DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.24587#0697
SCHILDER-, TEEKEN-, PLAATSNIJKUNST, ENZ. 665
ving vertoonen, die aan den grootschen indruk hoogst
schadelijk zouden zijn.
Een bewijs daarvan geven de op hären troon
gezeten Madonna’s van Corregio, welke met zulke ver-
korting zijn voorgesteld dat de knieen bijna het gelaat
aanroeren, waardoor de verheven uitdrukking, die het
bovengedeelte van den kop tot middenpunt heeft, verloren
gaat.
Wij vinden, tegen de mathematische werkelijkheid
der natuur in, en ondanks de wetten van licht en
gezicht, in de Sixtijnsche Madonna drie gezichteinders.
De eene in het gelaat der Madonna zelve, de tweede
in de koppen der hh. Sixtus en Barbara, de derde
door de koppen der engelen heen, zoodat de gestalten
ons overal vrij in 't oog vallen. Het geheele beeid
schijnt daardoor tijd en ruimte te loochenen, een karakter
van alomtegenwoordig, bover.aardsch Bestaan aan te
nemen, en vrij van de wetten der stof zieh als een
visioen voor te doen. In deze vrijheid, die de groote
kunstenaar alleen zieh mag veroorloven zonder belachelijk
te worden, ligt hier juist de onuitsprekelijke tooverkracht
van het kunstwerk, hetwelk altoos voort een sprakeloos
bewonderende menigte om zieh verzamelt en door
geheimvolle aantrekkingskracht boeit.
Men heeft wel eens de naaktheid van het goddelijk
kind als een gebrek in deze voorstelling beschouwd, en
daardoor den hoogen, zedelijken ernst, welke in dit
onvergelijkelijk schoone kunstwerk ligt uitgedrukt, mis-
kend. Wij moeten niet vergeten dat het bovennatuur-
lijke zoo mächtig uit dit beeid spreekt, dat het
moeielijk is te bepalen welken indruk een gewaad hier
zou maken. Het oudste ons bekende afbeeldsel der
H. Maagd in de catacombe der heilige Priscilla, welke,
volgens de Rossi, evenals de begraafplaats zelve, in de
ving vertoonen, die aan den grootschen indruk hoogst
schadelijk zouden zijn.
Een bewijs daarvan geven de op hären troon
gezeten Madonna’s van Corregio, welke met zulke ver-
korting zijn voorgesteld dat de knieen bijna het gelaat
aanroeren, waardoor de verheven uitdrukking, die het
bovengedeelte van den kop tot middenpunt heeft, verloren
gaat.
Wij vinden, tegen de mathematische werkelijkheid
der natuur in, en ondanks de wetten van licht en
gezicht, in de Sixtijnsche Madonna drie gezichteinders.
De eene in het gelaat der Madonna zelve, de tweede
in de koppen der hh. Sixtus en Barbara, de derde
door de koppen der engelen heen, zoodat de gestalten
ons overal vrij in 't oog vallen. Het geheele beeid
schijnt daardoor tijd en ruimte te loochenen, een karakter
van alomtegenwoordig, bover.aardsch Bestaan aan te
nemen, en vrij van de wetten der stof zieh als een
visioen voor te doen. In deze vrijheid, die de groote
kunstenaar alleen zieh mag veroorloven zonder belachelijk
te worden, ligt hier juist de onuitsprekelijke tooverkracht
van het kunstwerk, hetwelk altoos voort een sprakeloos
bewonderende menigte om zieh verzamelt en door
geheimvolle aantrekkingskracht boeit.
Men heeft wel eens de naaktheid van het goddelijk
kind als een gebrek in deze voorstelling beschouwd, en
daardoor den hoogen, zedelijken ernst, welke in dit
onvergelijkelijk schoone kunstwerk ligt uitgedrukt, mis-
kend. Wij moeten niet vergeten dat het bovennatuur-
lijke zoo mächtig uit dit beeid spreekt, dat het
moeielijk is te bepalen welken indruk een gewaad hier
zou maken. Het oudste ons bekende afbeeldsel der
H. Maagd in de catacombe der heilige Priscilla, welke,
volgens de Rossi, evenals de begraafplaats zelve, in de