DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.48283#0347
CAPUT VII. EPIGRAMMATA SEPULCRALIA.
317
φείδεται, άλλα μιη πάντ’ δλέκει δρεπάνη-
ώς και Λαέρταο τόδ’ ήρίον , δ σχεδόν άκτας
* βαιδν άπο, ψυχρών λείβεται ές δετών.
Ούνομα μην ηρωος αεί νέον ού γαρ άοιδάς
άμβλύνειν αιών, κην έθέλη , δύναται.
226. ΑΝΑΚΡΕΟΝΤΟΣ ΤΗΙΟΥ.
Αβδηρων προθανόντα τον αινοβίην Άγάθωνα
πασ’ επί πυρκαϊης ηδ’ εβόησε πόλις.
Οΰ τινα γάρ τοιόνδε νέων δ φιλαίματος Άρης
ήνάρισεν στυγερής εν στροφάλιγγι μάχης.
227. ΔΙΟΤΙΜΟΥ.
Ουδέ λέων ως δεινός εν οΰρεσιν, ως δ Μίκωνος
υίδς Κριναγδρης εν σακέων πατάγω.
Εί δέ κάλυμμ’ ολίγον , μή μέμφεο- μικρός δ χώρος,
άλλ’ άνδρας πολέμου τλημονας οίδε φέρειν.
. 228. ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ.
Αυτώ και τεκέεσσι γυναικί τε τύμβον έδειμεν
Άνδροτίων ούπω δ’ ούδενός είμι τάφος.
Ούτω καί μείναιμι πολυν χρόνον εί δ’ άρα καί δει,
δεςαίμην έν έμοι τους προτέρους προτέρους.
229. ΔΙΟΣΚΟΡΙΔΟΥ.
Τα Πιτάνα Θρασύβουλος έπ’ άσπίδος ήλυθεν άπνους ,
έπτα προς Άργείων τραύματα δεςάμενος,
δεικνυς άντία πάντα- τον αίματόεντα δ’ ό πρέσβυς
παΐδ’ επί πυρκαϊήν Τύννιχος είπε τιθείς-
« Δειλοί κλαιε'σθωσαν- εγώ δέ σέ , τέκνον , άδακρυς
θάψω, τον καί έμδν καί Αακεδαιμονιον. »
230. ΕΡΥΚΙΟΥ ΚΥΖ1ΚΗΝΟΥ.
Ανίκ’ άπδ πτολέμου τρέσσαντά σε δέςατο μάτηρ ,
πάντα τον δπλιστάν κόσμον δλωλεκότα ,
parcit, sed etldem cuncta destruit salce ;
sic et Laertae hic tumulus, qui prope littus
nec-longe abest, frigidis diluitur ab imbribus.
Nomen tamen herois semper juvenescit ·■ non enim cantus
deterere aetas, etiamsi voluerit, valet.
226. ANACREONTIS TEII.
Pro Abderis pugnando mortuum sortissimum Agathonem
tota, dum cremabatur, hsec cum-clamore-vocavit civitas.
Neminem enim talem ex-juvenibus gaudens-sauguine Mars
interfecit luctuosae in turbine pugnae.
227. DIOTIMI.
Ne leo quidem sic terribilis est in montibus, ut Miconis
silius Crinagoras in scutorum conslictu.
Si vero tegumen (sepulcrum') parvum, ne vitio-vertas -.
at. viros pugnae sustinentes didicit ferre, [parvuslocus,
228. ΑΝΟΝΎΜΙ.
Sibi et pueris uxorique tumulum struxit
Androtio ·. nondum autem ullius eorum sum sepulcrum.
Sic utinam et maneam diu ! si vero aliquando oportet,
capiam in me priores qui sunt priores-natu.
229. DIOSCORIDIS.
Pitanam Thrasybulus super scuto rediit exanimis ,
septem ab Argivis vulneribus acceptis ,
ostendens adversa cuncta ·. cruentum autem senex
silium super rogum ponens Tynnichus dixit ■
« Ignavi lugeant; ego vero te , nate, siccis oculis
sepeliam, qui es et meus et Lacedaemonius. »
230. ERYCII CYZICENI.
Quum e-pugna profugientem te excepit mater,
toto armorum ornatu amisso,
Una salce metens omnia, longa dies ;
Nunc quoque Laertie tumulum, qui littore distans
Non procul insani spargitur imbre maris.
Nomen at herois semper viget : inclyta vatum
Carmina vis aevi lajdere nulla potest.
226. ANACREONTIS.
Cum sua desensans Agathon Abdera perisset,
Flevit ad ardentes patria tota rogos :
Nam tali juvenem virtute ac robore nunquam
Mavors san<n.iinea sustulit ex acie.
227. DIOTIMI.
Non Libyes in monte furit leo, quale Miconis
Crinagoras, quoties scuta dedere sonum.
Nec tu quod parvus lapis hic irascere : parva
Et patria est, sed fert robora magna virum.
228. INCERTI.
Sum nullius adhuc tumulus, sed me sibi, natis,
Uxori struxit providus Androtio.
Et maneam sic opto diu : cum non datur ultra,
Ordine nascendi, quilibet huc veniat.
22g. DIOSCORIDjE.
In clypeo Pitanam Thrasybulus morte redibat,
Argiva septem vulnera facta manu,
Cuncta adversa ferens : quem Tynnichus ipse cruentum
Imposuit ssammis, dixit et ista, pater ;
Plorentur timidi; te, sili, siccus humabo,
Tum de me genitum , tum Lacediemonium.
317
φείδεται, άλλα μιη πάντ’ δλέκει δρεπάνη-
ώς και Λαέρταο τόδ’ ήρίον , δ σχεδόν άκτας
* βαιδν άπο, ψυχρών λείβεται ές δετών.
Ούνομα μην ηρωος αεί νέον ού γαρ άοιδάς
άμβλύνειν αιών, κην έθέλη , δύναται.
226. ΑΝΑΚΡΕΟΝΤΟΣ ΤΗΙΟΥ.
Αβδηρων προθανόντα τον αινοβίην Άγάθωνα
πασ’ επί πυρκαϊης ηδ’ εβόησε πόλις.
Οΰ τινα γάρ τοιόνδε νέων δ φιλαίματος Άρης
ήνάρισεν στυγερής εν στροφάλιγγι μάχης.
227. ΔΙΟΤΙΜΟΥ.
Ουδέ λέων ως δεινός εν οΰρεσιν, ως δ Μίκωνος
υίδς Κριναγδρης εν σακέων πατάγω.
Εί δέ κάλυμμ’ ολίγον , μή μέμφεο- μικρός δ χώρος,
άλλ’ άνδρας πολέμου τλημονας οίδε φέρειν.
. 228. ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ.
Αυτώ και τεκέεσσι γυναικί τε τύμβον έδειμεν
Άνδροτίων ούπω δ’ ούδενός είμι τάφος.
Ούτω καί μείναιμι πολυν χρόνον εί δ’ άρα καί δει,
δεςαίμην έν έμοι τους προτέρους προτέρους.
229. ΔΙΟΣΚΟΡΙΔΟΥ.
Τα Πιτάνα Θρασύβουλος έπ’ άσπίδος ήλυθεν άπνους ,
έπτα προς Άργείων τραύματα δεςάμενος,
δεικνυς άντία πάντα- τον αίματόεντα δ’ ό πρέσβυς
παΐδ’ επί πυρκαϊήν Τύννιχος είπε τιθείς-
« Δειλοί κλαιε'σθωσαν- εγώ δέ σέ , τέκνον , άδακρυς
θάψω, τον καί έμδν καί Αακεδαιμονιον. »
230. ΕΡΥΚΙΟΥ ΚΥΖ1ΚΗΝΟΥ.
Ανίκ’ άπδ πτολέμου τρέσσαντά σε δέςατο μάτηρ ,
πάντα τον δπλιστάν κόσμον δλωλεκότα ,
parcit, sed etldem cuncta destruit salce ;
sic et Laertae hic tumulus, qui prope littus
nec-longe abest, frigidis diluitur ab imbribus.
Nomen tamen herois semper juvenescit ·■ non enim cantus
deterere aetas, etiamsi voluerit, valet.
226. ANACREONTIS TEII.
Pro Abderis pugnando mortuum sortissimum Agathonem
tota, dum cremabatur, hsec cum-clamore-vocavit civitas.
Neminem enim talem ex-juvenibus gaudens-sauguine Mars
interfecit luctuosae in turbine pugnae.
227. DIOTIMI.
Ne leo quidem sic terribilis est in montibus, ut Miconis
silius Crinagoras in scutorum conslictu.
Si vero tegumen (sepulcrum') parvum, ne vitio-vertas -.
at. viros pugnae sustinentes didicit ferre, [parvuslocus,
228. ΑΝΟΝΎΜΙ.
Sibi et pueris uxorique tumulum struxit
Androtio ·. nondum autem ullius eorum sum sepulcrum.
Sic utinam et maneam diu ! si vero aliquando oportet,
capiam in me priores qui sunt priores-natu.
229. DIOSCORIDIS.
Pitanam Thrasybulus super scuto rediit exanimis ,
septem ab Argivis vulneribus acceptis ,
ostendens adversa cuncta ·. cruentum autem senex
silium super rogum ponens Tynnichus dixit ■
« Ignavi lugeant; ego vero te , nate, siccis oculis
sepeliam, qui es et meus et Lacedaemonius. »
230. ERYCII CYZICENI.
Quum e-pugna profugientem te excepit mater,
toto armorum ornatu amisso,
Una salce metens omnia, longa dies ;
Nunc quoque Laertie tumulum, qui littore distans
Non procul insani spargitur imbre maris.
Nomen at herois semper viget : inclyta vatum
Carmina vis aevi lajdere nulla potest.
226. ANACREONTIS.
Cum sua desensans Agathon Abdera perisset,
Flevit ad ardentes patria tota rogos :
Nam tali juvenem virtute ac robore nunquam
Mavors san<n.iinea sustulit ex acie.
227. DIOTIMI.
Non Libyes in monte furit leo, quale Miconis
Crinagoras, quoties scuta dedere sonum.
Nec tu quod parvus lapis hic irascere : parva
Et patria est, sed fert robora magna virum.
228. INCERTI.
Sum nullius adhuc tumulus, sed me sibi, natis,
Uxori struxit providus Androtio.
Et maneam sic opto diu : cum non datur ultra,
Ordine nascendi, quilibet huc veniat.
22g. DIOSCORIDjE.
In clypeo Pitanam Thrasybulus morte redibat,
Argiva septem vulnera facta manu,
Cuncta adversa ferens : quem Tynnichus ipse cruentum
Imposuit ssammis, dixit et ista, pater ;
Plorentur timidi; te, sili, siccus humabo,
Tum de me genitum , tum Lacediemonium.