DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48283#0458
■128
ANTHOLOGI/E PALATIN7E
τερον, etiam Heckerus, quamquam bene ille explicans ·.
« tu licet Epheso non oriundus, fortasse graviora etiam
maledicta audies iis quibus vivus cives lacessivi. » Meine-
kius denique totum epigramma sic constituebat p. 172
seqq..
α. ΏνΘρωπ’, 'Ηράκλειτος έγώ σοφά μούνος άνευρων.
β. Φημί. α. Ία δ’ ές πάτρην κρέσσονα καί σοφίης.
β. ΙΙάξ. α. Παρά καιρόν ίτέων αστών, ξένε, δύσφρονας άνδρας
ύλάκτευν. β. Λαμπρά θρεψαμένοισι χάρις.
α. Ούκ απ' έμεύ; β. Μή τρηχύς’ έπεί τάχα καί σύ τι πεύση
τρηχύτερον πάτρης — χαϊρε σύ δ’ — εξ Εφέσου ,
versu 5 conjiciens πείση : « Minari videtur hospes Hera-
clito verendum esse ne ossa ejus ex patria ejiciantur. »
LXXX. Lemma : εί: τον αυτόν. Ούχ αρμόσει τούτο εις τόν
Έφέσιον φιλόσοφον. Nimirum poetam Halicarnassensem
Heraclitum , sibi familiarem, luget et celebrat Callima-
chus, cujus meminerunt etiam Strabo XIV, p. 656 et
Diog. L. IX, 17, hic epigramma nostrum afferens. « Gallicis
versibus reddidit Dutheil. Praef. ad Callim. p. 29. » B. —
1 τις Cod.; δ’εμέ ap. Diog. — 3 ήέλιον Aldinae Plan.; ήέλιον
λέσχη Bentleius, Brunck. etMeinek. Alterum in suo codice
legisse /Elianum observat Jac., N. A. VI, 58 : Sacerdotes
ότι τόν μέν ήλιον έν ταϊς λέσχαις καταδύειν άγουσι σχολήν,
ούκ ισασι δέ όσα όρνιθες. Notissimum est Virgilianum :
sxpe ego longos cantando puerum memini me condere
soles, Ecl. IX, 51. Boiss.: « Schol. Wech.: Δίωνος του
Χρυσοστόμου έν-Διογένει α'(orat. X, p. 302) « συγχωρώ,
« έφη, ώ Διόγενες’ αλλά καταδύεις τόν ήλιον περί πάντων
« έρωτών. Καί πότερον, έφη , άμεινον άζούσαντα ών χρή κα-
« ταδύσαι τον ήλιον ή βαδίζοντα μάτην. Vide quae notavi
ad Callimach. p. 182. » — 4 άλικαρνασεΰ ed. prine. Plan.,
Diog. — 5. Άηδόνες , elegiaca carmina Heracliti. — 6 άρ-
πακτής etiam Diog. Cobetianus , sed vett. editiones άρπα-
κτήρ, quod praetulerunt Bentl., Brunck., Meinek. et olim
Jac., qui in nostro exemplo illud revocavit.
LXXXI. Lemma : εις Κλεόβουλον τόν Λίνοιον. Deinde re-
ctius : εις τούς επτά σοφούς τούς μεγάλους. Et in marg.
superiore : Κλεόβουλος Λ ίνδιος, Περίανδρος Κορινθίας , Πιτ-
τακός Μιτυληναϊος , Θαλής Μιλήσιος, Χίλων Σπαρτιάτης, Βίας
ΙΙριηνεύς, Σόλων Αθηναίος’ τινές άντί Περιάνδρου Μύσωνα
τόν Χηνέα φασίν. « Conf. IX, ep. 366. » Β. — 2 άμφί δέ
Σ.... έχει Plan. Sisyphus Corinthi conditor et rex. ■— 3
Μιτυλανα Jacobsio suadente scripsimus cura Graesio pro
— λάνα. — 4 θαλήα Cod. « Viros eximios civitatum et jasti-
ti® columina, ερείσματα, crebro vocant poetae et so-
phistae. — 6. Σωφροσύνη, ea praesertim sapientia, quae in
vita et moribus posita est. Φύλαχες, ut Horatius dixit
virtutis verae custos rigidusque satelles, Epist. I, 1,
17. » Jac.
LXXXII. Lemma εις Επίχαρμον. — 1. Musa Doriensis
quodammodo armavit Epicharmum in militiam Bacchi et
Satyrorum et ad eorum sacra peragenda instruxit.
LXXXIII. Lemma ’■ εις Θαλήν. — 2 άστρολόγον Diog. L.
I, 34, rectius.
LXXXIV. Lemma : εις τόν αύτόν. — 1 ή όλ. Cod. et
Diog. L. I, 39; ή p ολίγον το σήμα Plan., γε τό σάμα ed.
Stepii. , et in illa scriptura omissum γε notaverat schol.
Wech. Deinde ούρανόμακες, ut oportebat, Diog. Cobet. —
2 τώ πολυφροντίστω legendum ex Diog. Deinde τούοε Plan.;
όρής Casaubonus et Cobet., quod unice verum.
LXXXV. Lemma ■ εις τόν αύτόν. "Οτι έν θεάτρω τέθνηκε
Θαλής. <·. Est anonymum in Codice et Planudea. Sed Dio-
genes Laert. I, 39, se auctorem esse ait. » B. — 1 αύ
om. Codex; additum ex Plan. et Diog., in cujus Παμμέτρω
haud dubie reserebatur ad praecedens aliquod epigramma
item ex historia Thaletis petitum. Deinde Ήλεϊε Ζεύ ap.
Diog. (et Plan., ut videtur), quod sine controversia ve-
rum, quamquam Jac. ήέλιε in nostro quoque exemplo
tuetur et Boiss. servat. — 3 ή γάρ Cod.
LXXXVI. Lemma ■ εις Σόλωνα. Iterum legitur in cap.
i IX, post epigr. 595 (ubi lemma esse videtur ·. εις εικόνα
Σόλωνος, nisi sinxit Boiss. ex verbis Diogenis ■ επί τής εικό-
νας αύτού έπιγέγραπται τάδε) et ap. Diogenem L. I, 62.
« Becepi scripturam Codicis in altero loco , similem Laer-
tianae et Arsenianae Viol. p. 277. Scriptura prioris loci in-
certior quum sit, eam certae posthabui. » B. Sic autem
hoc loco Codex :
Τήν άδικον παύσασαύβριν ποτέ ήδε Σόλωνα
τόνδε τ’ έχει Σαλαμίς θεσμοθέτην ιερόν.
Ad quae Jac. : « Quod emendanti debetur librario, qui
versum, voce Μήδων forte omissa, truncatum resarcire
conabatur. Ea restituta et ποτέ ejecto, exit ·.
Τήν Μήδων άδικον παύσοισ’ υβριν ήδε Σόλωνα
τόνδ’ έ π έ χ ε ι,
sic enim corrigo. Quum tamen Solon Salamine natus sit,
nec altera lectio τόνδε τεκνοϊ temere spernenda. Sic ep.
417, 1 : πάτραδέ με τεκνοϊ Άτθίς, item praesenti, non raro,
in verbis hujus signisicationis usu. «
LXXXVII. Lemma : εις τόν αύτόν, τόν Άθηναϊον, τόν γρά-
ψαντα τούς νόμους. « Est in Appendice Wechelianas p. 25.
Accessit auctoris nomen ex ipso , Vitae Sol., I, 63. » B. —
1 κύπριος an κύπριον sit in Cod. ambiguum, de quo nuga-
tur Paulss. p. 30. Codd. ήρε. — 2 οστά 6’Cobetus; όστέα
δ’ Cod.; όστα δ’ Diog.; όστέ’ έχει Jacobs. — 3 έν γάρ Jahobs.
conjicit in nott. mss. (ένέθηκε). — 4. « Αύτοΐς, scii, τοϊς
άξοσιν. Ludit inepte in eo nomine, quod versu tertio cur-
rum signisicat, quarto axones illos quibus Solon inscripse-
rat leges. >> B. Eadem sententia Jacobsii, addentis ·.
« Quare cave cum Casaubono άστοϊς corrigas. » Nihilo-
minus cum Cobeto hoc verum puto. Vel Diogeni sussece-
rit lusus simplex in άξονες.
LXXXVIII. Lemma : εις Χίλωνα. « Est in Appendice’
Wechel. p. 25. Nomen auctoris notum ex ipso, Vita Chii.,
I, 72, 73. » B. Plinius Η. N. VII, 33 : Quin et funus ejus
(Chilonis), quum, victore silio Olympiae, exspirasset
gaudio , tola Graecia prosecuta est. — 2 Χείλ. Diog.
recte. — 3 ίδών ήμυσεν ήσθείς Codex. « Suspicabar έφη-
οθείς. Sed rectius ex Diogene restitues τέκνον. In ήμυσε
media anceps. » Jac. Boissonadius quod in Tauchnitziana
legitur ίδών υιόν ήμ. reliquit intactum.
LXXXIX. Lemma; εις Πιττάζόν. Τούτο Διογένης όΑαερ-
τίου λέγει έν τοϊς των φιλοσόφων βίοις ώς ίδιον. Quibus re-
centior m. addidit ’■ πλήν πάντα Διογένους είσίν τού τών
φιλοσόφων βίους άναγραψαμένου. In superiore marg.: τούτο
Αλκαίος έποίησεν εις Πιτταζόν τόν Μιτυληναϊον. Ad versum
13 autem adseriptum ·. ότι Πιττακός εύμήχανος ήν στρατιώ-
της’διό καί πρόςτιναΆθηναϊον μονομάχησεν (sic). «Circa
has ineptias non morabor, monuisse contentus, ipsum Dio-
genem Laert. I, 79, id epigramma disertissime Callimacho
tribuisse; unde in Callimachi editiones est receptum. In
mea monui suisse illustratum a St. Clerico dissertatione,
peculiari. « B. Jacobsius, etiam in nott. mss., de Calli-
ANTHOLOGI/E PALATIN7E
τερον, etiam Heckerus, quamquam bene ille explicans ·.
« tu licet Epheso non oriundus, fortasse graviora etiam
maledicta audies iis quibus vivus cives lacessivi. » Meine-
kius denique totum epigramma sic constituebat p. 172
seqq..
α. ΏνΘρωπ’, 'Ηράκλειτος έγώ σοφά μούνος άνευρων.
β. Φημί. α. Ία δ’ ές πάτρην κρέσσονα καί σοφίης.
β. ΙΙάξ. α. Παρά καιρόν ίτέων αστών, ξένε, δύσφρονας άνδρας
ύλάκτευν. β. Λαμπρά θρεψαμένοισι χάρις.
α. Ούκ απ' έμεύ; β. Μή τρηχύς’ έπεί τάχα καί σύ τι πεύση
τρηχύτερον πάτρης — χαϊρε σύ δ’ — εξ Εφέσου ,
versu 5 conjiciens πείση : « Minari videtur hospes Hera-
clito verendum esse ne ossa ejus ex patria ejiciantur. »
LXXX. Lemma : εί: τον αυτόν. Ούχ αρμόσει τούτο εις τόν
Έφέσιον φιλόσοφον. Nimirum poetam Halicarnassensem
Heraclitum , sibi familiarem, luget et celebrat Callima-
chus, cujus meminerunt etiam Strabo XIV, p. 656 et
Diog. L. IX, 17, hic epigramma nostrum afferens. « Gallicis
versibus reddidit Dutheil. Praef. ad Callim. p. 29. » B. —
1 τις Cod.; δ’εμέ ap. Diog. — 3 ήέλιον Aldinae Plan.; ήέλιον
λέσχη Bentleius, Brunck. etMeinek. Alterum in suo codice
legisse /Elianum observat Jac., N. A. VI, 58 : Sacerdotes
ότι τόν μέν ήλιον έν ταϊς λέσχαις καταδύειν άγουσι σχολήν,
ούκ ισασι δέ όσα όρνιθες. Notissimum est Virgilianum :
sxpe ego longos cantando puerum memini me condere
soles, Ecl. IX, 51. Boiss.: « Schol. Wech.: Δίωνος του
Χρυσοστόμου έν-Διογένει α'(orat. X, p. 302) « συγχωρώ,
« έφη, ώ Διόγενες’ αλλά καταδύεις τόν ήλιον περί πάντων
« έρωτών. Καί πότερον, έφη , άμεινον άζούσαντα ών χρή κα-
« ταδύσαι τον ήλιον ή βαδίζοντα μάτην. Vide quae notavi
ad Callimach. p. 182. » — 4 άλικαρνασεΰ ed. prine. Plan.,
Diog. — 5. Άηδόνες , elegiaca carmina Heracliti. — 6 άρ-
πακτής etiam Diog. Cobetianus , sed vett. editiones άρπα-
κτήρ, quod praetulerunt Bentl., Brunck., Meinek. et olim
Jac., qui in nostro exemplo illud revocavit.
LXXXI. Lemma : εις Κλεόβουλον τόν Λίνοιον. Deinde re-
ctius : εις τούς επτά σοφούς τούς μεγάλους. Et in marg.
superiore : Κλεόβουλος Λ ίνδιος, Περίανδρος Κορινθίας , Πιτ-
τακός Μιτυληναϊος , Θαλής Μιλήσιος, Χίλων Σπαρτιάτης, Βίας
ΙΙριηνεύς, Σόλων Αθηναίος’ τινές άντί Περιάνδρου Μύσωνα
τόν Χηνέα φασίν. « Conf. IX, ep. 366. » Β. — 2 άμφί δέ
Σ.... έχει Plan. Sisyphus Corinthi conditor et rex. ■— 3
Μιτυλανα Jacobsio suadente scripsimus cura Graesio pro
— λάνα. — 4 θαλήα Cod. « Viros eximios civitatum et jasti-
ti® columina, ερείσματα, crebro vocant poetae et so-
phistae. — 6. Σωφροσύνη, ea praesertim sapientia, quae in
vita et moribus posita est. Φύλαχες, ut Horatius dixit
virtutis verae custos rigidusque satelles, Epist. I, 1,
17. » Jac.
LXXXII. Lemma εις Επίχαρμον. — 1. Musa Doriensis
quodammodo armavit Epicharmum in militiam Bacchi et
Satyrorum et ad eorum sacra peragenda instruxit.
LXXXIII. Lemma ’■ εις Θαλήν. — 2 άστρολόγον Diog. L.
I, 34, rectius.
LXXXIV. Lemma : εις τόν αύτόν. — 1 ή όλ. Cod. et
Diog. L. I, 39; ή p ολίγον το σήμα Plan., γε τό σάμα ed.
Stepii. , et in illa scriptura omissum γε notaverat schol.
Wech. Deinde ούρανόμακες, ut oportebat, Diog. Cobet. —
2 τώ πολυφροντίστω legendum ex Diog. Deinde τούοε Plan.;
όρής Casaubonus et Cobet., quod unice verum.
LXXXV. Lemma ■ εις τόν αύτόν. "Οτι έν θεάτρω τέθνηκε
Θαλής. <·. Est anonymum in Codice et Planudea. Sed Dio-
genes Laert. I, 39, se auctorem esse ait. » B. — 1 αύ
om. Codex; additum ex Plan. et Diog., in cujus Παμμέτρω
haud dubie reserebatur ad praecedens aliquod epigramma
item ex historia Thaletis petitum. Deinde Ήλεϊε Ζεύ ap.
Diog. (et Plan., ut videtur), quod sine controversia ve-
rum, quamquam Jac. ήέλιε in nostro quoque exemplo
tuetur et Boiss. servat. — 3 ή γάρ Cod.
LXXXVI. Lemma ■ εις Σόλωνα. Iterum legitur in cap.
i IX, post epigr. 595 (ubi lemma esse videtur ·. εις εικόνα
Σόλωνος, nisi sinxit Boiss. ex verbis Diogenis ■ επί τής εικό-
νας αύτού έπιγέγραπται τάδε) et ap. Diogenem L. I, 62.
« Becepi scripturam Codicis in altero loco , similem Laer-
tianae et Arsenianae Viol. p. 277. Scriptura prioris loci in-
certior quum sit, eam certae posthabui. » B. Sic autem
hoc loco Codex :
Τήν άδικον παύσασαύβριν ποτέ ήδε Σόλωνα
τόνδε τ’ έχει Σαλαμίς θεσμοθέτην ιερόν.
Ad quae Jac. : « Quod emendanti debetur librario, qui
versum, voce Μήδων forte omissa, truncatum resarcire
conabatur. Ea restituta et ποτέ ejecto, exit ·.
Τήν Μήδων άδικον παύσοισ’ υβριν ήδε Σόλωνα
τόνδ’ έ π έ χ ε ι,
sic enim corrigo. Quum tamen Solon Salamine natus sit,
nec altera lectio τόνδε τεκνοϊ temere spernenda. Sic ep.
417, 1 : πάτραδέ με τεκνοϊ Άτθίς, item praesenti, non raro,
in verbis hujus signisicationis usu. «
LXXXVII. Lemma : εις τόν αύτόν, τόν Άθηναϊον, τόν γρά-
ψαντα τούς νόμους. « Est in Appendice Wechelianas p. 25.
Accessit auctoris nomen ex ipso , Vitae Sol., I, 63. » B. —
1 κύπριος an κύπριον sit in Cod. ambiguum, de quo nuga-
tur Paulss. p. 30. Codd. ήρε. — 2 οστά 6’Cobetus; όστέα
δ’ Cod.; όστα δ’ Diog.; όστέ’ έχει Jacobs. — 3 έν γάρ Jahobs.
conjicit in nott. mss. (ένέθηκε). — 4. « Αύτοΐς, scii, τοϊς
άξοσιν. Ludit inepte in eo nomine, quod versu tertio cur-
rum signisicat, quarto axones illos quibus Solon inscripse-
rat leges. >> B. Eadem sententia Jacobsii, addentis ·.
« Quare cave cum Casaubono άστοϊς corrigas. » Nihilo-
minus cum Cobeto hoc verum puto. Vel Diogeni sussece-
rit lusus simplex in άξονες.
LXXXVIII. Lemma : εις Χίλωνα. « Est in Appendice’
Wechel. p. 25. Nomen auctoris notum ex ipso, Vita Chii.,
I, 72, 73. » B. Plinius Η. N. VII, 33 : Quin et funus ejus
(Chilonis), quum, victore silio Olympiae, exspirasset
gaudio , tola Graecia prosecuta est. — 2 Χείλ. Diog.
recte. — 3 ίδών ήμυσεν ήσθείς Codex. « Suspicabar έφη-
οθείς. Sed rectius ex Diogene restitues τέκνον. In ήμυσε
media anceps. » Jac. Boissonadius quod in Tauchnitziana
legitur ίδών υιόν ήμ. reliquit intactum.
LXXXIX. Lemma; εις Πιττάζόν. Τούτο Διογένης όΑαερ-
τίου λέγει έν τοϊς των φιλοσόφων βίοις ώς ίδιον. Quibus re-
centior m. addidit ’■ πλήν πάντα Διογένους είσίν τού τών
φιλοσόφων βίους άναγραψαμένου. In superiore marg.: τούτο
Αλκαίος έποίησεν εις Πιτταζόν τόν Μιτυληναϊον. Ad versum
13 autem adseriptum ·. ότι Πιττακός εύμήχανος ήν στρατιώ-
της’διό καί πρόςτιναΆθηναϊον μονομάχησεν (sic). «Circa
has ineptias non morabor, monuisse contentus, ipsum Dio-
genem Laert. I, 79, id epigramma disertissime Callimacho
tribuisse; unde in Callimachi editiones est receptum. In
mea monui suisse illustratum a St. Clerico dissertatione,
peculiari. « B. Jacobsius, etiam in nott. mss., de Calli-