DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.16761#0072
89 1328 ββ
Την έπιγραφήν ταύτην δημ.οσιεύσας έν τν) Αρχαιολογική- έφημερίδι τό 1839 (ΰπ' αριθ.. 289) δεν ήθελον
δημοσίευση- και αύθις άν δεν παρετήρουν, ότι ό Κ. Ραγκαβής έδημοσίευ.σεν αυτήν ολως παραμορφωμένην, και.
ϋυναμένην νά φανή- ώς άλλη τις της έν το) πρωτοτυπώ υ^αρνούσης.
Την 1 γραμμήν ό Κ. Ραγκαβής γράρει Η< ΤΟΝ ΔΕ, εις δε τόν λίθον είναι ΑΗ£ ΤΟΝ ΔΕ Ε,
τα δε γράμματα αύτής (της εκδόσεως τοΰ Ραγκ.,) δέν φυλάττουσι^ προς την· δευτέραν γραμμήν, την αυτήν·
τάξιν, ήτις υπάρχει εις τον λίθον.
Τ/,ν 2 γραμμήν ό Κ. Ραγκ. γράφει Ι.ΛΜΗΔΕΚΑΤΕΝΕΙΓ ϊ, εις δε τόν-λίθον είσιν ούτως έγχα-
ραγρ,ένα |'θ II Ε Α ΜΗ ΔΕΚΑΤΕΝ ΕΙ ΓΙ
Εις τήν Ο γρα,μμήν παρέλειψε την υπογεγραμμένων της δοτικής τοΰ θηλυκοΰ άρθρου ΤΗΙ, ώς παρέλειψε
και τό Ο, φπνόμενον εις το άκρον της αϋτής γρτμμής 07τ«ς ΕΝ ΤΗΙ ΑΚΡΟ^όλει.
Εις την αρ^ήν τής 7 γραμμής ό Κ. Ραγκ. παρέλειψε το εις τον λίθον φαινόμενον Τ.
Εις τό τέλος τής 8 γραφής ό Κ. Ραγκ. παρέλειψε τό Υ, φαινόμενον εις τον λίθον. ουτω ΧΡΥ[σά.
Τήν 10 γραα^ν ό Κ. Ραγκ. γράφει ΤΙΘΕΜΑΙ ΧΡΥ^Α ΚΑΙ ΑΡΓΥΡΑ ΚΑΙ ΕΑΝ, εις δέ τόν
λίθον είναι ούτως ΤΙ ΘΕΝΑ I ΧΡΥ£Α Η ΑΡΓΥΡΑ ΚΑΙ ΕΑΝ.
Κίς τό τάλος τής 11 γραμμής ό Κ. Ραγκ. παρέλειφε τό Τ, όπερ φαίνεται εις τόν λίθον.
Μεταζύ δέ τής 12 και 13 γραμμής υπάρχει εις τόν λίθον κενόν 0, 4, ο περέλειψεν ό Ραγκαβής, ειτα άρ-
χεται τό άλλο Ψήφισμα. Και εις τό πρώτον και ε'ς τό δεύτερον Ψήφισμα ό Κ. Ραγκ. δεν έφύλαξεν ουδαμώς,
τήν προς άλλήλας τάς γραμμάς τάξιν των γραμμάτων" έγραψε δέ εσφαλμένως όλας τάς γραμμάς, ώς άρχο-
μένας άπδ έν και τό αυτό σ/,μεϊον, ενώ εις τόν λίθον. υπάρχει ή τάξις, ή έσημείοόθη εις τήν Αρχαιολογικήν
Εφημερίδα, και έν τω αριθμώ 289 και νυν. Κ. Σ* Π.
Π-:ρ! τνίς δ'.ά κωνείου δηλητηριάσεως πάρα τοϊς άρ/αίοις.
έν τών κυριωτέρων παοά τοις αρχαίο*; δηλτ,τηοίων. ήν τό κώνειον, τό όποιον οί βουλο'αενοι θανάτωσα ι
έαυτοΰς εκουσίως έλάμβανον, καθώς και οί υπό τής πολιτείας άζιοι θανάτου κρινόμενοι. Τίς δέν ένθύμεΐται
πάραυτα, ότι ό Σωκράτης έτελεύτησε λαβών τό είρημένον δηλητη'ριον ; έλάμβανον δέ αυτό, ώς εξάγεται έκ
τών έ;ής χωρίων τοΰ Πλάτωνος, εις λειοτριβημένην κατάτασιν. « 4λλ' ά'γε δή, ώ Κρίτων, . · · ένεγκάτω-,
τις το φάρμακον εϊ τέτοιπται· εί δέ μή, τριψάτω ό άνθρωπος"» και άλλανοϋ «Και ό παις έξελθων και συννόν
χρόνον διατρίψας ήκεν άγων τόν μέλλοντα οώσειν τό φάρμακον έν κύλ-.κι φέροντα τετριμμένον» (Πλατ. Φαιδ.).
Δέν είναι όμως βέβαιον, ότι οί αρχαίοι έγρώντο μονω τω κωνείω, καθότι τά συμπτώματα, μεθ ώ/ ό Σωκρά-
της έτελεύτησε, και τά όποια 6 Πλάτων άκριβώς έζέθηκε, δέν είναι όμοια μετά τών δια τής του κωνείου
δηλητηε-ιάσεως παρουσιαζομένων.
Τδ δν,λητηριά^ειν τους ανθρώπους δια τοΰ κωνείου φαίνεται ότι δέν ήτα σπάνιον είς τάς Αθήνας, και κυ-
ρίως ό έν Αθήναις τύραννος Κριτίας προσέταξε νά δηληττιριασθώσι πολλοί τών διασημότερων άνδρών τών Αθη-
νών δια τοΰ κωνείου. έπειδή δέ εις τήν έποχήν ταύτην έθεώρουν τό Πι'ιγανοΐ ώς άντίδοτον κατά τής δια τοΰ
κωνείου δηλητηριάσεως, ούδε'ις έςήρχετο τής οικίας του πριν $ι λάβ:/) τόν όπόν τοΰ πηγάνου, ινα προφυλανθνί
άπό τό δηλ,ητήριον τοΰτο. Τοΰτο δέ εξάγεται έκ τοΰ εξής χωρίου τοΰ Πλινίου.
« ΟΒδίι ροΐα γώθγο, νβΐ ^Γα^α οοηΐθδΐδ νβηβηίδ Ηοο, ΛϋΐΗπιΙαΙθβ γθχ ΡοηΙϊ δΰερβ ρΓοΒανΐΙ. »,
Η συνήθεια τοΰ δηλητηριάζειν δια τοΰ όποΰ τοΰ κωνείου υπήρξε -κυρίως εις τήν νήσο ν Κεαν, οπου άνδρες
τε και γυναίκες μετά τό έξηκοστόν τής ηλικίας των έτος, έπειδή ώς έκ τοΰ γήρως των δέν ήδύναντο νά παρέ-
χωσιν όφελος τι τί) πολιτεία έδηληττ,ριάζοντο οικειοθελώς δίά τοΰ κωνείόυ. Τά είρντμένα εξάγονται έκ τοΰ.
Στράβωνος λέγοντος· αΠαρά τούτοις δέ δοκεΐ τεθήναι ποτέ νόμος, ου μέμνηται και Μένανδρος·
Καλόν το Κείων νόμιμόν Ιστι, Φαν'α'
δ μή δυνάμενος ζην καλώς ού ζή κακώς,
Τνοοσέταττε γαρ, ώς εοικεν, ό. νόμος τους υπέρ εξη'κοντα ετη γεγονότας κωνειάζεσθοΛ, τοΰ όιαρκεΐν τοΓς άλλοις:
Την έπιγραφήν ταύτην δημ.οσιεύσας έν τν) Αρχαιολογική- έφημερίδι τό 1839 (ΰπ' αριθ.. 289) δεν ήθελον
δημοσίευση- και αύθις άν δεν παρετήρουν, ότι ό Κ. Ραγκαβής έδημοσίευ.σεν αυτήν ολως παραμορφωμένην, και.
ϋυναμένην νά φανή- ώς άλλη τις της έν το) πρωτοτυπώ υ^αρνούσης.
Την 1 γραμμήν ό Κ. Ραγκαβής γράρει Η< ΤΟΝ ΔΕ, εις δε τόν λίθον είναι ΑΗ£ ΤΟΝ ΔΕ Ε,
τα δε γράμματα αύτής (της εκδόσεως τοΰ Ραγκ.,) δέν φυλάττουσι^ προς την· δευτέραν γραμμήν, την αυτήν·
τάξιν, ήτις υπάρχει εις τον λίθον.
Τ/,ν 2 γραμμήν ό Κ. Ραγκ. γράφει Ι.ΛΜΗΔΕΚΑΤΕΝΕΙΓ ϊ, εις δε τόν-λίθον είσιν ούτως έγχα-
ραγρ,ένα |'θ II Ε Α ΜΗ ΔΕΚΑΤΕΝ ΕΙ ΓΙ
Εις τήν Ο γρα,μμήν παρέλειψε την υπογεγραμμένων της δοτικής τοΰ θηλυκοΰ άρθρου ΤΗΙ, ώς παρέλειψε
και τό Ο, φπνόμενον εις το άκρον της αϋτής γρτμμής 07τ«ς ΕΝ ΤΗΙ ΑΚΡΟ^όλει.
Εις την αρ^ήν τής 7 γραμμής ό Κ. Ραγκ. παρέλειψε το εις τον λίθον φαινόμενον Τ.
Εις τό τέλος τής 8 γραφής ό Κ. Ραγκ. παρέλειψε τό Υ, φαινόμενον εις τον λίθον. ουτω ΧΡΥ[σά.
Τήν 10 γραα^ν ό Κ. Ραγκ. γράφει ΤΙΘΕΜΑΙ ΧΡΥ^Α ΚΑΙ ΑΡΓΥΡΑ ΚΑΙ ΕΑΝ, εις δέ τόν
λίθον είναι ούτως ΤΙ ΘΕΝΑ I ΧΡΥ£Α Η ΑΡΓΥΡΑ ΚΑΙ ΕΑΝ.
Κίς τό τάλος τής 11 γραμμής ό Κ. Ραγκ. παρέλειφε τό Τ, όπερ φαίνεται εις τόν λίθον.
Μεταζύ δέ τής 12 και 13 γραμμής υπάρχει εις τόν λίθον κενόν 0, 4, ο περέλειψεν ό Ραγκαβής, ειτα άρ-
χεται τό άλλο Ψήφισμα. Και εις τό πρώτον και ε'ς τό δεύτερον Ψήφισμα ό Κ. Ραγκ. δεν έφύλαξεν ουδαμώς,
τήν προς άλλήλας τάς γραμμάς τάξιν των γραμμάτων" έγραψε δέ εσφαλμένως όλας τάς γραμμάς, ώς άρχο-
μένας άπδ έν και τό αυτό σ/,μεϊον, ενώ εις τόν λίθον. υπάρχει ή τάξις, ή έσημείοόθη εις τήν Αρχαιολογικήν
Εφημερίδα, και έν τω αριθμώ 289 και νυν. Κ. Σ* Π.
Π-:ρ! τνίς δ'.ά κωνείου δηλητηριάσεως πάρα τοϊς άρ/αίοις.
έν τών κυριωτέρων παοά τοις αρχαίο*; δηλτ,τηοίων. ήν τό κώνειον, τό όποιον οί βουλο'αενοι θανάτωσα ι
έαυτοΰς εκουσίως έλάμβανον, καθώς και οί υπό τής πολιτείας άζιοι θανάτου κρινόμενοι. Τίς δέν ένθύμεΐται
πάραυτα, ότι ό Σωκράτης έτελεύτησε λαβών τό είρημένον δηλητη'ριον ; έλάμβανον δέ αυτό, ώς εξάγεται έκ
τών έ;ής χωρίων τοΰ Πλάτωνος, εις λειοτριβημένην κατάτασιν. « 4λλ' ά'γε δή, ώ Κρίτων, . · · ένεγκάτω-,
τις το φάρμακον εϊ τέτοιπται· εί δέ μή, τριψάτω ό άνθρωπος"» και άλλανοϋ «Και ό παις έξελθων και συννόν
χρόνον διατρίψας ήκεν άγων τόν μέλλοντα οώσειν τό φάρμακον έν κύλ-.κι φέροντα τετριμμένον» (Πλατ. Φαιδ.).
Δέν είναι όμως βέβαιον, ότι οί αρχαίοι έγρώντο μονω τω κωνείω, καθότι τά συμπτώματα, μεθ ώ/ ό Σωκρά-
της έτελεύτησε, και τά όποια 6 Πλάτων άκριβώς έζέθηκε, δέν είναι όμοια μετά τών δια τής του κωνείου
δηλητηε-ιάσεως παρουσιαζομένων.
Τδ δν,λητηριά^ειν τους ανθρώπους δια τοΰ κωνείου φαίνεται ότι δέν ήτα σπάνιον είς τάς Αθήνας, και κυ-
ρίως ό έν Αθήναις τύραννος Κριτίας προσέταξε νά δηληττιριασθώσι πολλοί τών διασημότερων άνδρών τών Αθη-
νών δια τοΰ κωνείου. έπειδή δέ εις τήν έποχήν ταύτην έθεώρουν τό Πι'ιγανοΐ ώς άντίδοτον κατά τής δια τοΰ
κωνείου δηλητηριάσεως, ούδε'ις έςήρχετο τής οικίας του πριν $ι λάβ:/) τόν όπόν τοΰ πηγάνου, ινα προφυλανθνί
άπό τό δηλ,ητήριον τοΰτο. Τοΰτο δέ εξάγεται έκ τοΰ εξής χωρίου τοΰ Πλινίου.
« ΟΒδίι ροΐα γώθγο, νβΐ ^Γα^α οοηΐθδΐδ νβηβηίδ Ηοο, ΛϋΐΗπιΙαΙθβ γθχ ΡοηΙϊ δΰερβ ρΓοΒανΐΙ. »,
Η συνήθεια τοΰ δηλητηριάζειν δια τοΰ όποΰ τοΰ κωνείου υπήρξε -κυρίως εις τήν νήσο ν Κεαν, οπου άνδρες
τε και γυναίκες μετά τό έξηκοστόν τής ηλικίας των έτος, έπειδή ώς έκ τοΰ γήρως των δέν ήδύναντο νά παρέ-
χωσιν όφελος τι τί) πολιτεία έδηληττ,ριάζοντο οικειοθελώς δίά τοΰ κωνείόυ. Τά είρντμένα εξάγονται έκ τοΰ.
Στράβωνος λέγοντος· αΠαρά τούτοις δέ δοκεΐ τεθήναι ποτέ νόμος, ου μέμνηται και Μένανδρος·
Καλόν το Κείων νόμιμόν Ιστι, Φαν'α'
δ μή δυνάμενος ζην καλώς ού ζή κακώς,
Τνοοσέταττε γαρ, ώς εοικεν, ό. νόμος τους υπέρ εξη'κοντα ετη γεγονότας κωνειάζεσθοΛ, τοΰ όιαρκεΐν τοΓς άλλοις: