II. 1. Marceli Bacciarelli, autoportret, ok. 1790,
wŁ: Elżbieta Bacciarelli, Sopot. (Fot. Muz. Nar.
w Warszawie).
DO REDAKCJI
BIULETYNU HISTORII SZTUKI
Już po złamaniu artykułu Testament Bacciarellego
(Biuletyn H.S. XVIII, 1956, nr 1) otrzymałem dzięki
uprzejmości mgr Przemysława Michałowskiego w Po-
znaniu reprodukcję portretów Marcelego Bacciarellego
i jego żony, z nie istniejącego już dzisiaj nagrobka
w katedrze warszawskiej, umieszczoną w mało znanej
pracy: J. Kohte, Kunstdenkmaler im Gebiete der mitt-
leren Weichsel und der oberen Warthe, Deutsche Mo-
natshefte 1940, No 11/12.
Portret Fryderyki Bacciarelli jest, jak wiemy, zro-
bioną przez Jana Gładysza kopią zaginionego dziś por-
tretu Antoniego Graffa, wykonanego w Dreźnie w roku
1766. Natomiast portret Bacciarellego jest, jak się‘zdaje,
kopią jego, nie publikowanego dotąd autoportretu znaj-
dującego się obecnie w posiadaniu Elżbiety Bacciarelli
w Sopocie.
Mieczysław Wallis
II. 2. Portrety Marcelego i Fryderyki Bacciarellich z ich nagrobka w katedrze warszawskiej.
Wg. J. Kohtego. (Fot. Muz. Nar. w Warszawie)
505