DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48283#0512
482
ANTHOLOGLE PALATINAE
gaclem, quem Calliam param compertum est. Athenienses
certe erant, quibuscum poetam consentaneum est familia-
riter consuesse. Fortasse particula est Elegiae. » Schnei-
dewin. — 1 μέγα κλέος Cod.
DXII. Lemma '· εις τούς "Ελληνας τούς την Τέγεαν έλευδέ-
ραν ποιήσαντας. In Plan. άδηλον. « Respiciunt haec ad
pugnam non procul Tegea ab Tegeatis et Argivis cum
Lacedaemoniis commissam, inter olympiadas 75 et 83.
Licet autem Herodotus IX, 35 et Pausanias III, 11, Lace-
daemonios superiores discessisse narrent, tamen Tegea-
tarum viribus nondum fractis post pugnam demum έν
Διπαιεΰσιν non multo post pugnatam Lacedaemoniis Tegea
succubuit; v. O. Mulier. Dor. vol. I, p. 188. » Schneide-
win. —2 legebatur Τεγέης, corr. Schneidew.
DXIII. Lemma ■ εις Πρόμαχον υιόν Τιμάνορος. « Ad
Codicis scripturam vitiosam factum lemma. Pro υίόν re-
scribendum υίωνόν. » B. Hoc epigramma et ep. 515 reliquias
elegiae esse conjecit Franckius in Callino p. 67 seqq., ita ut
ep. 515 suerit exordium , deinde subsecutum sit, post
aliquot disticha deperdita , hoc ep. 513. Cujus conjecturae
insirmitatem accurata dissertatione demonstravit Heckerus
I, p. 46 seqq. — 1 φή ποτέ πρόμαχος Cod., adversante
metro; τίμαρχος Plan., conjectura ex ep. 515, ut videtur,
ducta. « Propius esset : φή ποτέ Τιμόμαχος (receptum a
Boiss.) » Jacobs. Qui ante editam Heckeri commentatio-
nem priorem in nostro exemplo scripsit : « Fortasse : Φή
ποτέ Πρωτόμαχος. Conf. Xen. Hell. I, 5, 16. » Et Berg-
kius p. 907, ut oportebat, in serie posuit certissimam
Heckeri emendationem. — 2 άμφ’ edd. plures Plan. —
3 ού ποτέ λήση Cod. et Plan.; correxerunt Heckerus et
Bergkius.
DXIV. Lemma : εις Κλεόδημον ύπό Θρακών άναιρεθέντα
και Κλέεννον Διφίλου υιόν. « Fecit nomen proprium Κλέεννον,
quum sit όνομα κλεεννόν, nomen et epithetum. » B. —
1 αιδώς Cod. « Pudor, scii, quod suga salutem petere de-
dignatus erat. » Schneidew. De Θεαίρω, Thraci® slumine,
videndus Herodot. IV, 90, cui est Τέαρος, ibique Wesse-
ling. — 3 κλε'εννόν Cod., duplici acc. « Ελεεινόν poscit dia-
lectus ionica. ΑΙχμητής υιός ob nobilitatem dici videtur,
non propter bellicam virtutem; v. Welcker. in Theogn.
prolegg. p. xxxvi. » Schneidew. Quod in hoc certe loco
non verisimile.
DXV. Lemma : εις Τίμαρχον νεώτερον έν νόσω τελευτή-
σαντα. — 2 άρετα Cod.; έρατα Plan., corr. Jac. — 3 ή Cod.,
sed recte Plan. Est homericum, II. X, 58 ·. φίλης αιώνας
άμερθής. — 4 κουριδίαν Plan.
DXVI. Lemma ·. είςτινά ύπό ληστών άναιρεθέντα. Iterum
legitur in marg. epigrammatis 77, cum lemmate ·. Σιμωνίδης
εύρών νεκρόν έν νήσιρ τινι, θάψας έπέγραψεν. Vide annotata
ad ep. 77. — 2. « Invocatio Jovis ξενίου essicit ut eum,
qui loquens inducitur, non a latronibus, sed ab hospitibus
intersectum esse existimes. Deinde plurali pro singulari,
ό θείς όναιτο, concinnitatis causa usus videtur. » Jac.
Sequitur in Codice epigr. « άδέσποτον »jam supra exhi-
bitum n. 35, ubi Jac. per errorem, ut videtur, dixit hic
inscriptum esse Platoni.
DXVII. Lemma : εις Μελάνιππον καί τήν αδελφήν αύτοΰ
Βασιλώ (sic). — 1 ήελίου δέ Plan.; ήώος δέ Cod., « Paulsse-
nio teste. Miras error, si res ita habet. » Jac. Neque Sal-
masius enotavit in exemplo Buheriano. — 3 ζώιειν Cod.
— 6 εύτέκνων Plan., sed illud optimus Brunckii, et Sca-
ligeri codex sive idem sive alius.
DXVIII. Lemma ·. εις Άστακίδην τόν Κρήτα άρπασθέντα
ύπό Νυμφών. « Gallice versibus reddidit Longopetrmus
ad Theocr. p. 31, et oratione soluta Larcher. ad Charit.
t. II, p. 219. » B. Scriptum videtur carmen in formosum
puerum , morte immatura exstinctum; quem poeta pro-
pterea, ut alterum Hylan, non ab Orco, sed a Nympha
ejus amore incensa raptum dicit. Conf. Append. ep. 259
et ep. 287. Jac. —3 ούκέτι Salmasius; οΰκει Cod.; οίκεϊ
Plan., quod « ut auctoritate non destitutum » Jacobsius
admisit, non leve detrimentum asserens eleganti poematio
sic distincto ·.
.... καί νυν ιερός Άστακίδης
οίκεϊ Δικταίησιν ύπό δρυσίν' ούκέτι Δάφνιν
ποιμένες , Άστακίδην δ’ αίέν άεισόμεθα.
DXIX. Lemma : εις Χάρμιν υίόν Διοφώντος ά®νώς τελευτή-
σαντα. — 1. Offensioni est particula in τίς δ’, haud aptis
exemplis defensa a Jac. p. 355. Meinekius periisse disti-
chon suspicabatur, hac fere sententia -. multi quibus sin-
gulari deorum benevolentia laetissima sors obtigit, in
perpetua felicitate se sore sperant; et alias conjecturas
prosert Call. p. 274. Plan. ήνίκα, cujus ionismum servat
Meinek. — 2 ήμετέροις Plan. et v. 3 τή έτέρη. — 3. « Pro
έθάπτομεν ex linguae lege scribendum έθάψαμεν. Non raro
quidem hujus aetatis poetas tempora permiscere videmus,
ut modo bp. 517, 1, Callimachus έθάπτομεν dixit, ubi ca-
stigatus sermo aoristum poscit; at cum ήνίκα conjunctum
imperfectum non alio videtur sensu dici potuisse quam
eo tempore quo te sepeliebamus. Praeterea notandum
est ήνίκα causali potestate dictum quandoquidem, cujus
usus aliud exemplum non suppetit. » Meinek. — 4 άνιη-
ρότερον Cod. et Plan., corr. Jac.
DXX. Lemma ■ εις Τίμαρχον υίόν Παυσανίου Πτολεμαίδος
(sc. φυλής). « Timarchus philosophus , dum viveret, de
natura animae ejusque post mortem conditione scripserat.
Quo defuncto, poeta eos qui de his rebus aliquid certius
accipere vellent, ad inferos ablegat. » Jac. Qui Athenien-
sem fuisse putabat, sed « Ptolemais phyle suit etiam
Alexandri® (v. Analecta Alex. p. 348), ut nihil impediat
quominus lioc epigramma poetam, ut reliqua sere omnia,
Alexandri® scripsisse existimemus. Ac commemorat Ti-
marchum philosophum Alexandrinum Diogenes L. VI,
95, a Callimacheo fortasse non diversum. » Meinek. —
2 ή τί περί Cod.; έσεται Plan. « Prmstat fortasse scribere ή
εί πάλι πως έσεαι, et num qua, in vitam rediturus sis :
quod consilio poet® melius respondere videtur quam quo
pacto revicturus sis. Hoc enim recte diceretur de eo cui
de reditu in vitam persuasum est, non item de eo qui du-
bitat et quid rei sit comperire cupit. De ή ει in unam syl-
labam coeuntibus v. ad Theocr. Id. XI, 80. » Meinek. —
3 δίζησθαι in Callimacho mavult Meinek. — 4. Jac. in
nostro exemplo έν Εύσεβε'ων, ob structuram.
DXXI. Lemma : εις Κύζικον καί Διδύμην τινάς ούκ αφανείς.
« Male habuit auctor lemmatis Κύζικον pro nomine viri,
quum sit nomen Cyzici urbis ·. ni sorsan scripserit, εις
Κυζικηνούς Ίππακόν καί Δ. Potius scribere debuit : εις
Κριτίαν Ίππακοϋ καί Διδύμης υίόν. » B. Criti® in peregrina
terra scpulti cippus loquitur. — 1 έθέλης Cod., alteram
Plan. Post πόνος distinguebat Jac., ut ολίγος πόνος paren-
thetice et εύρεΐν vi imperativi dicerentur; sed in nostro
exemplo mutata sententia conspicitur. — 3 λέςον Plan.,
ANTHOLOGLE PALATINAE
gaclem, quem Calliam param compertum est. Athenienses
certe erant, quibuscum poetam consentaneum est familia-
riter consuesse. Fortasse particula est Elegiae. » Schnei-
dewin. — 1 μέγα κλέος Cod.
DXII. Lemma '· εις τούς "Ελληνας τούς την Τέγεαν έλευδέ-
ραν ποιήσαντας. In Plan. άδηλον. « Respiciunt haec ad
pugnam non procul Tegea ab Tegeatis et Argivis cum
Lacedaemoniis commissam, inter olympiadas 75 et 83.
Licet autem Herodotus IX, 35 et Pausanias III, 11, Lace-
daemonios superiores discessisse narrent, tamen Tegea-
tarum viribus nondum fractis post pugnam demum έν
Διπαιεΰσιν non multo post pugnatam Lacedaemoniis Tegea
succubuit; v. O. Mulier. Dor. vol. I, p. 188. » Schneide-
win. —2 legebatur Τεγέης, corr. Schneidew.
DXIII. Lemma ■ εις Πρόμαχον υιόν Τιμάνορος. « Ad
Codicis scripturam vitiosam factum lemma. Pro υίόν re-
scribendum υίωνόν. » B. Hoc epigramma et ep. 515 reliquias
elegiae esse conjecit Franckius in Callino p. 67 seqq., ita ut
ep. 515 suerit exordium , deinde subsecutum sit, post
aliquot disticha deperdita , hoc ep. 513. Cujus conjecturae
insirmitatem accurata dissertatione demonstravit Heckerus
I, p. 46 seqq. — 1 φή ποτέ πρόμαχος Cod., adversante
metro; τίμαρχος Plan., conjectura ex ep. 515, ut videtur,
ducta. « Propius esset : φή ποτέ Τιμόμαχος (receptum a
Boiss.) » Jacobs. Qui ante editam Heckeri commentatio-
nem priorem in nostro exemplo scripsit : « Fortasse : Φή
ποτέ Πρωτόμαχος. Conf. Xen. Hell. I, 5, 16. » Et Berg-
kius p. 907, ut oportebat, in serie posuit certissimam
Heckeri emendationem. — 2 άμφ’ edd. plures Plan. —
3 ού ποτέ λήση Cod. et Plan.; correxerunt Heckerus et
Bergkius.
DXIV. Lemma : εις Κλεόδημον ύπό Θρακών άναιρεθέντα
και Κλέεννον Διφίλου υιόν. « Fecit nomen proprium Κλέεννον,
quum sit όνομα κλεεννόν, nomen et epithetum. » B. —
1 αιδώς Cod. « Pudor, scii, quod suga salutem petere de-
dignatus erat. » Schneidew. De Θεαίρω, Thraci® slumine,
videndus Herodot. IV, 90, cui est Τέαρος, ibique Wesse-
ling. — 3 κλε'εννόν Cod., duplici acc. « Ελεεινόν poscit dia-
lectus ionica. ΑΙχμητής υιός ob nobilitatem dici videtur,
non propter bellicam virtutem; v. Welcker. in Theogn.
prolegg. p. xxxvi. » Schneidew. Quod in hoc certe loco
non verisimile.
DXV. Lemma : εις Τίμαρχον νεώτερον έν νόσω τελευτή-
σαντα. — 2 άρετα Cod.; έρατα Plan., corr. Jac. — 3 ή Cod.,
sed recte Plan. Est homericum, II. X, 58 ·. φίλης αιώνας
άμερθής. — 4 κουριδίαν Plan.
DXVI. Lemma ·. είςτινά ύπό ληστών άναιρεθέντα. Iterum
legitur in marg. epigrammatis 77, cum lemmate ·. Σιμωνίδης
εύρών νεκρόν έν νήσιρ τινι, θάψας έπέγραψεν. Vide annotata
ad ep. 77. — 2. « Invocatio Jovis ξενίου essicit ut eum,
qui loquens inducitur, non a latronibus, sed ab hospitibus
intersectum esse existimes. Deinde plurali pro singulari,
ό θείς όναιτο, concinnitatis causa usus videtur. » Jac.
Sequitur in Codice epigr. « άδέσποτον »jam supra exhi-
bitum n. 35, ubi Jac. per errorem, ut videtur, dixit hic
inscriptum esse Platoni.
DXVII. Lemma : εις Μελάνιππον καί τήν αδελφήν αύτοΰ
Βασιλώ (sic). — 1 ήελίου δέ Plan.; ήώος δέ Cod., « Paulsse-
nio teste. Miras error, si res ita habet. » Jac. Neque Sal-
masius enotavit in exemplo Buheriano. — 3 ζώιειν Cod.
— 6 εύτέκνων Plan., sed illud optimus Brunckii, et Sca-
ligeri codex sive idem sive alius.
DXVIII. Lemma ·. εις Άστακίδην τόν Κρήτα άρπασθέντα
ύπό Νυμφών. « Gallice versibus reddidit Longopetrmus
ad Theocr. p. 31, et oratione soluta Larcher. ad Charit.
t. II, p. 219. » B. Scriptum videtur carmen in formosum
puerum , morte immatura exstinctum; quem poeta pro-
pterea, ut alterum Hylan, non ab Orco, sed a Nympha
ejus amore incensa raptum dicit. Conf. Append. ep. 259
et ep. 287. Jac. —3 ούκέτι Salmasius; οΰκει Cod.; οίκεϊ
Plan., quod « ut auctoritate non destitutum » Jacobsius
admisit, non leve detrimentum asserens eleganti poematio
sic distincto ·.
.... καί νυν ιερός Άστακίδης
οίκεϊ Δικταίησιν ύπό δρυσίν' ούκέτι Δάφνιν
ποιμένες , Άστακίδην δ’ αίέν άεισόμεθα.
DXIX. Lemma : εις Χάρμιν υίόν Διοφώντος ά®νώς τελευτή-
σαντα. — 1. Offensioni est particula in τίς δ’, haud aptis
exemplis defensa a Jac. p. 355. Meinekius periisse disti-
chon suspicabatur, hac fere sententia -. multi quibus sin-
gulari deorum benevolentia laetissima sors obtigit, in
perpetua felicitate se sore sperant; et alias conjecturas
prosert Call. p. 274. Plan. ήνίκα, cujus ionismum servat
Meinek. — 2 ήμετέροις Plan. et v. 3 τή έτέρη. — 3. « Pro
έθάπτομεν ex linguae lege scribendum έθάψαμεν. Non raro
quidem hujus aetatis poetas tempora permiscere videmus,
ut modo bp. 517, 1, Callimachus έθάπτομεν dixit, ubi ca-
stigatus sermo aoristum poscit; at cum ήνίκα conjunctum
imperfectum non alio videtur sensu dici potuisse quam
eo tempore quo te sepeliebamus. Praeterea notandum
est ήνίκα causali potestate dictum quandoquidem, cujus
usus aliud exemplum non suppetit. » Meinek. — 4 άνιη-
ρότερον Cod. et Plan., corr. Jac.
DXX. Lemma ■ εις Τίμαρχον υίόν Παυσανίου Πτολεμαίδος
(sc. φυλής). « Timarchus philosophus , dum viveret, de
natura animae ejusque post mortem conditione scripserat.
Quo defuncto, poeta eos qui de his rebus aliquid certius
accipere vellent, ad inferos ablegat. » Jac. Qui Athenien-
sem fuisse putabat, sed « Ptolemais phyle suit etiam
Alexandri® (v. Analecta Alex. p. 348), ut nihil impediat
quominus lioc epigramma poetam, ut reliqua sere omnia,
Alexandri® scripsisse existimemus. Ac commemorat Ti-
marchum philosophum Alexandrinum Diogenes L. VI,
95, a Callimacheo fortasse non diversum. » Meinek. —
2 ή τί περί Cod.; έσεται Plan. « Prmstat fortasse scribere ή
εί πάλι πως έσεαι, et num qua, in vitam rediturus sis :
quod consilio poet® melius respondere videtur quam quo
pacto revicturus sis. Hoc enim recte diceretur de eo cui
de reditu in vitam persuasum est, non item de eo qui du-
bitat et quid rei sit comperire cupit. De ή ει in unam syl-
labam coeuntibus v. ad Theocr. Id. XI, 80. » Meinek. —
3 δίζησθαι in Callimacho mavult Meinek. — 4. Jac. in
nostro exemplo έν Εύσεβε'ων, ob structuram.
DXXI. Lemma : εις Κύζικον καί Διδύμην τινάς ούκ αφανείς.
« Male habuit auctor lemmatis Κύζικον pro nomine viri,
quum sit nomen Cyzici urbis ·. ni sorsan scripserit, εις
Κυζικηνούς Ίππακόν καί Δ. Potius scribere debuit : εις
Κριτίαν Ίππακοϋ καί Διδύμης υίόν. » B. Criti® in peregrina
terra scpulti cippus loquitur. — 1 έθέλης Cod., alteram
Plan. Post πόνος distinguebat Jac., ut ολίγος πόνος paren-
thetice et εύρεΐν vi imperativi dicerentur; sed in nostro
exemplo mutata sententia conspicitur. — 3 λέςον Plan.,