Citation link:
https://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/bhs1987/0388
NOTY RECENZYJNE
cześnie obraz w zwieńczeniu za nieco późniejszy; te-
mat jednego z obrazów bocznych (według Ryszkiewi-
cza Wskrzeszenie zmarłego chłopca) trafnie rozpo-
znała jako Ukaranie przez Świętego nieuczciwego
kleryka. Rozważając genezę sztuki Majewskiego Au-
torka pomniejsza rolę tradycji małopolskiej na ko-
rzyść oddziaływania malarstwa północnowłoskiego,
zwłaszcza bolońskiego z końca w. XVI (pośrednie
wpływy Lodovica Carracciego i jego następców).
Wpływ środowiska neapolitańskiego, któremu Ryszkie-
wicz przypisał znaczną rolę w ukształtowaniu stylu
malarza, badaczka włoska dostrzega jedynie w paru
spośród 27 malowideł ściennych z r. 1660 w kruż-
gankach klasztoru S. Maria di Propezzano w Marro-
doro. Jednak zakres udziału artysty w wykonaniu te-
go niejednorodnego zespołu, tradycyjnie mu przypi-
sywanego (atrybucja nadal nie poświadczona źródło-
wo) jest trudny do ustalenia, zwłaszcza wobec przy-
puszczenia Marcone, iż Majewski zmarł najpóźniej
w tymże roku 1660.
Głównie temu właśnie zespołowi Giammario
Scattoni poświęcił swój artykuł pełen beztrosko rzu-
canych skojarzeń z różnymi dziełami malarstwa wło-
skiego. Wartość tego eseju sprowadza się więc przede
wszystkim do sumiennego wyliczenia tematów po-
szczególnych scen cyklu.
Wreszcie Adelamo Marino interesująco przedsta-
wił skomplikowaną sytuację polityczną, społeczną,
ekonomiczną i religijną Teramo i Abruzji w czasach,
gdy osiedlił się tam i tworzył Sebastian Majewski.
Z artykułu wyłania się ponury obraz ubogiego, pery-
feryjnego regionu, nawiedzanego klęskami żywiołowy-
mi, nękanego waśniami feudałów, terroryzowanego
przez bandy rozbójników, częstokroć znajdujących o-
parcie w klasztorach, łupionego przez stacjonujące
tam garnizony wojskowe i niszczonego bezwzględną
polityką fiskalną władz państwowych.
Działalność polskiego artysty w prowincjonalnym
i odizolowanym środowisku Abruzji jest zjawiskiem
marginesowym z punktu widzenia zarówno polskiej,
jak i włoskiej historii sztuki, z żywszym więc za-
interesowaniem winna się spotkać przede wszystkim
ze strony lokalnych badaczy. Jedynie oni są w stanie
dotrzeć do wszystkich trudno dostępnych dzieł kiedy-
kolwiek przypisywanych temu malarzowi, systema-
tycznie penetrować miejscowe archiwa i krytycznie
weryfikować tradycyjne atrybucje. Artykuły w „oko-
licznościowym" numerze „Apruntium", w tym także
monografia artysty opracowana przez Sofię Marcone,
pisane pod naciskiem terminu wizyty papieskiej, tyl-
ko częściowo wypełniają te zadania. Dlatego nadal
zachowują aktualność słowa Ryszkiewicza, iż Ma-
jewski [...] oczekuje jeszcze na bardziej wyczerpujące
opracowanie, na które z pewnością zasłużył.
Adam Małkiewicz
Instytut Historii Sztuki UJ
cześnie obraz w zwieńczeniu za nieco późniejszy; te-
mat jednego z obrazów bocznych (według Ryszkiewi-
cza Wskrzeszenie zmarłego chłopca) trafnie rozpo-
znała jako Ukaranie przez Świętego nieuczciwego
kleryka. Rozważając genezę sztuki Majewskiego Au-
torka pomniejsza rolę tradycji małopolskiej na ko-
rzyść oddziaływania malarstwa północnowłoskiego,
zwłaszcza bolońskiego z końca w. XVI (pośrednie
wpływy Lodovica Carracciego i jego następców).
Wpływ środowiska neapolitańskiego, któremu Ryszkie-
wicz przypisał znaczną rolę w ukształtowaniu stylu
malarza, badaczka włoska dostrzega jedynie w paru
spośród 27 malowideł ściennych z r. 1660 w kruż-
gankach klasztoru S. Maria di Propezzano w Marro-
doro. Jednak zakres udziału artysty w wykonaniu te-
go niejednorodnego zespołu, tradycyjnie mu przypi-
sywanego (atrybucja nadal nie poświadczona źródło-
wo) jest trudny do ustalenia, zwłaszcza wobec przy-
puszczenia Marcone, iż Majewski zmarł najpóźniej
w tymże roku 1660.
Głównie temu właśnie zespołowi Giammario
Scattoni poświęcił swój artykuł pełen beztrosko rzu-
canych skojarzeń z różnymi dziełami malarstwa wło-
skiego. Wartość tego eseju sprowadza się więc przede
wszystkim do sumiennego wyliczenia tematów po-
szczególnych scen cyklu.
Wreszcie Adelamo Marino interesująco przedsta-
wił skomplikowaną sytuację polityczną, społeczną,
ekonomiczną i religijną Teramo i Abruzji w czasach,
gdy osiedlił się tam i tworzył Sebastian Majewski.
Z artykułu wyłania się ponury obraz ubogiego, pery-
feryjnego regionu, nawiedzanego klęskami żywiołowy-
mi, nękanego waśniami feudałów, terroryzowanego
przez bandy rozbójników, częstokroć znajdujących o-
parcie w klasztorach, łupionego przez stacjonujące
tam garnizony wojskowe i niszczonego bezwzględną
polityką fiskalną władz państwowych.
Działalność polskiego artysty w prowincjonalnym
i odizolowanym środowisku Abruzji jest zjawiskiem
marginesowym z punktu widzenia zarówno polskiej,
jak i włoskiej historii sztuki, z żywszym więc za-
interesowaniem winna się spotkać przede wszystkim
ze strony lokalnych badaczy. Jedynie oni są w stanie
dotrzeć do wszystkich trudno dostępnych dzieł kiedy-
kolwiek przypisywanych temu malarzowi, systema-
tycznie penetrować miejscowe archiwa i krytycznie
weryfikować tradycyjne atrybucje. Artykuły w „oko-
licznościowym" numerze „Apruntium", w tym także
monografia artysty opracowana przez Sofię Marcone,
pisane pod naciskiem terminu wizyty papieskiej, tyl-
ko częściowo wypełniają te zadania. Dlatego nadal
zachowują aktualność słowa Ryszkiewicza, iż Ma-
jewski [...] oczekuje jeszcze na bardziej wyczerpujące
opracowanie, na które z pewnością zasłużył.
Adam Małkiewicz
Instytut Historii Sztuki UJ