DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48283#0562
532
ANTHOLOGLE PALATINJE
πάντας Καππαδόκας καίνυτο και πραπίσιν.
139. Εις Νικομήδην.
Οιχεαι, ώΝικόμηδες, έμδν κλέος· ή δέ συνωρ'ι
σών καθαρή τεκέων πώς βίον έξανύσει;
τίς δέ τέλος νηώ περικάλλεϊ χειρ έπιθήσει;
τίς δέ θεώ πέμψει φρήν τελέην θυσίην,
σεΐο, μάκαρ, μιχθέντος έπουρανίοισι τάχιστα;
Ώ γενεή τλήμων, οία πάθες, μερόπων !
140. Εις τόν αύτόν.
Δέρκεο και τύμβον Νικομήδεος, εΐ τιν’ ακούεις,
δς νηδν Χριστώ δειμάμενος μεγάλω,
αύτδν μέν πρώτιστον, έπειτα δε την περίβωτον
δώκεν αγνήν θυσίην παρθενίην τεκέων,
φέρτερον ούδέν έχων, ΐερευς, γενέτης τε φέριστος.
Τοΰνεκα και μεγάλη ώκα μίγη Τριάδι.
141. Εις τον αύτόν.
Ύστατος ές βίον ήλθες αοίδιμον, άλλα τάχιστα
ένθεν άνηέρθης· τίς τάδ’ ένευσε δίκη;
Χρίστος άναξ, Νικο'μηδες, όπως σέο λαόν άνωθεν
ιθύνοις τεκέων συν ίερή δυάδι.
142. Εις Καρτε'ριον έταϊρον του μεγάλου Γρηγορίου.
Πή με λιπών πολύμοχθον έπι χθονι, φίλταθ’ ίταίρων,
ήλυθες άρπαλέως, κύδιμε Καρτέριε;
πή ποτ’ έβης νεότητος έμής οίήϊα νωμών,
ήμος έπ’ αλλοδαπής μύθον έμετρεόμην,
δς βιοτω μ.’ έζησας άσαρκεϊ; Ή ρ’ έτεο'ν σοι
Χρίστος άναξ πάντων φίλτερος, δν νυν έχεις.
143. Εις τον αύτόν.
Αστεροπή Χριστοΐο μεγακλέος, έ'ρκος άριστον
ήϊθέων, ζωής ήνίοχ’ ήμετέρης,
μνώεο Γρηγορίοιο, τον έπλασας ήθεσι κεδνοΐς,
ήν δτε ήν, αρετής κοίρανε Καρτέριε.
144. Εις τον αύτόν.
Ώ πηγαι δακρύων, ώ γούνατα, ώ θυέεσιν
άγνοτάτοις παλάμαι Χρίστον άρεσσάμεναι
Καρτεριού - πώς λήξεν δμώς πάντεσσι βροτοϊσιν;
ήθελεν ύμνοπόλον κεϊθι χοροστασίη.
145. Εις τόν αύτόν.
ΎΊρπασας, ώ Νικόμηδες , έμδν κέαρ· ήρπασας ώκα
Καρτε'ριον, τής σής σύζυγον εύσεβίης.
146. Εις τον αύτόν.
Ώ Ξώλων ζαθέων Ιερόν πέδον, οιον έρεισμα
σταυροφόρων κόλποις Καρτε'ριον κατέχεις.
147. Εις Βάσσον τινά παρά ληστών άποκτανΟέντα.
Βάσσε φίλος, Χριστώ μεμελημένος έξοχον άλλων,
I cunctos Cappadoces vicit et consiliis.
139. In Nicomedem.
Abisti, o Nicomedes, meum decus. At biga
tuorum pura liberorum quomodo vitam absolvet ?
quae autem sinem ecclesiae pulcherrimae manus imponet?
quae autem Deo mittet mens persectam hostiam,
te, beate, permixto coelestibus citissime ?
O genus miserum qualia perpessum-es mortalium !
140. In eundem.
; Aspice et sepulcrum Nicomedis , si quem audisti,
qui ecclesiam Christo exstruxit magno-et
se ipsum primo, deinde inclytam
dedit puram hostiam virginitatem liberorum,
melius nihil habens, sacerdos paterque optimus.
Quare et magnae ocyus mixtus-est Trinitati.
<41. In eundem.
' Sero ad vitam pervenisti gloriosam, sed citissime
hinc es-sublatus. Quae haec permisit justitia ?'
| Christus dominus, Nicomedes, ut tuum populum ccelitus
regas siliorum cum sacro binario
142. In Carterium sodalem.
Quo me deserens aerumnosum super terra, carissime so-
abiisti raptim, inclyte Carteri ? [dalium,
quo tandem ivisti tu juventutis meae gubernacula regens,
quando in alieno-solo verba metiebar, [tibi
Ϊ tu-qui vitamme vivere-secisti incorpoream ? Prosecto vere
Christus dominus cunctis carior, quem nunc tenes.
143. In eundem.
i Fulgur Christi inclytissimi, propugnaculum optimum
juvenum , vitae moderator nostrae ,
| memor-sis Gregorii, quem informasti moribus bonis,
tempore praeterito, virtutis princeps Carteri.
144. In eundem.
O fontes lacrimarum, o genua, o sacrisiciis
purissimis manus Christum quae-placavistis
Carterii’ quomodo cessavit pariter ac-cunctimortales?
voluit hymnographum qui-ibi-est chorus.
145. In eundem.
Rapuisti, o Nicomedes, meum cor; rapuisti cito
Carterium, tuae socium pietatis.
146. In eundem
O Xolorum divinorum sacrum solum, quale columen
Christianorum in-sinu tuo Carterium possides!
147. In Bassum quendam a praedonibus interfectum.
Basse amice, Christo qui-curae-eras prae aliis,
ANTHOLOGLE PALATINJE
πάντας Καππαδόκας καίνυτο και πραπίσιν.
139. Εις Νικομήδην.
Οιχεαι, ώΝικόμηδες, έμδν κλέος· ή δέ συνωρ'ι
σών καθαρή τεκέων πώς βίον έξανύσει;
τίς δέ τέλος νηώ περικάλλεϊ χειρ έπιθήσει;
τίς δέ θεώ πέμψει φρήν τελέην θυσίην,
σεΐο, μάκαρ, μιχθέντος έπουρανίοισι τάχιστα;
Ώ γενεή τλήμων, οία πάθες, μερόπων !
140. Εις τόν αύτόν.
Δέρκεο και τύμβον Νικομήδεος, εΐ τιν’ ακούεις,
δς νηδν Χριστώ δειμάμενος μεγάλω,
αύτδν μέν πρώτιστον, έπειτα δε την περίβωτον
δώκεν αγνήν θυσίην παρθενίην τεκέων,
φέρτερον ούδέν έχων, ΐερευς, γενέτης τε φέριστος.
Τοΰνεκα και μεγάλη ώκα μίγη Τριάδι.
141. Εις τον αύτόν.
Ύστατος ές βίον ήλθες αοίδιμον, άλλα τάχιστα
ένθεν άνηέρθης· τίς τάδ’ ένευσε δίκη;
Χρίστος άναξ, Νικο'μηδες, όπως σέο λαόν άνωθεν
ιθύνοις τεκέων συν ίερή δυάδι.
142. Εις Καρτε'ριον έταϊρον του μεγάλου Γρηγορίου.
Πή με λιπών πολύμοχθον έπι χθονι, φίλταθ’ ίταίρων,
ήλυθες άρπαλέως, κύδιμε Καρτέριε;
πή ποτ’ έβης νεότητος έμής οίήϊα νωμών,
ήμος έπ’ αλλοδαπής μύθον έμετρεόμην,
δς βιοτω μ.’ έζησας άσαρκεϊ; Ή ρ’ έτεο'ν σοι
Χρίστος άναξ πάντων φίλτερος, δν νυν έχεις.
143. Εις τον αύτόν.
Αστεροπή Χριστοΐο μεγακλέος, έ'ρκος άριστον
ήϊθέων, ζωής ήνίοχ’ ήμετέρης,
μνώεο Γρηγορίοιο, τον έπλασας ήθεσι κεδνοΐς,
ήν δτε ήν, αρετής κοίρανε Καρτέριε.
144. Εις τον αύτόν.
Ώ πηγαι δακρύων, ώ γούνατα, ώ θυέεσιν
άγνοτάτοις παλάμαι Χρίστον άρεσσάμεναι
Καρτεριού - πώς λήξεν δμώς πάντεσσι βροτοϊσιν;
ήθελεν ύμνοπόλον κεϊθι χοροστασίη.
145. Εις τόν αύτόν.
ΎΊρπασας, ώ Νικόμηδες , έμδν κέαρ· ήρπασας ώκα
Καρτε'ριον, τής σής σύζυγον εύσεβίης.
146. Εις τον αύτόν.
Ώ Ξώλων ζαθέων Ιερόν πέδον, οιον έρεισμα
σταυροφόρων κόλποις Καρτε'ριον κατέχεις.
147. Εις Βάσσον τινά παρά ληστών άποκτανΟέντα.
Βάσσε φίλος, Χριστώ μεμελημένος έξοχον άλλων,
I cunctos Cappadoces vicit et consiliis.
139. In Nicomedem.
Abisti, o Nicomedes, meum decus. At biga
tuorum pura liberorum quomodo vitam absolvet ?
quae autem sinem ecclesiae pulcherrimae manus imponet?
quae autem Deo mittet mens persectam hostiam,
te, beate, permixto coelestibus citissime ?
O genus miserum qualia perpessum-es mortalium !
140. In eundem.
; Aspice et sepulcrum Nicomedis , si quem audisti,
qui ecclesiam Christo exstruxit magno-et
se ipsum primo, deinde inclytam
dedit puram hostiam virginitatem liberorum,
melius nihil habens, sacerdos paterque optimus.
Quare et magnae ocyus mixtus-est Trinitati.
<41. In eundem.
' Sero ad vitam pervenisti gloriosam, sed citissime
hinc es-sublatus. Quae haec permisit justitia ?'
| Christus dominus, Nicomedes, ut tuum populum ccelitus
regas siliorum cum sacro binario
142. In Carterium sodalem.
Quo me deserens aerumnosum super terra, carissime so-
abiisti raptim, inclyte Carteri ? [dalium,
quo tandem ivisti tu juventutis meae gubernacula regens,
quando in alieno-solo verba metiebar, [tibi
Ϊ tu-qui vitamme vivere-secisti incorpoream ? Prosecto vere
Christus dominus cunctis carior, quem nunc tenes.
143. In eundem.
i Fulgur Christi inclytissimi, propugnaculum optimum
juvenum , vitae moderator nostrae ,
| memor-sis Gregorii, quem informasti moribus bonis,
tempore praeterito, virtutis princeps Carteri.
144. In eundem.
O fontes lacrimarum, o genua, o sacrisiciis
purissimis manus Christum quae-placavistis
Carterii’ quomodo cessavit pariter ac-cunctimortales?
voluit hymnographum qui-ibi-est chorus.
145. In eundem.
Rapuisti, o Nicomedes, meum cor; rapuisti cito
Carterium, tuae socium pietatis.
146. In eundem
O Xolorum divinorum sacrum solum, quale columen
Christianorum in-sinu tuo Carterium possides!
147. In Bassum quendam a praedonibus interfectum.
Basse amice, Christo qui-curae-eras prae aliis,