de Existentia Del i$
poni potest, seriem illam reipsa existere, atque adeo
evidens est, eam absolute impossibilem effe.
Sed jam si in locum hujus seriei similem seriem
aliam infinitam substituamus , contradictio illa non
tollitur, sed potius sine fine multiplicatur: in aper-
to enim et, etiam in hac seria quodvis ens a quovis
alio eadem prorsus ratione, atque in priore serie fi-
nita, in exissendo dependere, ac proinde quoque in
hac serie infinita quodvis ens quovis alio, atque adeo
se ipso prius simul & poslerius fore: evidens igitur
esr, etiam seriem hujusmodi infinitam vel ob unam
hanccausam, quod circularis sit, absolute impossibi-
lemaffe. Et quid jam, si insuper etiam ponamus,
seriem illam, seu finitam, seu infinitam, non simul
totam extitiffe, sed paulatim ens aliud alii successisse?
sic enimvero quodvis ens in ea serie jam non solum
natura, sed etiam tempore atque existentia quovis
alio, atque adeo se ipso prius fimul & posterius fo-
ret ( Ont, s
Sed denique progreffus isle circularis , sive fini-
tus, sive insinitus sit, non minus principio rationis
sufficientis repugnat, quam progressus rectilineus;
cum enim nec in illo, nec extra illum ens aliquod a
se esse ponatur, evidens est, seriem illam entium
circularem, seu finita, seu infinita sit, perinde, ac
seriem retffilineam infinitam, ratione sufficiente ulti-
ma existentise, atque adeo omni prorsus ratione suf-
ficiente destitui. Nimirum, inquit Stattlerus noder
in TheoL nat. 19., in utroque regresfu res quoad ra-
tionem exiflemia cujusque catise absolutam se babet per-
inde, atque si solutio debiti cujusquam remittatur ab
uno debitore ( qui fimul omnes & ipfi creditores totidem
aliorum fuit) ad debitorem alium, quorum tamen finguli
srasente pecunia, i. e, sacultate proxima & absoluta
sol-
poni potest, seriem illam reipsa existere, atque adeo
evidens est, eam absolute impossibilem effe.
Sed jam si in locum hujus seriei similem seriem
aliam infinitam substituamus , contradictio illa non
tollitur, sed potius sine fine multiplicatur: in aper-
to enim et, etiam in hac seria quodvis ens a quovis
alio eadem prorsus ratione, atque in priore serie fi-
nita, in exissendo dependere, ac proinde quoque in
hac serie infinita quodvis ens quovis alio, atque adeo
se ipso prius simul & poslerius fore: evidens igitur
esr, etiam seriem hujusmodi infinitam vel ob unam
hanccausam, quod circularis sit, absolute impossibi-
lemaffe. Et quid jam, si insuper etiam ponamus,
seriem illam, seu finitam, seu infinitam, non simul
totam extitiffe, sed paulatim ens aliud alii successisse?
sic enimvero quodvis ens in ea serie jam non solum
natura, sed etiam tempore atque existentia quovis
alio, atque adeo se ipso prius fimul & posterius fo-
ret ( Ont, s
Sed denique progreffus isle circularis , sive fini-
tus, sive insinitus sit, non minus principio rationis
sufficientis repugnat, quam progressus rectilineus;
cum enim nec in illo, nec extra illum ens aliquod a
se esse ponatur, evidens est, seriem illam entium
circularem, seu finita, seu infinita sit, perinde, ac
seriem retffilineam infinitam, ratione sufficiente ulti-
ma existentise, atque adeo omni prorsus ratione suf-
ficiente destitui. Nimirum, inquit Stattlerus noder
in TheoL nat. 19., in utroque regresfu res quoad ra-
tionem exiflemia cujusque catise absolutam se babet per-
inde, atque si solutio debiti cujusquam remittatur ab
uno debitore ( qui fimul omnes & ipfi creditores totidem
aliorum fuit) ad debitorem alium, quorum tamen finguli
srasente pecunia, i. e, sacultate proxima & absoluta
sol-