DOI Heft:
Nota redakcyjna
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48706#0013
NOTA REDAKCYJNA
Numer, który niniejszym oddajemy do rąk Czytelników
jest numerem specjalnym. Cztery zeszyty kwartalnika za rok
1982 ukazują się tutaj w jednym woluminie, przynoszącym
zamiast rozpraw i artykułów wykaz zawartości czasopisma
za lata 1932—1981. Ze względu na jego szczególny charakter
ograniczyliśmy objętość tomu do objętości, jakiej wymagał
ów zapis.
Te cztery zeszyty są pierwszymi, które przygotował nowy
Komitet Redakcyjny.
Tak się złożyło, iż rocznik poprzedni, ostatni przygoto-
wany przez dawną Redakcję, zamknął równe półwiecze
istnienia pisma. Toteż nowa Redakcja, pragnąc czytelnikom
ułatwić korzystanie z ponad stu numerów „Biuletynu” speł-
niając zarazem dezyderat środowiska naukowego, wielo-
krotnie wysuwany m.in. na forum Stowarzyszenia Historyków
Sztuki, postanowiła z tej okazji opublikować pełny spis
zawartości czasopisma wraz z odpowiednimi indeksami w okre-
sie jego pięćdziesięciolecia. Możemy w ten sposób ukazać jedno-
cześnie — choćby powierzchownie — dorobek naukowy
pisma, tak znaczny zwłaszcza w ostatnim trzydziestoleciu,
kiedy to pod redakcją naczelną Profesora Stanisława Lo-
rentza stało się ono głównym w Polsce pismem w zakresie
historii sztuki o poważnej międzynarodowej pozycji, oddać
hołd pracy naszych poprzedników, w szczególności mgr
Zofii Kossakowskiej-Szanajca, zastępcy redaktora naczelnego.
Nie ukrywamy przy tym, że na decyzję o przeznaczeniu tych
właśnie numerów na publikację o charakterze bibliograficznym
wpłynęły również inne, zewnętrzne okoliczności, takie jak
fakt powołania nowej Redakcji dopiero w kwietniu 1982 r.»
tj. w kilkanaście miesięcy po upływie kadencji Redakcji
poprzedniej, oraz —. podyktowane trudnościami poligraficz-
nymi —• zarządzenie władz Polskiej Akademii Nauk o wy-
jątkowym, bardzo znacznym zmniejszeniu objętości arku-
szowej wszystkich czasopism wydawanych przez PAN w roku
1982.
Nowa Redakcja pragnie kontynuować i rozwijać najlepsze
dotychczasowe tradycje „Biuletynu”, w szczególności
utrzymać jego ogólnopolski charakter jako podstawowego
czasopisma z zakresu historii sztuki, które będąc organem
Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk wydawanym
wspólnie ze Stowarzyszeniem Historyków Sztuki, jest zarazem
otwarte dla całego środowiska naukowego. Chcielibyśmy
publikować na jego lamach przede wszystkim rozprawy
o charakterze problemowym, monografie i przyczynki do
zagadnień szczególnie istotnych. Zamierzamy rozwinąć dział
recenzji i polemik, rozszerzyć informację naukową, która
winna objąć różnorodne przejawy naukowego życia
naszej dyscypliny, w tym również działalności Instytutu Sztu-
ki. Wreszcie mając na uwadze międzynarodową pozycję „Biu-
letynu” pragniemy w większym niż dotąd stopniu dopuścić
na jego łamy języki tzw. kongresowe, tak jak to uczynili
w swych pismach z historii sztuki m.in. Czesi i Holendrzy,
Szwedzi i Węgrzy. Świadomi zobowiązań wobec półwiekowej
tradycji pisma oraz wielu oczekiwań Kolegów wiemy równo-
cześnie, że wysiłki nasze tylko wtedy będą mogły przynieść
właściwy rezultat, kiedy zostaną wsparte przez całe śro-
dowisko historyków sztuki.
Stanisław Mossakowski
Numer, który niniejszym oddajemy do rąk Czytelników
jest numerem specjalnym. Cztery zeszyty kwartalnika za rok
1982 ukazują się tutaj w jednym woluminie, przynoszącym
zamiast rozpraw i artykułów wykaz zawartości czasopisma
za lata 1932—1981. Ze względu na jego szczególny charakter
ograniczyliśmy objętość tomu do objętości, jakiej wymagał
ów zapis.
Te cztery zeszyty są pierwszymi, które przygotował nowy
Komitet Redakcyjny.
Tak się złożyło, iż rocznik poprzedni, ostatni przygoto-
wany przez dawną Redakcję, zamknął równe półwiecze
istnienia pisma. Toteż nowa Redakcja, pragnąc czytelnikom
ułatwić korzystanie z ponad stu numerów „Biuletynu” speł-
niając zarazem dezyderat środowiska naukowego, wielo-
krotnie wysuwany m.in. na forum Stowarzyszenia Historyków
Sztuki, postanowiła z tej okazji opublikować pełny spis
zawartości czasopisma wraz z odpowiednimi indeksami w okre-
sie jego pięćdziesięciolecia. Możemy w ten sposób ukazać jedno-
cześnie — choćby powierzchownie — dorobek naukowy
pisma, tak znaczny zwłaszcza w ostatnim trzydziestoleciu,
kiedy to pod redakcją naczelną Profesora Stanisława Lo-
rentza stało się ono głównym w Polsce pismem w zakresie
historii sztuki o poważnej międzynarodowej pozycji, oddać
hołd pracy naszych poprzedników, w szczególności mgr
Zofii Kossakowskiej-Szanajca, zastępcy redaktora naczelnego.
Nie ukrywamy przy tym, że na decyzję o przeznaczeniu tych
właśnie numerów na publikację o charakterze bibliograficznym
wpłynęły również inne, zewnętrzne okoliczności, takie jak
fakt powołania nowej Redakcji dopiero w kwietniu 1982 r.»
tj. w kilkanaście miesięcy po upływie kadencji Redakcji
poprzedniej, oraz —. podyktowane trudnościami poligraficz-
nymi —• zarządzenie władz Polskiej Akademii Nauk o wy-
jątkowym, bardzo znacznym zmniejszeniu objętości arku-
szowej wszystkich czasopism wydawanych przez PAN w roku
1982.
Nowa Redakcja pragnie kontynuować i rozwijać najlepsze
dotychczasowe tradycje „Biuletynu”, w szczególności
utrzymać jego ogólnopolski charakter jako podstawowego
czasopisma z zakresu historii sztuki, które będąc organem
Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk wydawanym
wspólnie ze Stowarzyszeniem Historyków Sztuki, jest zarazem
otwarte dla całego środowiska naukowego. Chcielibyśmy
publikować na jego lamach przede wszystkim rozprawy
o charakterze problemowym, monografie i przyczynki do
zagadnień szczególnie istotnych. Zamierzamy rozwinąć dział
recenzji i polemik, rozszerzyć informację naukową, która
winna objąć różnorodne przejawy naukowego życia
naszej dyscypliny, w tym również działalności Instytutu Sztu-
ki. Wreszcie mając na uwadze międzynarodową pozycję „Biu-
letynu” pragniemy w większym niż dotąd stopniu dopuścić
na jego łamy języki tzw. kongresowe, tak jak to uczynili
w swych pismach z historii sztuki m.in. Czesi i Holendrzy,
Szwedzi i Węgrzy. Świadomi zobowiązań wobec półwiekowej
tradycji pisma oraz wielu oczekiwań Kolegów wiemy równo-
cześnie, że wysiłki nasze tylko wtedy będą mogły przynieść
właściwy rezultat, kiedy zostaną wsparte przez całe śro-
dowisko historyków sztuki.
Stanisław Mossakowski