DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.4#0005
VI
eis tantum semel sub voce ipsa relatis, ad transscribendos loeos
alphabeto latino accuratissime usus sum, ad quod explicandum
pauca pi'aemonere iuvabit. prosperarne mihi evenit, quod societas
illa aegyptologica, Londini mense Septembri MDCCCLXXIV.
congregata, viro egregio et in omni doctrina smanio Ltspstus
auetore et praeside tandem de transscribendis hieroglypbicis
eonvenit. quod viri illi olarissimi proposuerunt alpliabetum
a me diligenter et strictissime adbibituin est, idque hoc:
6. ΓΠ h II. δ i Ili. Δ q 21.],=>0
7, | h 12. ä!, / I7. <=> )■ 22. = t
s , , 13..^« 18. ρ,-
14. <w^*A η 19. ι~π—
1" Μ4•
■^f 10. ^=*k
23. ^ t'
24. ^\, S u
ο χ
25.
15. 1 ρ 20. ο
Quo ordine veteres Aegyptii literas poneré con sue ν evi nt, igno-
ramus, cum autem nos ipsi literaturani a Romanis recepe-
rimus, Romani earn a Gvaecis mutuati sint, Graeci a Phoeni-
ciis, Phoenicii ab Aegyptiis, non est, cur in vocabulaviis
aegyptiacis eondendis nostrum ordinerà, qui in orbe terra-
rum latissime pervulgatus est, deseramus. glossavium meum
in literas ita digestum est, ut in ordine yocabulorum vocalium
brevium a, ?', u ratio non haberetuv, id quod lexicis semiticis
aeque in usu est. signïs syllabîcis eos plerumque sonos attri-
buì, quos vir pvaeelavus De Rougé ebrestomathia sua iis adiudi-
cavit, quamquam compi unum enuntiatio accurata adirne non
satis constat aut apud Aegyptios ipsos fluctuabat. léxico hie-
róglyphico literarum ordine disposito indicem signovum expli-
cativuva adiiciendum esse non nego ; cum autem hoc glossa-
rium non in usum tironum, sed eorum qui aegyptiaca callent,
conseriptum sit, eum addere supersedi. et haec quidem de
transscribendis Uteris consonis et de ordine vocabulorum.
Cum scriptura hieroglyphica vocales breves plerumque
supprimere soleat, multae transscriptiones vocalium subaudien-
darum incertae manent. quas e lingua coptica supplere
velie est grammaticam praesnmere, et ab omni bona metbodo
abhorvet; idem est ac si quis sermonem latinum italico aut
sanscviticum bengalìco illustrare afFectaret. ad hoc nemo igno-
rât, nihil in Unguis vocalium copticarum inconstantiam et mu-
tabilitatem aequare. transscriptione autem non emintiationem
dubiam, sed certain scriptionem reddiderim.
Transscriptio igitur accuratior οια πλείστης ακριβείας a me
adliibita, quam vir clarissimus Ebeiís mecum approbavit et
quam viris aegyptiace doctis proponimus, ex propria et vera
scripturae hieroglyphicae origine et indole pendet. Scribebant
Aegyptii baud dubîe antiquitus omnino alpliabetice, se. literis
quas supra recensivi, vel paulo pi viribus, cum vocales plerum-
que supprimèrent et nonnulla signa adinvenirent, quibus
vocalis, quacum consonans ennntianda erat, inbaereret. scri-
bebant igitur Π1 literis s et h: seb. cum autem haec scri-
bendi ratio propter magnum monosyllaborum et homonymorum
numerum saepissime perobscura et intellectu diffieilis esset,
signum explicativum seu determinativum adiieiebant, aut spe-
ciale, quod notionem ipsam interpretaretur, aut generale,
quod notionis genus et natnram explicarct. ita seb nomen
sideris specialiter imagine stellae: Π Jl >^, et hem „dies11 ge-
neraliter disco solari determinabant: Γ0 ^o, vel etiam signo-
nini ordine inverso: Ρ* J• signa haec alphabetica, quae lite-
ras tantum vel literas inhaerenti vocali dénotant, e. g. I s}
Ö'fek Ärt> Is ÍM> J ^ ^v* lî^. ^f/' Pn0nefcica prima nomino.
cum autem hoc systoma latins et diftVisius existimavent, ñeque
tanta signorum copia iis opus esset, qui linguam intelligebant,
inox alterum signum alphabeticum omitiere incipiebant, e. g.
[I* vel * J , vel denique signo alphabetico utroque omisso,
* séb. talia signa, quae e detenni nati vis specialibus in pho-
netica evaserunt, et quae plerumque syllabica dicunt, phone-
tica secunda nomino eorumque vocalem accentu acuto trans-
scriptione signare consuevi. borum signorum usum latissime
patere neque ad vocem, e qua originem dérivant, adstrictum
esse satis constat, denique determinativa generalia aut ideo-
graphica quaelibet, signis plionetiei.s primis et secundis omnino
omissis, in phonetica abeunt, et quidem ad instar siglorum,
ubi sensus e connexu liquet; scribunt igitur θ pro hèru, }\
pès, hes , γ=^ setèr, cetera, haec phonetica tertia nomino
et accentu gl'avi vocali principali imposito insiguió, eeteruin ac-
centum gravera rarius adhibeo, et ibi quidem ubi dístinctio quae-
dam siglorum a phoneticis secundis necessaria videtur. pronomen
personae primae snffixum «, quod plerumque figura quadam
ìdeograpbiee indicavi constat, simili ratione a transscribo. ubi
enuntiatio vocalem postulat, quam scriptio non suppeditat,
constanter vocalem e intcriicio, e. g. Q7j ren. singulis literis
consonis ita e inserere consuevi, e. g. ^ |λ|λ penet; tantum
ante t femìninam et in mediis vocibus veduplicatione fovmatis
kèikéi
nane e omitto, e. g. lo kesebt,
yjïper transscribo, sed Ö ι yßpr. in monosyllabis, quorum vocalis
finalis lineóla indicata esse solet, liane e accentu eivciimfiexo
noto, e. g. ré; et sic de ceteris, ad signa autem plu-
rales et dualis, sive repetitionem ideographicam sive tres line-
ólas, quod attinet, meo iudicio ea prorsus probantuv, quae
antehac vir doctissimus Le Page Renouf exposuit, haec
signa neutiquam, ubicunque adscripta sint, vocali u enun-
tianda esse; cf. ÄZ. ÍS72, p. 72; quapvoptev lineólas m
apostropho et dualem geminatione determinativi expressuni
cluobus apostrophis reddidi ; e. g. ^^'h'eü ret"', S lieqt\
jj J ref vel jjj¡ retid" vel Jj[ réf\ partículas deni-
que affovmativas interdum lineóla hyphen perspicuitatis causa
a stirpe separo, e. g. <=* v& pér-na. Tota hac transseri-
ptionis ratione ambiguitates et libídines evitare et captimi
lecturi adiuvave volili, et quo minus niiniam horum prae-
ceptorum severitatem concedo, eo magis rogo, ut, si quae in
usu adhuc imperfecta apparuerint, culpa non in principiorum
defectionem, sed in meara negligentiam conferatur. de ratione
autem, qua haec discrimina insigniuntur, non insto ; facillima
eis tantum semel sub voce ipsa relatis, ad transscribendos loeos
alphabeto latino accuratissime usus sum, ad quod explicandum
pauca pi'aemonere iuvabit. prosperarne mihi evenit, quod societas
illa aegyptologica, Londini mense Septembri MDCCCLXXIV.
congregata, viro egregio et in omni doctrina smanio Ltspstus
auetore et praeside tandem de transscribendis hieroglypbicis
eonvenit. quod viri illi olarissimi proposuerunt alpliabetum
a me diligenter et strictissime adbibituin est, idque hoc:
6. ΓΠ h II. δ i Ili. Δ q 21.],=>0
7, | h 12. ä!, / I7. <=> )■ 22. = t
s , , 13..^« 18. ρ,-
14. <w^*A η 19. ι~π—
1" Μ4•
■^f 10. ^=*k
23. ^ t'
24. ^\, S u
ο χ
25.
15. 1 ρ 20. ο
Quo ordine veteres Aegyptii literas poneré con sue ν evi nt, igno-
ramus, cum autem nos ipsi literaturani a Romanis recepe-
rimus, Romani earn a Gvaecis mutuati sint, Graeci a Phoeni-
ciis, Phoenicii ab Aegyptiis, non est, cur in vocabulaviis
aegyptiacis eondendis nostrum ordinerà, qui in orbe terra-
rum latissime pervulgatus est, deseramus. glossavium meum
in literas ita digestum est, ut in ordine yocabulorum vocalium
brevium a, ?', u ratio non haberetuv, id quod lexicis semiticis
aeque in usu est. signïs syllabîcis eos plerumque sonos attri-
buì, quos vir pvaeelavus De Rougé ebrestomathia sua iis adiudi-
cavit, quamquam compi unum enuntiatio accurata adirne non
satis constat aut apud Aegyptios ipsos fluctuabat. léxico hie-
róglyphico literarum ordine disposito indicem signovum expli-
cativuva adiiciendum esse non nego ; cum autem hoc glossa-
rium non in usum tironum, sed eorum qui aegyptiaca callent,
conseriptum sit, eum addere supersedi. et haec quidem de
transscribendis Uteris consonis et de ordine vocabulorum.
Cum scriptura hieroglyphica vocales breves plerumque
supprimere soleat, multae transscriptiones vocalium subaudien-
darum incertae manent. quas e lingua coptica supplere
velie est grammaticam praesnmere, et ab omni bona metbodo
abhorvet; idem est ac si quis sermonem latinum italico aut
sanscviticum bengalìco illustrare afFectaret. ad hoc nemo igno-
rât, nihil in Unguis vocalium copticarum inconstantiam et mu-
tabilitatem aequare. transscriptione autem non emintiationem
dubiam, sed certain scriptionem reddiderim.
Transscriptio igitur accuratior οια πλείστης ακριβείας a me
adliibita, quam vir clarissimus Ebeiís mecum approbavit et
quam viris aegyptiace doctis proponimus, ex propria et vera
scripturae hieroglyphicae origine et indole pendet. Scribebant
Aegyptii baud dubîe antiquitus omnino alpliabetice, se. literis
quas supra recensivi, vel paulo pi viribus, cum vocales plerum-
que supprimèrent et nonnulla signa adinvenirent, quibus
vocalis, quacum consonans ennntianda erat, inbaereret. scri-
bebant igitur Π1 literis s et h: seb. cum autem haec scri-
bendi ratio propter magnum monosyllaborum et homonymorum
numerum saepissime perobscura et intellectu diffieilis esset,
signum explicativum seu determinativum adiieiebant, aut spe-
ciale, quod notionem ipsam interpretaretur, aut generale,
quod notionis genus et natnram explicarct. ita seb nomen
sideris specialiter imagine stellae: Π Jl >^, et hem „dies11 ge-
neraliter disco solari determinabant: Γ0 ^o, vel etiam signo-
nini ordine inverso: Ρ* J• signa haec alphabetica, quae lite-
ras tantum vel literas inhaerenti vocali dénotant, e. g. I s}
Ö'fek Ärt> Is ÍM> J ^ ^v* lî^. ^f/' Pn0nefcica prima nomino.
cum autem hoc systoma latins et diftVisius existimavent, ñeque
tanta signorum copia iis opus esset, qui linguam intelligebant,
inox alterum signum alphabeticum omitiere incipiebant, e. g.
[I* vel * J , vel denique signo alphabetico utroque omisso,
* séb. talia signa, quae e detenni nati vis specialibus in pho-
netica evaserunt, et quae plerumque syllabica dicunt, phone-
tica secunda nomino eorumque vocalem accentu acuto trans-
scriptione signare consuevi. borum signorum usum latissime
patere neque ad vocem, e qua originem dérivant, adstrictum
esse satis constat, denique determinativa generalia aut ideo-
graphica quaelibet, signis plionetiei.s primis et secundis omnino
omissis, in phonetica abeunt, et quidem ad instar siglorum,
ubi sensus e connexu liquet; scribunt igitur θ pro hèru, }\
pès, hes , γ=^ setèr, cetera, haec phonetica tertia nomino
et accentu gl'avi vocali principali imposito insiguió, eeteruin ac-
centum gravera rarius adhibeo, et ibi quidem ubi dístinctio quae-
dam siglorum a phoneticis secundis necessaria videtur. pronomen
personae primae snffixum «, quod plerumque figura quadam
ìdeograpbiee indicavi constat, simili ratione a transscribo. ubi
enuntiatio vocalem postulat, quam scriptio non suppeditat,
constanter vocalem e intcriicio, e. g. Q7j ren. singulis literis
consonis ita e inserere consuevi, e. g. ^ |λ|λ penet; tantum
ante t femìninam et in mediis vocibus veduplicatione fovmatis
kèikéi
nane e omitto, e. g. lo kesebt,
yjïper transscribo, sed Ö ι yßpr. in monosyllabis, quorum vocalis
finalis lineóla indicata esse solet, liane e accentu eivciimfiexo
noto, e. g. ré; et sic de ceteris, ad signa autem plu-
rales et dualis, sive repetitionem ideographicam sive tres line-
ólas, quod attinet, meo iudicio ea prorsus probantuv, quae
antehac vir doctissimus Le Page Renouf exposuit, haec
signa neutiquam, ubicunque adscripta sint, vocali u enun-
tianda esse; cf. ÄZ. ÍS72, p. 72; quapvoptev lineólas m
apostropho et dualem geminatione determinativi expressuni
cluobus apostrophis reddidi ; e. g. ^^'h'eü ret"', S lieqt\
jj J ref vel jjj¡ retid" vel Jj[ réf\ partículas deni-
que affovmativas interdum lineóla hyphen perspicuitatis causa
a stirpe separo, e. g. <=* v& pér-na. Tota hac transseri-
ptionis ratione ambiguitates et libídines evitare et captimi
lecturi adiuvave volili, et quo minus niiniam horum prae-
ceptorum severitatem concedo, eo magis rogo, ut, si quae in
usu adhuc imperfecta apparuerint, culpa non in principiorum
defectionem, sed in meara negligentiam conferatur. de ratione
autem, qua haec discrimina insigniuntur, non insto ; facillima