Zitierlink:
https://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/bhs1987/0429
KRONIKA
I!. 6. Wystawa „Portrety osobistości i mieszkańców Warszawy XVII—XX
wieku", fragment sali VIII z autoportretem (na planszy) Romualda Kamila
Witkowskiego i podobizną (w głębi z lewej) Żdzisława Lubomirskiego pędzla
Bolesława Czedekowskiego. Fot. A. Szypowski.
warszawskim portrecistą z końca, XIX i początku
XX wieku był Stanisław Lentz (1861—1920). Na
wystawie znalazł siię pokaźnych rozmiarów portret
jego pędzla przedstawiający Jana Dunina Borkow-
skiego — ziemnianina, kupca, inżyniera.
W sali VIII eksponowano portrety przedstawi-
cieli rozmaitych środowisk Warszawy i jej wybit-
nych osobistości, czynnych w okresie dwudziesto-
lecia.
Odzyskanie niepodległego bytu państwowego
i przywrócenie Warszawie statusu stolicy uczyniło
z niej centrum polskiego życia artystycznego. Powsta-
wały tutaj ugrupowania o rozmaitych założeniach
programowych, w których próbowano określić miejsce
sztuki polskiej wobec nowych prądów w sztuce euro-
pejskiej. Dominował jednak nadal nurt sztuki tra-
dycyjnej, bardziej komunikatywnej, a więc dostępnej
dla szerokiego kręgu odbiorców.
Instytucję odgrywającą wciąż jeszcze poważną
rolę w życiu artystycznym było zasłużone Towarzy-
stwo Zachęty Sztuk Pięknych. Sztuka zrzeszonych
w niej artystów uznawana już wówczas za konser-
watywną, ale oparta na ogół na dobrym rzemiośle,
reprezentowana jest w Muzeum Historycznym szere-
giem obrazów.
Przykładem może być malarstwo Stanisława Za-
wadzkiego (1878—1960), ucznia m.in. W. Gersona,
a następnie Akademii Monachijskiej, członka TZSP
do 1939 r., a po wojnie grupy „Zachęta". Jego pędzla
jest kameralny portret prezydenta Stanisława Woj-
ciechowskiego, powstały w Belwederze w 1923 r.
Inny ukazuje wybitnego prawnika — Adolfa Suli-
gowskiego. Do TZSP należeli także: Julian Dwo-
rzaczek, autor portretu przemysłowca — Gustawa
Wojciechowskiego; Kazimierz Borzym (1884—1968);
którego twórczość reprezentowały na wystawie
portrety warszawskich ogrodniczek-kwiaciarek —
Jadwigi i Anny Kuszewskich; Wawrzyniec Cho-
rembalski (1888—1965), autor portretu antykwariu-
sza Zygmunta Floręckiego; Wacław Dyzmański
(1874—1944), którego autoportret znajduje się w zbio-
rach Muzeum.
Modnym portrecistą bogatej burżuazji i arysto-
kracji był Bolesław Czedekewski (1885—1969), twór-
ca ekoponowanego na wystawie okazałego portretu
Zdzisława Lubomirskiego, członka Rady Regencyjnej,
prezydenta miasta Warszawy.
Twórczość Tadeusza Pruszkowskiego (1888—1942),
najwybitniejszego, a zarazem najbardziej wziętego
portrecisty warszawskiego w dwudziestoleciu między-
wojennym reprezentowana jest w Muzeum Histo-
rycznym jednym tylko portretem — bankiera Sta-
nisława Lipińskiego.
421
I!. 6. Wystawa „Portrety osobistości i mieszkańców Warszawy XVII—XX
wieku", fragment sali VIII z autoportretem (na planszy) Romualda Kamila
Witkowskiego i podobizną (w głębi z lewej) Żdzisława Lubomirskiego pędzla
Bolesława Czedekowskiego. Fot. A. Szypowski.
warszawskim portrecistą z końca, XIX i początku
XX wieku był Stanisław Lentz (1861—1920). Na
wystawie znalazł siię pokaźnych rozmiarów portret
jego pędzla przedstawiający Jana Dunina Borkow-
skiego — ziemnianina, kupca, inżyniera.
W sali VIII eksponowano portrety przedstawi-
cieli rozmaitych środowisk Warszawy i jej wybit-
nych osobistości, czynnych w okresie dwudziesto-
lecia.
Odzyskanie niepodległego bytu państwowego
i przywrócenie Warszawie statusu stolicy uczyniło
z niej centrum polskiego życia artystycznego. Powsta-
wały tutaj ugrupowania o rozmaitych założeniach
programowych, w których próbowano określić miejsce
sztuki polskiej wobec nowych prądów w sztuce euro-
pejskiej. Dominował jednak nadal nurt sztuki tra-
dycyjnej, bardziej komunikatywnej, a więc dostępnej
dla szerokiego kręgu odbiorców.
Instytucję odgrywającą wciąż jeszcze poważną
rolę w życiu artystycznym było zasłużone Towarzy-
stwo Zachęty Sztuk Pięknych. Sztuka zrzeszonych
w niej artystów uznawana już wówczas za konser-
watywną, ale oparta na ogół na dobrym rzemiośle,
reprezentowana jest w Muzeum Historycznym szere-
giem obrazów.
Przykładem może być malarstwo Stanisława Za-
wadzkiego (1878—1960), ucznia m.in. W. Gersona,
a następnie Akademii Monachijskiej, członka TZSP
do 1939 r., a po wojnie grupy „Zachęta". Jego pędzla
jest kameralny portret prezydenta Stanisława Woj-
ciechowskiego, powstały w Belwederze w 1923 r.
Inny ukazuje wybitnego prawnika — Adolfa Suli-
gowskiego. Do TZSP należeli także: Julian Dwo-
rzaczek, autor portretu przemysłowca — Gustawa
Wojciechowskiego; Kazimierz Borzym (1884—1968);
którego twórczość reprezentowały na wystawie
portrety warszawskich ogrodniczek-kwiaciarek —
Jadwigi i Anny Kuszewskich; Wawrzyniec Cho-
rembalski (1888—1965), autor portretu antykwariu-
sza Zygmunta Floręckiego; Wacław Dyzmański
(1874—1944), którego autoportret znajduje się w zbio-
rach Muzeum.
Modnym portrecistą bogatej burżuazji i arysto-
kracji był Bolesław Czedekewski (1885—1969), twór-
ca ekoponowanego na wystawie okazałego portretu
Zdzisława Lubomirskiego, członka Rady Regencyjnej,
prezydenta miasta Warszawy.
Twórczość Tadeusza Pruszkowskiego (1888—1942),
najwybitniejszego, a zarazem najbardziej wziętego
portrecisty warszawskiego w dwudziestoleciu między-
wojennym reprezentowana jest w Muzeum Histo-
rycznym jednym tylko portretem — bankiera Sta-
nisława Lipińskiego.
421