Koninklijke Nederlandse Oudheidkundige Bond [Hrsg.]: Bulletin van den Nederlandschen Oudheidkundigen Bond (2.Ser. 4.1911)

zij op de gedachte waren gekomen de tombes met een laag zand of aarde
af te dekken. Wanneer zij een 20 of 30-tal emmers aarde, die immer in de nabijheid te
vinden is, tegen en over de tombes hadden uitgestort, dan had de beschadiging, zoo niet
geheel, toch in geenendeele zoo belangrijk kunnen zijn als nu het geval is, daar de aarde den
val der zware voorwerpen breekt en de hitte van den vuurgloed tegenhoudt, zoodat een
praalgraf of zerk, met aarde gedekt, (hoe meer natuurlijk hoe beter) voor een groot deel
tegen beschadiging is gevrijwaard.

Ik vind deze mededeeling
belangrijk genoeg om ze hier
neder te schrijven en het ware te
wenschen, dat dit eenvoudige
middel meer algemeene bekend-
heid verkreeg, opdat, daar het ver-
branden van kerken en torens aan
de orde van den dag is — zooals
men zien kan uit het verbranden
van den toren te Kamerik, de kerk
te Binnenwijzend, de torens te
Zoelmond en Bedem, de kerk te
Haren (N. B.) en nu de kerk en
toren te IJselstein — men dit
middel in toepassing zou kunnen
brengen daar, waar waardevolle
graftombes of schoone zerken in
gevaar verkeeren.

De IJselsteinsche toren is op
dezelfde wijze in brand geraakt
als de toren te Kamerik en als
zoovele andere voor deze. Vuur-
vonken werden door de galm-
gaten geworpen; op den vloer
van den klokkenzolder lag een
flinke hoeveelheid droge takken, Middenschip,

door nestelende vogels daarheen

gebracht, welk hout met die vonken in aanraking komende in een oogwenk een
zoodanigen vuurgloed verwekte, dat aan blusschen niet meer gedacht kon worden. Het
ware te wenschen, dat elk bestuur, aan wiens zorg een toren is toe-
vertrouwd, er voor zorgde, dat alle openingen, ook de galmgaten, zorg-
vuldig met fijn vlechtdraad werden afgesloten, opdat het aanbrengen
van brandbare stoffen voor eens en voor altijd werd belemmerd. Indien

199