: Norton,
1977, s. 193), w której pozycja ego jest podana jako a", a obiekty jako a; i drugą
w Introduction z 1966 roku do Seminar on „The Purloined Letter” z 1955 roku (Ecrits,
Paris: Editions du Seuil, 1966, s. 53), w której ego jest oznaczone jako a, a objet a
jako a'. Oś aa' scharakteryzował Lacan jako „alternujące podwojenie” (ibid., s. 55).
259
Modelski (Seattle: University of Washington Press, 1982), s. 125; w relacji do mitu
Edypa zob. The Structural Analysis of Myth w Structural Anthropology, tłum. Claire
Jackobson i Brooke Grundfest Schoepf (New York: Basic Books, 1963). Przekształ-
cając Klein Group, A.J. Greimas stworzył kwadrat semiotyczny, twierdząc, że daje on
„nieco odmienne sformułowanie tej samej struktury”, zob. The Interaction of Semiotic
Constraints, w: On Meaning (Minneapolis: University of Minnesota Press, 1987),
s. 50. Jameson wykorzystuje semiotyczny kwadrat w The Political Unconscious (zob.
s. 167, 254, 256, 277), podobnie jak Loius Marin w Disneyland: A Degenerate Utopia,
„Glyph”, 1 (1977), s. 64. Jameson dyskutuje następnie Levi-Straussowską koncepcję
mitu jako rozwiązania realnych sprzeczności w sferze wyobrażeniowej {The Political
Unconscious, s. 79), a także Althusserowskie pojęcie sztuki jako prezentacji ideologii
pozbawionej swoich sprzeczności wewnętrznych (s. 56). Na temat Althussera zob.
Letter on Art w: Lenin and Philosophy, tłum. Ben Brewster (New York: Monthly
Review Press, 1971). Na temat Levi-Straussa zob. Tristes tropiąues, tłum. John
Russell (New York: Atheneum, 1971), s. 176-180.
Siatką, jako jednym z paradygmatów kompozycji modernistycznej, strukturyzowa-
nym przez powtórzenie, zajmowałam się w Gińds w: The Originality of the Avant-
Gai'de and Other Modernist Myths (Cambridge: MIT Press, 1985). Do moich publika-
cji, w których tle znajduje się zainteresowanie kontestacją modernistycznego opty-
kalizmu, należą: Anti-Vision, „October” 36 (Spring 1986); No Morę Play, esej o rzeź-
bie surrealistycznej Giacomettiego i jego relacji do prymitywizmu, w The Originality
of the Avant-Garde (pierwotnie napisany jako rozdział „Primitiuism” and Twentieth-
Century Art, ed. William Rubin, New York: Museum of Modern Art, 1986; i Corpus
Delicti, studium na temat fotografii surrealistycznej, w LAmour Fou: Surrealism
and Photography (New York: Abbeville Press, 1986).
Lacan opublikował dwie wersje Schematu L, jedną w 1955 roku w On the Possible
Treatment of Psychosis (Ecrits: A Selection, tłum. Alan Sheridan, New York: Norton,
1977, s. 193), w której pozycja ego jest podana jako a", a obiekty jako a; i drugą
w Introduction z 1966 roku do Seminar on „The Purloined Letter” z 1955 roku (Ecrits,
Paris: Editions du Seuil, 1966, s. 53), w której ego jest oznaczone jako a, a objet a
jako a'. Oś aa' scharakteryzował Lacan jako „alternujące podwojenie” (ibid., s. 55).
