Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (52.1990)

MISCELLANEA

ski, dobry znajomy Mikołaja Korycińskiego,
starszego brata Macieja, był zaprzyjaźniony
z Mikołajem młodszym „słynnym z erudycji"
humanistą, od którego kupił część Małcza.
Nie wykluczone też, że Frycz jako sekretarz
królewski znał Macieja Korycińskiego, wielo-
letniego dworzanina królewskiego. Otóż ów
Mikołaj młodszy zanotował w Raptularzyku,
który prowadziły kolejne pokolenia Koryciń-
skich, że 9 lipca roku 1570 brat, pan Jędrzej
ożenił się, pojął Barbarę Duninównę z Ujazda
i tamże w Ujeździe wesele było. Byłem i ja
przy tym i nieboszczyk P(an) Maciej Kory-
ciński, dworzanin Króla Jegomości...6 Następ-
ny zapis, z 1571 r. dotyczy śmierci Mikołaja
Korycińskiego starszego, zmarłego 10 maja.
Zatem Maciej zmarł w 1570 r. Zachowany od-
pis epitafium Macieja Korycińskiego, pocho-
wanego w Małczu zawiera informację, że
zmarł on 9 grudnia 1570 r.
O synu Macieja, Adamie Korycińskim, wia-
domo bardzo niewiele. Herbarze podają, że
zmarł jako dwudziestoletni młodzieniec, co
zresztą w pełni potwierdza jego podobizna na-
grobna. Boniecki podaje 7, że po roku 1548
Maciej wspólnie z synem Adamem posiadał
Lubochnię w powiecie brzezińskim. Jest to
bardzo prawdopodobne, gdyż Lubochnia była
dużą wsią królewską i władca mógł obdaro-
wać swego długoletniego dworzanina tą intra-
tną królewszczyzną, bardzo dogodnie położoną,
w sąsiedztwie Małcza. Nie jest znana data
śmierci Adama, ale należy sądzić, że zmarł
dużo wcześniej od ojca, skoro około 1548 r.
był już współwłaścicielem wsi, a więc pełno-
letnim.
Zaginiony tekst diesmembratio kościoła
małeckiego zawierał odpis epitafium na na-
grobku Korycińskich. Kronika spisywana była
przez ks. Nikodema Godziembę Kobyłeckiego,
doktora filozofii, profesora Akademii Krakow-
skiej, ostatniego proboszcza parafii małeckiej.
Pochodziła z 1788 r., zaginęła w szóstym dzie-
siątku lat naszego wieku. Zachowała się znie-
kształcona kopia tekstu wspomnianego epita-
fium, którego przytoczenie wydaje się w tym
miejscu celowe:

Epitaphium
In ecclesia parochiali malcensi, et in lapide
incisum cum lapideis figuris personarum
eiusmodi: „generosus Mathias Korycieński de
Korytno, aulicus Sigismundi Primi Regis Po-
loniae, vir probus et de omnibus bene meritus,
qui cum non sine beneficio natura ingenii na-
tus est et in aula principis cum laude versatus
per annos libera(tis) Regio certo stipendio
annis provisus vitam Domini; Pacifici visit,
decembris anno ab (in) domini milesimo quin-
gentesimo septuagesimo aetatis vero suae sep-
tuagesimo..." 8.
Epitafium
W kościele parafialnym w Małczu, w ka-
mieniu wyryte z kamiennymi postaciami w
tenże sposób ujęte: „szlachetny Maciej Kory-
cieński z Korytna, dworzanin Zygmunta I kró-
la Polski, mąż prawy i we wszystkim wielce
zasłużony. Urodził się obdarzony przez naturę
talentami, obracał się na dworze władcy
z wielką chwałą przez lata i z wielką swobodą,
obdarzony królewskimi nadaniami, spędził życie
u boku pana miłującego spokój. Wreszcie
szczęśliwie odszedł w Panu w dniu 9 grudnia
1570 roku, a w siedemdziesiątym roku swego
życia.
Zachowany odpis przekazuje tylko tekst
epitafium odnoszący się do Macieja, nie za-
chował się fragment dotyczący Adama Kory-
cińskiego, nie wspomina też o nim cytowany
Raptularzyk. Data śmierci Macieja w r. 1570
nie jest równoznaczna dacie powstania na-
grobka. Mikołaj Koryciński starszy, brat Ma-
cieja, zmarły według Raptularzyka w 1571 r.,
a więc w rok po bracie, pochowany został
w kościele św. Trójcy w Krakowie, gdzie
wcześniej wystawił sobie i żonie nagrobek
z epitafium z medalionami all'antica 9. Po-
cząwszy od tegoż Mikołaja, Korycińscy prze-
nieśli się do Krakowa i jego okolic, a miej-
scem ich wiecznego spoczynku był kościół św.
Trójcy oo. dominikanów. Prawdopodobnie Ma-

150