DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.26592#0310
RUDOLF BAUMBACH
295
Leipzig, Würzburg, Freiburg en Heidelberg gestudeerd
te hebben, promoveerde hij in laatstgenoemde stad tot
Doctor in de wijsbegeerte en begaf zich daarna naar
het Zuiden, naar Italië, Griekenland en Turkije.
Al de liefde voor zijn geboortegrond, zijn schoon
Thuringerland, werd in den vreemde in zijn dichter-
hart wakker, en slechts met aandoening lezen wij het
gedicht Mein Thüringen, waarin hij zich het oude
kinderrijm « Tehuis, tehuis is toch tehuis » herinnert,
de naar ’t Noorden trekkende vogelen een groet aan
’t Werradal meegeeft, en uitroept : « Geen land, zoover
de tuin van ’t aardrijk zich uitstrekke, kan met u,
Thüringen, vergeleken worden ! »
« ’k Ben, » zoo zegt hij elders nog. « door de Alpen
getrokken; ’k heb gezien hoe in de baren van de zee het
goud van de zon onderdook. Maar met vreugde zou ik
Alpen en zeestrand tegen het geboorteland in ’t Noorden
verruilen, wTaar de dennen zoo liefelijk ruischen. »
Na in het Zuiden enkelen tijd als leeraar, « als
schoolmeester » zegt hijzelf, te hebben verbleven, keerde
hij naar Thüringen terug en vestigde zich te Meinin-
gen, « als niets meer, dan schrijver».
Daar leeft hij stil, bescheiden en gelukkig voort.
Nog altijd verkiest hij het, in plaats van in de hoogere
kringen met zijn talent te schitteren, in bosch en wei
te dw'alen, en zich door de slanke dennen en de geurige
bloemen geschiedenissen te laten vertellen.
Met hoeveel pareltjes van het zuiverste water heeft
Baumbach reeds de Duitsche letteren verrijkt ! Het
gaat niet aan hier alles op te sommen ; de letterlie-
vende lezer vindt overigens de lange lijst van zijn werken
in den catalogus van de Leipziger firma Liebeskind,
waar Baumbachs pennevruchten op keurige, rijke wijs
in duizendtallen verschenen zijn.
295
Leipzig, Würzburg, Freiburg en Heidelberg gestudeerd
te hebben, promoveerde hij in laatstgenoemde stad tot
Doctor in de wijsbegeerte en begaf zich daarna naar
het Zuiden, naar Italië, Griekenland en Turkije.
Al de liefde voor zijn geboortegrond, zijn schoon
Thuringerland, werd in den vreemde in zijn dichter-
hart wakker, en slechts met aandoening lezen wij het
gedicht Mein Thüringen, waarin hij zich het oude
kinderrijm « Tehuis, tehuis is toch tehuis » herinnert,
de naar ’t Noorden trekkende vogelen een groet aan
’t Werradal meegeeft, en uitroept : « Geen land, zoover
de tuin van ’t aardrijk zich uitstrekke, kan met u,
Thüringen, vergeleken worden ! »
« ’k Ben, » zoo zegt hij elders nog. « door de Alpen
getrokken; ’k heb gezien hoe in de baren van de zee het
goud van de zon onderdook. Maar met vreugde zou ik
Alpen en zeestrand tegen het geboorteland in ’t Noorden
verruilen, wTaar de dennen zoo liefelijk ruischen. »
Na in het Zuiden enkelen tijd als leeraar, « als
schoolmeester » zegt hijzelf, te hebben verbleven, keerde
hij naar Thüringen terug en vestigde zich te Meinin-
gen, « als niets meer, dan schrijver».
Daar leeft hij stil, bescheiden en gelukkig voort.
Nog altijd verkiest hij het, in plaats van in de hoogere
kringen met zijn talent te schitteren, in bosch en wei
te dw'alen, en zich door de slanke dennen en de geurige
bloemen geschiedenissen te laten vertellen.
Met hoeveel pareltjes van het zuiverste water heeft
Baumbach reeds de Duitsche letteren verrijkt ! Het
gaat niet aan hier alles op te sommen ; de letterlie-
vende lezer vindt overigens de lange lijst van zijn werken
in den catalogus van de Leipziger firma Liebeskind,
waar Baumbachs pennevruchten op keurige, rijke wijs
in duizendtallen verschenen zijn.