DOI Heft:
Przekłady
DOI Artikel:Krauss, Rosalind E.; Bryl, Mariusz [Übers.]: Optyczna podświadomość
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.28197#0301
OPTYCZNA PODŚWIADOMOŚĆ
299
Drugą, obok przezroczystości, cechą struktury jest synchronia. Synchro-
niczne ukazywanie relacji pozwala bowiem - dzięki zgromadzeniu ele-
mentów systemu w polu jednostkowego obrazu - na myśl o kognitywnej
władzy. To dlatego synchronia jest następnym terminem, wobec którego
Schemat L deklaruje logiczną wojnę. Skonstruowany raczej jako obieg,
aniżeli diagram lub tablica, Schemat L tematyzuje efekty wywoływane
przez wytworzony przez traumę przymus powtarzania. Ujmując to krą-
żenie w stabilność struktury, Schemat L ukazuje, że cały system jawi się
jako homeostatyczny i atemporalny tylko dzięki wprowadzeniu do jego
jądra sekwencyjności i czasu.
Czy byłaby możliwa taka modyfikacja Schematu L, by posłużył oji do
ujęcia wizualności, która zarówno zachowuje, jak i wywraca pole moder-
nistycznego widzenia, w ten sam sposób, w jaki psychoanalityczny obieg
Lacana powoduje od wewnątrz erozję relacji strukturalistycznych? Albo-
wiem, jeśli relacja lustrzana - tak jak została przedstawiona w Schema-
cie L - oddziela podmiot od podświadomości przez wbicie klina nieprze-
zroczystości wzdłuż diagonalnego centrum grafu, to jest także prawdą, że
podmiot ten jest efektem podświadomości - lub tego, co powinno zostać
określone jako „efekt podmiotu ”.
W podobny sposób graf automatycznej wizualności pokazywałby, że cheł-
pliwa kognitywna przezroczystość „wizualnego jako takiego” nie jest ak-
tem świadomości, ale efektem tego, co zostało wyparte: to znaczy, efektem
serialności, powtórzenia, automatonu. A to jest równoznaczne ze stwier-
dzeniem, że jest ona funkcją cezury w widzeniu, luki:
tło
pole synchronii
, wizualne jako takie”
nie tło
(obiekty częściowe)
„ należą do mnie "
niedoszłe spotkanie
figura
seryjne powtórzenie
automaton
(figury nieobecności)
Figura, konstytuowana przez separację, jest deiksycznie podwojona jako
nie-tło: jako te części ciała podmiotu, które są utożsamiane z zewnętrz-
nym obiektem. Ponieważ jednak ten zewnętrzny obiekt - na mocy warun-
ku samego swojego zaistnienia - dany jest jako wycofujący lub separujący
się, owe, należące do podmiotu obiekty-częściowe są - w podobny sposób -
299
Drugą, obok przezroczystości, cechą struktury jest synchronia. Synchro-
niczne ukazywanie relacji pozwala bowiem - dzięki zgromadzeniu ele-
mentów systemu w polu jednostkowego obrazu - na myśl o kognitywnej
władzy. To dlatego synchronia jest następnym terminem, wobec którego
Schemat L deklaruje logiczną wojnę. Skonstruowany raczej jako obieg,
aniżeli diagram lub tablica, Schemat L tematyzuje efekty wywoływane
przez wytworzony przez traumę przymus powtarzania. Ujmując to krą-
żenie w stabilność struktury, Schemat L ukazuje, że cały system jawi się
jako homeostatyczny i atemporalny tylko dzięki wprowadzeniu do jego
jądra sekwencyjności i czasu.
Czy byłaby możliwa taka modyfikacja Schematu L, by posłużył oji do
ujęcia wizualności, która zarówno zachowuje, jak i wywraca pole moder-
nistycznego widzenia, w ten sam sposób, w jaki psychoanalityczny obieg
Lacana powoduje od wewnątrz erozję relacji strukturalistycznych? Albo-
wiem, jeśli relacja lustrzana - tak jak została przedstawiona w Schema-
cie L - oddziela podmiot od podświadomości przez wbicie klina nieprze-
zroczystości wzdłuż diagonalnego centrum grafu, to jest także prawdą, że
podmiot ten jest efektem podświadomości - lub tego, co powinno zostać
określone jako „efekt podmiotu ”.
W podobny sposób graf automatycznej wizualności pokazywałby, że cheł-
pliwa kognitywna przezroczystość „wizualnego jako takiego” nie jest ak-
tem świadomości, ale efektem tego, co zostało wyparte: to znaczy, efektem
serialności, powtórzenia, automatonu. A to jest równoznaczne ze stwier-
dzeniem, że jest ona funkcją cezury w widzeniu, luki:
tło
pole synchronii
, wizualne jako takie”
nie tło
(obiekty częściowe)
„ należą do mnie "
niedoszłe spotkanie
figura
seryjne powtórzenie
automaton
(figury nieobecności)
Figura, konstytuowana przez separację, jest deiksycznie podwojona jako
nie-tło: jako te części ciała podmiotu, które są utożsamiane z zewnętrz-
nym obiektem. Ponieważ jednak ten zewnętrzny obiekt - na mocy warun-
ku samego swojego zaistnienia - dany jest jako wycofujący lub separujący
się, owe, należące do podmiotu obiekty-częściowe są - w podobny sposób -