DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48283#0410
380
ANTHOLOGT2E PALATINAE
554. ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΘΕΣΣΑΑΟΝΙΚΕΩΣ.
Αατύπος Άρχιτέλης Άγαθάνορι παιδί θανόντι
χερσιν δϊζυραϊς ήρμολόγησε τάφον,
αιαΐ, πέτρον εκείνον, δν ούκ έκόλαψε σίδηρος,
άλλ’ έτακη πυκινοΐς δάκρυσι τεγγόμενος.
Φευ , στήλη φθιμένω κουφή μένε, κείνος ΐν’ εϊπη’
« Οντως πατρώη χειρ έπέθηκε λίθον ».
555. ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΟ1ΗΤΟΥ.
Ές πόσιν άθρήσασα παρ’ έσχατίης λίνα μοίρης
ήνεσα και χθονίους, ήνεσα και ζυγίους'
τους μεν , οτι ζωδν λίπον άνέρα· τους δ’, δτι τοϊον.
Αλλά πατήρ μιμ,νοι παισ'ιν έ® ήμετεροις. —
Τούτο σαοφροσύνας αντάξιον εΰρεο, Νοστώ-
δάκρυα σοι γαμέτας σπεϊσε καταφθιμένα.
556. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΥΠΑΤΟΥ.
Νηλειής Ά'ιδης · επί σοϊ δ’ έγέλασσε θανο'ντι,
Τίτυρε, και νεκύων θήκέ σε μιμολόγον.
557. ΕΥΡΟΥ ΠΟ1ΗΊΌΥ.
Τρεις έτέων δεκάδες,,Μαίης χρόνος · ές τρία δ’ άλλα
έτρεχεν, άλλ’ Ά'ιδης πικρόν έπεμψε βέλος'
Οηλυτέρην δ’ήρπαξε ρόδων καλύκεσσιν δμοίην,
πάντ’ άπομαξαμένην έ'ργα τά Πηνελόπης.
558. ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ.
'Άδης μέν σύλησεν έμής νεότητας οπώρην,
κρύψε δέ παππωω μνήματι τωδε λίθος.
Ούνομα ΊΡουφΐνος γενόμην, πάϊς Αιθερίοιο,
μητρδς δ’ ές αγαθής· άλλα μάτην γενόμην.
’Ες γάρ άκρον μούσης τε και ήβης ήκον έλάσσας,
φευ, σοφός εις άΐδην, καί νέος εις έρεβος.
Κώκυε και συ βλέπων τάδε γράμματα μακρόν , δδΐτα ■
δή γάρ έφυς ζωών ή πάϊς ήέ πατήρ.
554. PHILIPPI THESSALONICENSIS.
Arcliiteles lapicida dolens Agathanori nato
Haec exstructa sua dat monumenta manu.
Ali lapis infelix, quem non vis horrida ferri,
Sed lacrymac moesti patris ab ore cavant.
Sis levis, ut dicat jacet hic qui mortuus : istum
Quae posuit, vere dextra paterna fuit.
555. JOHANNIS,
POET2E BARBUCALLI.
Respiciens dulcem jam jam moritura maritum
Laudavi mortis conjugiique deos :
Illos, quod post me vir viveret, hos, quia talis.
Ah maneat nostris partubus ille pater!
EJUSDEM,
de eodem.
Sume pudicitiae pretium miserabile, Nosto :
Non vinum libat vir tibi, sed lacrymas.
554. PHILIPPI THESSALONICENCIS.
Lapicida Arcliiteles Agathanori puero mortuo
manibus miserandis construxit tumulum,
heu, heu, lapidem illum, quem non sculpsit serrum,
sed qui tabuit crebris lacrimis persusus.
Heu, cippe, mortuo levis mane, ille ut dicat:
«■ Revera paterna manus mihi imposuit lapidem. »
555. JOANNIS POET/E.
In virum conjiciens-oculos juxta extremi sila sati
laudavi et subterraneos deos, laudavi et jugales :
illos, quod vivum liquere virum·, hos, quod talem.
Sed pater maneat superstitibus liberis nostris. —
Hanc modestiae mercedem-dignam invenisti, Nosto ·.
lacrimas tibi conjux libavit mortuae.
556. THEODORI PROCONSULIS.
Immitis est Pluto; in te autem risit mortuo ,
Tityre, et defunctorum posuit te mimum.
557. CYRI ΡΟΕΤΑΪ.
Tres annorum decades, Mseae aetas; ad tres autem alios
currebat, sed Pluto acerbum misit telum,
seminamque rapuit rosarum calicibus similem,
cuncta quae-referebat opera Penelopes.
558. ANONYMUM.
Pluto quidem diripuit meae juventae sructus,
abdidit eos autem avito monumento hoc lapis.
Nomine Rusinus sui, filius jEtherii,
matreque ex bona : sed srustra natus-sum.
Ad summum enim musaeque et juventutis enisus , veni
heu, sapiens in orcum et juvenis in Erebum.
Ingemisce et tu cernens has literas longum, viator ·.
certe enim es viventium aut filius aut pater.
556. THEODORI,
de mimo.
Ipse serus risit, te viso , Dispiler, et te
Insernis fecit, Tityre, planipedem.
557. cyri, poetee.
Post decies ternos Majae jam tertius ibat
Annus , et a saeva morte sagitta venit.
Sic cecidit foliis nil concessura rosarum
Penelopen omni parte secuti nurus.
558. INCERTI.
Praeripuit srugem nostrae mors atra juventae:
At nunc, qui proavos, me tegit iste lapis.
Filius TEtherii Rufsinus nomine , matre
Ex Agatha : srustra sed generatus eram.
Pieridum slorem cum slos meus attigit aevi,
Puber ego ad tenebras , ad Styga doctus eo.
Da lacrymas , et tu quisquis legis ista , viator :
Tu quoque eras juvenis forsitan et paler es.
ANTHOLOGT2E PALATINAE
554. ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΘΕΣΣΑΑΟΝΙΚΕΩΣ.
Αατύπος Άρχιτέλης Άγαθάνορι παιδί θανόντι
χερσιν δϊζυραϊς ήρμολόγησε τάφον,
αιαΐ, πέτρον εκείνον, δν ούκ έκόλαψε σίδηρος,
άλλ’ έτακη πυκινοΐς δάκρυσι τεγγόμενος.
Φευ , στήλη φθιμένω κουφή μένε, κείνος ΐν’ εϊπη’
« Οντως πατρώη χειρ έπέθηκε λίθον ».
555. ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΟ1ΗΤΟΥ.
Ές πόσιν άθρήσασα παρ’ έσχατίης λίνα μοίρης
ήνεσα και χθονίους, ήνεσα και ζυγίους'
τους μεν , οτι ζωδν λίπον άνέρα· τους δ’, δτι τοϊον.
Αλλά πατήρ μιμ,νοι παισ'ιν έ® ήμετεροις. —
Τούτο σαοφροσύνας αντάξιον εΰρεο, Νοστώ-
δάκρυα σοι γαμέτας σπεϊσε καταφθιμένα.
556. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΥΠΑΤΟΥ.
Νηλειής Ά'ιδης · επί σοϊ δ’ έγέλασσε θανο'ντι,
Τίτυρε, και νεκύων θήκέ σε μιμολόγον.
557. ΕΥΡΟΥ ΠΟ1ΗΊΌΥ.
Τρεις έτέων δεκάδες,,Μαίης χρόνος · ές τρία δ’ άλλα
έτρεχεν, άλλ’ Ά'ιδης πικρόν έπεμψε βέλος'
Οηλυτέρην δ’ήρπαξε ρόδων καλύκεσσιν δμοίην,
πάντ’ άπομαξαμένην έ'ργα τά Πηνελόπης.
558. ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ.
'Άδης μέν σύλησεν έμής νεότητας οπώρην,
κρύψε δέ παππωω μνήματι τωδε λίθος.
Ούνομα ΊΡουφΐνος γενόμην, πάϊς Αιθερίοιο,
μητρδς δ’ ές αγαθής· άλλα μάτην γενόμην.
’Ες γάρ άκρον μούσης τε και ήβης ήκον έλάσσας,
φευ, σοφός εις άΐδην, καί νέος εις έρεβος.
Κώκυε και συ βλέπων τάδε γράμματα μακρόν , δδΐτα ■
δή γάρ έφυς ζωών ή πάϊς ήέ πατήρ.
554. PHILIPPI THESSALONICENSIS.
Arcliiteles lapicida dolens Agathanori nato
Haec exstructa sua dat monumenta manu.
Ali lapis infelix, quem non vis horrida ferri,
Sed lacrymac moesti patris ab ore cavant.
Sis levis, ut dicat jacet hic qui mortuus : istum
Quae posuit, vere dextra paterna fuit.
555. JOHANNIS,
POET2E BARBUCALLI.
Respiciens dulcem jam jam moritura maritum
Laudavi mortis conjugiique deos :
Illos, quod post me vir viveret, hos, quia talis.
Ah maneat nostris partubus ille pater!
EJUSDEM,
de eodem.
Sume pudicitiae pretium miserabile, Nosto :
Non vinum libat vir tibi, sed lacrymas.
554. PHILIPPI THESSALONICENCIS.
Lapicida Arcliiteles Agathanori puero mortuo
manibus miserandis construxit tumulum,
heu, heu, lapidem illum, quem non sculpsit serrum,
sed qui tabuit crebris lacrimis persusus.
Heu, cippe, mortuo levis mane, ille ut dicat:
«■ Revera paterna manus mihi imposuit lapidem. »
555. JOANNIS POET/E.
In virum conjiciens-oculos juxta extremi sila sati
laudavi et subterraneos deos, laudavi et jugales :
illos, quod vivum liquere virum·, hos, quod talem.
Sed pater maneat superstitibus liberis nostris. —
Hanc modestiae mercedem-dignam invenisti, Nosto ·.
lacrimas tibi conjux libavit mortuae.
556. THEODORI PROCONSULIS.
Immitis est Pluto; in te autem risit mortuo ,
Tityre, et defunctorum posuit te mimum.
557. CYRI ΡΟΕΤΑΪ.
Tres annorum decades, Mseae aetas; ad tres autem alios
currebat, sed Pluto acerbum misit telum,
seminamque rapuit rosarum calicibus similem,
cuncta quae-referebat opera Penelopes.
558. ANONYMUM.
Pluto quidem diripuit meae juventae sructus,
abdidit eos autem avito monumento hoc lapis.
Nomine Rusinus sui, filius jEtherii,
matreque ex bona : sed srustra natus-sum.
Ad summum enim musaeque et juventutis enisus , veni
heu, sapiens in orcum et juvenis in Erebum.
Ingemisce et tu cernens has literas longum, viator ·.
certe enim es viventium aut filius aut pater.
556. THEODORI,
de mimo.
Ipse serus risit, te viso , Dispiler, et te
Insernis fecit, Tityre, planipedem.
557. cyri, poetee.
Post decies ternos Majae jam tertius ibat
Annus , et a saeva morte sagitta venit.
Sic cecidit foliis nil concessura rosarum
Penelopen omni parte secuti nurus.
558. INCERTI.
Praeripuit srugem nostrae mors atra juventae:
At nunc, qui proavos, me tegit iste lapis.
Filius TEtherii Rufsinus nomine , matre
Ex Agatha : srustra sed generatus eram.
Pieridum slorem cum slos meus attigit aevi,
Puber ego ad tenebras , ad Styga doctus eo.
Da lacrymas , et tu quisquis legis ista , viator :
Tu quoque eras juvenis forsitan et paler es.