Io2 “Xlotî bctt Verbù Anomalh.
<lUen Tmporibus be§ indïcaim Uttb bef? Cwjunftm
santmen gesebet.
imperativus.
Sing. Va t’en, gebe tt>eg.
Qu’il s’en aille, baf tX tt>eg gebe,
P/«r. Allons nous en, lûjset Uttà tt)eg ge^etî.
Allez vous en, gebet weg.
Qui ils s en aillent, bas sie weg geben,
Unh mît etUtt Négation alfO :
Ne t’en va pas, gebe nicbt ttoeg.
Qu il ne s’en aille pas, baf CX nîd>t tt)eggebe*
Ne nous en allons pas, tasset uns nicbt n>eg geben.
Ne vous en allez pas, gebet nicbt tt)eg.
Qu’ils ne sen aillent pas. bafl sie md^t föeg geben,
INFINITI VU S MODUS,
Prüsern & imperseâum.
Sen aller, tt>eg geben, /
fer seâum & pim quampersessum.
s’en être allé, mg gegangen sep,
Participium pra serais Tempor'ts.
s’en allant, eine* bet weg gebet,
Participium prateriti Temporis
s’en étant allé, einer bei tteg gegangen ssl
Supinum.
Allé, gegangen.
Gerundia.
n>eg ju gefeit.
De s’en aller.
En s'en allant,
Pour s’en aller