Instytut Historii Sztuki <Posen> [Hrsg.]: Artium Quaestiones (18.2007)

98

MICHAŁ HAAKE

widza poza siebie w sposób równie dobitny, jak Jonasz na fresku syk-
styńskim. Rezerwa wobec podobnej konkluzji jest wskazana także ze
względu na oglądowe wyodrębnienie wskazującej dłoni brodacza z całej
postaci.


35. Michał Anioł, Amana, 1510, Watykan, Kaplica Sykstyńska

Zrozumieniu związku obrazu Caravaggia z dziełem Michała Anioła
sprzyja uważna lektura dalszych zbieżności. Analogia Poico&mia z fre-
skiem sykstyńskim nie ogranicza się bowiem tylko do funkcji pojedynczej
postaci. Jonasz wskazuje obydwoma rękami na gest króla perskiego
Aswerusa w scenie Aznana na lunecie sklepienia (w Księ-
gach Estery jest mowa, że Aman ponosi śmierć na szubienicy) (il. 35R0.
Król wyciąga prawą rękę i wskazuje przed siebie. Tworzy się zwarty
układ z trzech rąk, skierowanych w analogicznym kierunku, z których
jedna stanowi przedłużenie pozostałych. Rysuje się w związku z tym
możność rozważenia zależności, po pierwsze między splecionymi dłońmi
90 Est 7, 10; R. Kuhn, MYcAe^afige^o. Dłe RtUlfhscAe DecAe, Berlin-New York 1975,
s. 43.