DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48283#0526
496
ANTHOLOGIAC PALATINA
ab ipso epigramma 440, in quo niliil de uxore et liberis ,
redderet improbabilem, si per se credibilis esset. « Mori-
turus Aristocrates (inquit) caput liberorum tetigit; conf.
Babriam XCV, 71 ■ έψαυσεν ώτός ώς πατήρ άποθνήσκων.
Plutarch. Conviv. sept. sap. c. 7 : άψάμενος ού·/ αύτοϋ τής
κεφαλής ό Σόλων καί μειδιάσας ε'ίπεν. Non igitur (!) caelebs
vitam degit, sed ipse quod fecerat liberis suis saciendum
moribundus commendavit, mulierum vero levitatem
animi majorem et imbecillitatem prudentiae odio habebat. »
Imo sibi dicit Aristocrates quae sequuntur. — 4 δάκνει
Plan. — 5 sic Plan.; στυλήσαιτο Cod. « Qua voce liberi
intelliguntur, fulcra domus. Eurip. Iph. Taur. 57 ;
Στύλοι γάρ οίκων είσι παΐδες άρσενες,
quem versum laudans Artemidorus Onir. II, 10, in so-
mniis per columnas liberos significari docet. Clytaemnestra
ap. jEscb. v. 906 Agamemnonem vocat υψηλής στέγης
στύλον ποδήρη , μονογενές τέκνον πατρί. » Jac. In fine ίδέ-
σθω Cod., vitiose; κακόν δ’ άστυλος ίδέσθαι Plan. De se-
quentium sententia disceptatur. Meinekius : « Sententia,
si quid video, ita procedat necesse est ·. ducenda uxor
et genus liberorum progenie fulciendum; sordet domus
nullis columnis fulcita; contra vel splendidissimus focus,
etiamsi lignis abundet, obscurus manet, si titionem oc-
cultat, i. e. nisi ignis in eo luceat, quod familiae et do-
mesticae vitae indicium. » Ad quae Heckerus ·. « Ita nullus
locus est adversativae particulae αύ, quum sequentibus
uberius explicetur sententia praemissa : sordere domum
liberis orbatam. » Et similiter Piccolos p. 38 ■ « Apres
le triste tableau d'une maison sans soutiens, on s'al-
tend d voir le contraste d’un foyer entoure d’enfants
comme d’autant de colonnes. Ce contraste est d’ailleurs
indique par les particules d’opposition δ’ αύ, ainsi
que par les mots λωστος έσχαρεών renant apres celte
maxime si tristement vraie : κακός δ’ άστυλος ίδέσθαι
οίκος. ». — 7 πολυκαιέϊ Heckerus, rectius, ut VI, ep.
281 ejusdem Leonidae, 1, πυρικαιέος.— 8 ένστή Cod. et
Plan. «. Locus est leviter corruptus. Scripsi άν στή, mi-
nima mutatione, donec melius quid propositum suerit.
Sententia esse videtur ·. ό δ’ αύ έσχαρεών τάνέρος λωστος
φαίνοιτο ών εύκίων καί άν στή έν πολυκαέϊ όγκω. » Boiss. Ja-
cobs. in Delectu p. 225 proposuit σταίη έναυγάζων, in nott.
mss. : « Fort, είη ύπαυγάζων », in Add, Pal. αίέν ύπαυγ.
Totum locum Meinekius ita constituebat :
ό δ’ αύ λωστος γ’ άνέρος έσχαρεών
σύσκιος ών φαίνοιτο, καί εί πολυκαέϊ όγκω
ένστή, λυγάζων δαλόν έπεσχάριον.
« Cujus verbi λυγάζω etsi nullum exemplum habeo, ta-
men ut αύγάζω ab αύγή, ita λυγάζω a λυγή rectissime
sormatur; et sunt composita έπιλυγάζω et έπηλυγάζω. »
Verum socus exstinctus nulloque igne splendens est
summae paupertatis et moeroris summi indicium, de qua
re Jac. memorat Huschkii annotationem ad Tibuli. I, el.
1,6. Piccolos tentabat:
εί κίων φέγγοιτο καί ού πολυκαέϊ όγκω
έν στενώ αύγάζων δαλόν έπεσχάριον.
Heckero denique videtur Aristocrates « optare ut liberis
suis casa tenuis et άστυλος ίδέσθαι, ingenui vero et liberi
viri domicilium , videatur praedivitis hominis domus pro-
pter vitae domesticae delicias », ita corrigenti :
ζωήν στυλώσαιτο " κακός δ’ άστυλος ίδέσθαι
οίκος , άδουλώτου δ’ άνέρος έσχαρεών
εύκίων' φαίνοιτο καί έν πολυκαιέϊ όγκω
έστάναι ,· αύγάζων δαλόν έπεσχάριον,
coli. IX, ep. 172, 3, et VI, ep. 171, 6. Idem Hermanni
(quas non vidimus) conjecturas in Censura Del. Mein.
prolatas p. 240 judicat « infelicissimas », sed ipsius valde
vereor ut felicium augeant numerum. In loco tam dubio
aliam sententiam qualemcunque in latinis indicavi, αύ-
γάζων δαλόν « nove dictum, sed non mutandum » ratus
cum Heckero. — 9. Novum in Codice lemma : εις τον αύτόν
ομοίως, et sigla novi initii. — 10 άνθρωπ’ Cod. et Plan.,
corr. Brunck. In sine Cod. άλισωφροσύνην, « in quo τήν
άλις άφροσύνην latere videre possit. » Meinek. Plan. άλι-
τοφοοσύνην, « quod nimium est, quum erroris et cri-
minis mentio ab hoc loco aliena sit. Poetam scripsisse
puto : τήν άεσιφροσύνην, i. e. animum cortice leviorem.
Ipsum vocabulum ex Homero notissimum. « Ingeniose,
sed Euripidem quoque legerat Leonidas. Apte conseruntur
haec Ovidii Metam. X, 243, de Pygmalione :
ofsensus vitiis quae plurima menti
Femineae natura dedit, sine conjuge caelebs
Vivebat.
DCXLIX. Lemma : εις κόρην τινά παρθένον τελευτήσασαν.
« Gallice vertit Larcber. adCharit. t. II, p. 250. » B. —
2 μαρμαρίναν Plan. — 3 έχουσαν-Plan. « Εικόνα ίσομέτρητον
vocat Plato Phaedro p. 235, E. » Jac. —4 θερσί ποτιφθεγκτά
Cod.; Θερσίποτι φθεγκτά Plan. Male edebatur Θέρσι · πο-
τιφθέγκτα.
DCL. Lemma : ναυηγού παραίνεσις φεύγειν τό πλεϊν έν
θαλάσση. In Plan. Φακέλλου inscriptum. — 1 έπιβάλλετ'
Cod.; έπιβάλευ veteres edd. Plan. —3ού πας vel πάσ’ po-
tius quam πώς in Codice legebat Paulss. — 4. « Junge
είσιδεϊν, quod saepe ponitur pro verbo simplice. » Jac.
Qui olim έλαν tentabat.
In Codice sequitur Simonidis distichon, supra exhibitum
n. 270.
DCLI. Lemma : εις ναυαγόν ομοίως ( ut ep. 270) ανώ-
νυμον, έν τώ Ίκαρίω πελάζει ναυαγήσαντα. In cenotaphio
naufragi scriptum..— 1 ούχοτρηχύσ σέλι θαϊος Codex; ού
Τρηχίς σε λίθειος Graeiius in Epist. erit. in.Bucol. p. 111,
quam conjecturam receperunt Jac. in exemplo nostro et
Boiss., etiam Heckero in Comm. probatam, qui deinde
viri nomen in σελιθαϊος quaerendum esse censebat et damnat
κείνα, in quojam Toupius haeserat, quippe aberant illinc
et in mari jactabantur ossa; δειλά in apographis quibusdam;
■ λευκά Heckerus (post Jacobsium ad Anal. t. ATI, p. 178),
non injuria etiam duplici accusativo in inscriptione of-
fensus. Brunckius cumToupio ού Τρηχίς λιθιαϊος. Osannus
ού τό τρηχύ σέλινον. Meinekius ρ. 148 et Analect. Alex,
p. 164, rejectis Graesianis, Codicis ductus premens scribit
ούχ ό τρηχύς-έλαιος, cujus oleastri aridi sub umbra exstru-
ctum suerit epitaphium; « tum κείνα injuria, opinor, ten-
tatum est. Similiter κείνος apud Pindarum aliquoties le-
gitur, utPyth. II, 13,dequopassim admonuitHermannus.»
Cui conjecturae perprobabili non savere verbum καλύπτει,
« nam ossa terra vel sepulcro, non arbore imminente tegi»,
insirma Heckeri objectio est. — 2 λαχοϋσα Heckerus , coli,
ep. 395, 6; ep. 429, 2, etc., usu fere constanti. Legebatur
λαβοΰσα. —3 δολιχής Cod. et edd.; Δολίχης Meinekius,
vetus nomen Icari insulae. ΤΙΔράκανος, alibi τό Δράκανον,
! promontorium ejusdem insulae. —4 ρήσει Cod., superposito
σ altero. — 5 πολυμηδεος ( sine acc. ) ή κεινή χθών Cod.,
correxerunt Salmas. etReisk., probantibus Jac- in nostro
exemplo et Meinekio,qui sententiam sic explicat: « Exspe-
ctare poterat nausragus se comi et benevolo hospitio
j exceptum iri ab amicis sive cognatis, si pervenisset quo
ANTHOLOGIAC PALATINA
ab ipso epigramma 440, in quo niliil de uxore et liberis ,
redderet improbabilem, si per se credibilis esset. « Mori-
turus Aristocrates (inquit) caput liberorum tetigit; conf.
Babriam XCV, 71 ■ έψαυσεν ώτός ώς πατήρ άποθνήσκων.
Plutarch. Conviv. sept. sap. c. 7 : άψάμενος ού·/ αύτοϋ τής
κεφαλής ό Σόλων καί μειδιάσας ε'ίπεν. Non igitur (!) caelebs
vitam degit, sed ipse quod fecerat liberis suis saciendum
moribundus commendavit, mulierum vero levitatem
animi majorem et imbecillitatem prudentiae odio habebat. »
Imo sibi dicit Aristocrates quae sequuntur. — 4 δάκνει
Plan. — 5 sic Plan.; στυλήσαιτο Cod. « Qua voce liberi
intelliguntur, fulcra domus. Eurip. Iph. Taur. 57 ;
Στύλοι γάρ οίκων είσι παΐδες άρσενες,
quem versum laudans Artemidorus Onir. II, 10, in so-
mniis per columnas liberos significari docet. Clytaemnestra
ap. jEscb. v. 906 Agamemnonem vocat υψηλής στέγης
στύλον ποδήρη , μονογενές τέκνον πατρί. » Jac. In fine ίδέ-
σθω Cod., vitiose; κακόν δ’ άστυλος ίδέσθαι Plan. De se-
quentium sententia disceptatur. Meinekius : « Sententia,
si quid video, ita procedat necesse est ·. ducenda uxor
et genus liberorum progenie fulciendum; sordet domus
nullis columnis fulcita; contra vel splendidissimus focus,
etiamsi lignis abundet, obscurus manet, si titionem oc-
cultat, i. e. nisi ignis in eo luceat, quod familiae et do-
mesticae vitae indicium. » Ad quae Heckerus ·. « Ita nullus
locus est adversativae particulae αύ, quum sequentibus
uberius explicetur sententia praemissa : sordere domum
liberis orbatam. » Et similiter Piccolos p. 38 ■ « Apres
le triste tableau d'une maison sans soutiens, on s'al-
tend d voir le contraste d’un foyer entoure d’enfants
comme d’autant de colonnes. Ce contraste est d’ailleurs
indique par les particules d’opposition δ’ αύ, ainsi
que par les mots λωστος έσχαρεών renant apres celte
maxime si tristement vraie : κακός δ’ άστυλος ίδέσθαι
οίκος. ». — 7 πολυκαιέϊ Heckerus, rectius, ut VI, ep.
281 ejusdem Leonidae, 1, πυρικαιέος.— 8 ένστή Cod. et
Plan. «. Locus est leviter corruptus. Scripsi άν στή, mi-
nima mutatione, donec melius quid propositum suerit.
Sententia esse videtur ·. ό δ’ αύ έσχαρεών τάνέρος λωστος
φαίνοιτο ών εύκίων καί άν στή έν πολυκαέϊ όγκω. » Boiss. Ja-
cobs. in Delectu p. 225 proposuit σταίη έναυγάζων, in nott.
mss. : « Fort, είη ύπαυγάζων », in Add, Pal. αίέν ύπαυγ.
Totum locum Meinekius ita constituebat :
ό δ’ αύ λωστος γ’ άνέρος έσχαρεών
σύσκιος ών φαίνοιτο, καί εί πολυκαέϊ όγκω
ένστή, λυγάζων δαλόν έπεσχάριον.
« Cujus verbi λυγάζω etsi nullum exemplum habeo, ta-
men ut αύγάζω ab αύγή, ita λυγάζω a λυγή rectissime
sormatur; et sunt composita έπιλυγάζω et έπηλυγάζω. »
Verum socus exstinctus nulloque igne splendens est
summae paupertatis et moeroris summi indicium, de qua
re Jac. memorat Huschkii annotationem ad Tibuli. I, el.
1,6. Piccolos tentabat:
εί κίων φέγγοιτο καί ού πολυκαέϊ όγκω
έν στενώ αύγάζων δαλόν έπεσχάριον.
Heckero denique videtur Aristocrates « optare ut liberis
suis casa tenuis et άστυλος ίδέσθαι, ingenui vero et liberi
viri domicilium , videatur praedivitis hominis domus pro-
pter vitae domesticae delicias », ita corrigenti :
ζωήν στυλώσαιτο " κακός δ’ άστυλος ίδέσθαι
οίκος , άδουλώτου δ’ άνέρος έσχαρεών
εύκίων' φαίνοιτο καί έν πολυκαιέϊ όγκω
έστάναι ,· αύγάζων δαλόν έπεσχάριον,
coli. IX, ep. 172, 3, et VI, ep. 171, 6. Idem Hermanni
(quas non vidimus) conjecturas in Censura Del. Mein.
prolatas p. 240 judicat « infelicissimas », sed ipsius valde
vereor ut felicium augeant numerum. In loco tam dubio
aliam sententiam qualemcunque in latinis indicavi, αύ-
γάζων δαλόν « nove dictum, sed non mutandum » ratus
cum Heckero. — 9. Novum in Codice lemma : εις τον αύτόν
ομοίως, et sigla novi initii. — 10 άνθρωπ’ Cod. et Plan.,
corr. Brunck. In sine Cod. άλισωφροσύνην, « in quo τήν
άλις άφροσύνην latere videre possit. » Meinek. Plan. άλι-
τοφοοσύνην, « quod nimium est, quum erroris et cri-
minis mentio ab hoc loco aliena sit. Poetam scripsisse
puto : τήν άεσιφροσύνην, i. e. animum cortice leviorem.
Ipsum vocabulum ex Homero notissimum. « Ingeniose,
sed Euripidem quoque legerat Leonidas. Apte conseruntur
haec Ovidii Metam. X, 243, de Pygmalione :
ofsensus vitiis quae plurima menti
Femineae natura dedit, sine conjuge caelebs
Vivebat.
DCXLIX. Lemma : εις κόρην τινά παρθένον τελευτήσασαν.
« Gallice vertit Larcber. adCharit. t. II, p. 250. » B. —
2 μαρμαρίναν Plan. — 3 έχουσαν-Plan. « Εικόνα ίσομέτρητον
vocat Plato Phaedro p. 235, E. » Jac. —4 θερσί ποτιφθεγκτά
Cod.; Θερσίποτι φθεγκτά Plan. Male edebatur Θέρσι · πο-
τιφθέγκτα.
DCL. Lemma : ναυηγού παραίνεσις φεύγειν τό πλεϊν έν
θαλάσση. In Plan. Φακέλλου inscriptum. — 1 έπιβάλλετ'
Cod.; έπιβάλευ veteres edd. Plan. —3ού πας vel πάσ’ po-
tius quam πώς in Codice legebat Paulss. — 4. « Junge
είσιδεϊν, quod saepe ponitur pro verbo simplice. » Jac.
Qui olim έλαν tentabat.
In Codice sequitur Simonidis distichon, supra exhibitum
n. 270.
DCLI. Lemma : εις ναυαγόν ομοίως ( ut ep. 270) ανώ-
νυμον, έν τώ Ίκαρίω πελάζει ναυαγήσαντα. In cenotaphio
naufragi scriptum..— 1 ούχοτρηχύσ σέλι θαϊος Codex; ού
Τρηχίς σε λίθειος Graeiius in Epist. erit. in.Bucol. p. 111,
quam conjecturam receperunt Jac. in exemplo nostro et
Boiss., etiam Heckero in Comm. probatam, qui deinde
viri nomen in σελιθαϊος quaerendum esse censebat et damnat
κείνα, in quojam Toupius haeserat, quippe aberant illinc
et in mari jactabantur ossa; δειλά in apographis quibusdam;
■ λευκά Heckerus (post Jacobsium ad Anal. t. ATI, p. 178),
non injuria etiam duplici accusativo in inscriptione of-
fensus. Brunckius cumToupio ού Τρηχίς λιθιαϊος. Osannus
ού τό τρηχύ σέλινον. Meinekius ρ. 148 et Analect. Alex,
p. 164, rejectis Graesianis, Codicis ductus premens scribit
ούχ ό τρηχύς-έλαιος, cujus oleastri aridi sub umbra exstru-
ctum suerit epitaphium; « tum κείνα injuria, opinor, ten-
tatum est. Similiter κείνος apud Pindarum aliquoties le-
gitur, utPyth. II, 13,dequopassim admonuitHermannus.»
Cui conjecturae perprobabili non savere verbum καλύπτει,
« nam ossa terra vel sepulcro, non arbore imminente tegi»,
insirma Heckeri objectio est. — 2 λαχοϋσα Heckerus , coli,
ep. 395, 6; ep. 429, 2, etc., usu fere constanti. Legebatur
λαβοΰσα. —3 δολιχής Cod. et edd.; Δολίχης Meinekius,
vetus nomen Icari insulae. ΤΙΔράκανος, alibi τό Δράκανον,
! promontorium ejusdem insulae. —4 ρήσει Cod., superposito
σ altero. — 5 πολυμηδεος ( sine acc. ) ή κεινή χθών Cod.,
correxerunt Salmas. etReisk., probantibus Jac- in nostro
exemplo et Meinekio,qui sententiam sic explicat: « Exspe-
ctare poterat nausragus se comi et benevolo hospitio
j exceptum iri ab amicis sive cognatis, si pervenisset quo