DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Bojarowski, Ewa: Recepcja współczesnej sztuki polskiej w Niemczech po 1989 roku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.29066#0231
RECEPCJA WSPÓŁCZESNEJ SZTUKI POLSKIEJ W NIEMCZECH PO 1989 ROKU
229
nicę, Magdalenę Więczek, Juliana Boss-Gosławskiego^. Zwrócenie uwa-
gi w stronę Polski ma związek ze zmianami politycznymi, jakie przynio-
sła tzw. odwilż i zmiana na stanowisku pierwszego sekretarza partii,
którym został Władysław Gomułka. Postalinowska liberalizacja, jaka
nastąpiła w dziedzinie sztuki, wpłynęła na wzrost zainteresowania Za-
chodu polską kulturą.
Do ważniejszych pokazów, które zapoznały niemieckiego odbiorcę
z polską sztuką, należy jedna z pierwszych, zorganizowana w 1. 1962/63
w Muzeum Folkwang w Essen zatytułowana „Polnische Malerei vom
Ausgang des XIX Jahrhunderts bis zur Gegenwart", która przedstawiała
polskie malarstwo począwszy od końca XIX wieku do współczesności.
W połowie lat 60. w Stadtliche Galerie, czyli późniejszym Muzeum Bo-
chum, odbyła się poświęcona Polsce wystawa „Profile IV". W 1975 roku
w Kunsthaus Hamburg i Kunstverein Hannover pokazana została wy-
stawa polskiej sztuki współczesnej z lat 1945-1973 („Polnische Gegen-
wartskunst 1945-1973"), prezentująca dzieła z Muzeum Narodowego we
Wrocławiu. W tym samym roku w Muzeum Ostwall w Dortmundzie po-
kazano prace polskich kolorystów na wystawie „Die Coloristen in Polen".
Oprócz wystaw w państwowych muzeach, prace polskich artystów
prezentowane były również w prywatnych galeriach, które skupiały wo-
kół siebie mniejsze grono odbiorców. Takimi galeriami były Galeria Leo
Klose czy Galeria Hans Voss w Bremen, których właścicielom udało się
zgromadzić klientów kupujących polskie prace.
Niestety, wyraźna była dyferencja pomiędzy wiedzą i przepływem
informacji z Zachodu i krajów bloku wschodniego. Znacząca była również
różnica w stanie badań nad sztuką zachodnią i tzw. „Ost-Kunst"ih Kon-
dycję i problemy sztuki zachodniej łatwo było poznać z krytycznych
tekstów, publikowanych w dostępnych na rynku międzynarodowych cza-
sopismach artystycznych. W przypadku sztuki wschodniej brak było pu-
blikacji, które poświęcone byłyby jej problemom. W lutym 1961 roku na
łamach niemieckiego miesięcznika „Kunstwerk", poświęconego sztuce
międzynarodowej, opublikowane zostały trzy artykuły prezentujące pol-
ską sztukę. Ich autorami byli Andrzej Jakimowicz i Aleksander Wojcie-
chowski oraz Pierre Restany. Jakimowicz skoncentrował się w swoim
artykule zatytułowanym i c/yscyp/ina („Abstraktion und Dis-
ziplin") na geometryczno-konstruktywistycznych tendencjach polskiej
sztuki sprzed 1939 roku, na postaciach takich, jak S.I. Witkiewicz, Wła-
J. Weichardt, Ponzscde Bdasi żn DezAsc/dand - zeesOiezAscde żn Pzden. Etnę
Bdanz der MJecdse^seżdgen AMss^edangs&ezżedMngen, (w: ) Br/eó^e Adzcddarscdap Aspedd
der dezAscd-pcdrdscden Bezzedangen zzrz 20. Jadrdzzzzderd (red.) J.-P. Barbian, M. Zybura,
Wiesbaden 1999, s. 252.
n Ibidem.
229
nicę, Magdalenę Więczek, Juliana Boss-Gosławskiego^. Zwrócenie uwa-
gi w stronę Polski ma związek ze zmianami politycznymi, jakie przynio-
sła tzw. odwilż i zmiana na stanowisku pierwszego sekretarza partii,
którym został Władysław Gomułka. Postalinowska liberalizacja, jaka
nastąpiła w dziedzinie sztuki, wpłynęła na wzrost zainteresowania Za-
chodu polską kulturą.
Do ważniejszych pokazów, które zapoznały niemieckiego odbiorcę
z polską sztuką, należy jedna z pierwszych, zorganizowana w 1. 1962/63
w Muzeum Folkwang w Essen zatytułowana „Polnische Malerei vom
Ausgang des XIX Jahrhunderts bis zur Gegenwart", która przedstawiała
polskie malarstwo począwszy od końca XIX wieku do współczesności.
W połowie lat 60. w Stadtliche Galerie, czyli późniejszym Muzeum Bo-
chum, odbyła się poświęcona Polsce wystawa „Profile IV". W 1975 roku
w Kunsthaus Hamburg i Kunstverein Hannover pokazana została wy-
stawa polskiej sztuki współczesnej z lat 1945-1973 („Polnische Gegen-
wartskunst 1945-1973"), prezentująca dzieła z Muzeum Narodowego we
Wrocławiu. W tym samym roku w Muzeum Ostwall w Dortmundzie po-
kazano prace polskich kolorystów na wystawie „Die Coloristen in Polen".
Oprócz wystaw w państwowych muzeach, prace polskich artystów
prezentowane były również w prywatnych galeriach, które skupiały wo-
kół siebie mniejsze grono odbiorców. Takimi galeriami były Galeria Leo
Klose czy Galeria Hans Voss w Bremen, których właścicielom udało się
zgromadzić klientów kupujących polskie prace.
Niestety, wyraźna była dyferencja pomiędzy wiedzą i przepływem
informacji z Zachodu i krajów bloku wschodniego. Znacząca była również
różnica w stanie badań nad sztuką zachodnią i tzw. „Ost-Kunst"ih Kon-
dycję i problemy sztuki zachodniej łatwo było poznać z krytycznych
tekstów, publikowanych w dostępnych na rynku międzynarodowych cza-
sopismach artystycznych. W przypadku sztuki wschodniej brak było pu-
blikacji, które poświęcone byłyby jej problemom. W lutym 1961 roku na
łamach niemieckiego miesięcznika „Kunstwerk", poświęconego sztuce
międzynarodowej, opublikowane zostały trzy artykuły prezentujące pol-
ską sztukę. Ich autorami byli Andrzej Jakimowicz i Aleksander Wojcie-
chowski oraz Pierre Restany. Jakimowicz skoncentrował się w swoim
artykule zatytułowanym i c/yscyp/ina („Abstraktion und Dis-
ziplin") na geometryczno-konstruktywistycznych tendencjach polskiej
sztuki sprzed 1939 roku, na postaciach takich, jak S.I. Witkiewicz, Wła-
J. Weichardt, Ponzscde Bdasi żn DezAsc/dand - zeesOiezAscde żn Pzden. Etnę
Bdanz der MJecdse^seżdgen AMss^edangs&ezżedMngen, (w: ) Br/eó^e Adzcddarscdap Aspedd
der dezAscd-pcdrdscden Bezzedangen zzrz 20. Jadrdzzzzderd (red.) J.-P. Barbian, M. Zybura,
Wiesbaden 1999, s. 252.
n Ibidem.