DOI Artikel:
Kozłowski, Janusz Krzysztof; Kuczman, Kazimierz: Włoska fundacja krakowskiego malodwidła cechowego: Epitafijny obraz Ainolfa Tedaldiego w Muzeum Diecezjalnym w Tarnowie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20538#0062
12. Sw. Stanisław, fragment tryptyku, Stare Bielsko, ko-
ściół parafialny (fot. PKZ w Krakowie)
Kwestionując wskazane przez J. E. Dutkiewi-
cza bliższe pokrewieństwo dzieła z Madonną z
goździkiem, wypada przychylić się do jego suge-
stii o związku formalnym obrazu z augustiańskim
malowidłem Matka Boska Pocieszenia (ryc. 11) 50.
Bliższą więź formalną ujawnia jeszcze tryptyk z
Legendą św. Stanisława (ze zbiorów Pawlikow-
skich) w zbiorach wawelskich, z około r. 1500 51.
Dzieła te łączy zarówno podobne traktowanie pej-
zażu o wysokiej linii horyzontu, jak i kanon po-
staci, krótkich, dość szerokich, a także typ fizjo-
nomii o dość ciężkich powiekach oraz żywy kolo-
ryt. Mimo tych wspólnych cech wątpliwe jednak
się wydaje, aby obraz z Jodłownika powstał w
pracowni któregoś z autorów wymienionych dzieł.
50 Dutkiewicz, o.c., s. 68.
51 Zbiory zamku królewskiego na Wawelu (praca
zbiorowa pod red. J. Szabłowskiego i A. F i -
s c h i n g e r a), Warszawa 1975, 3. 392, poz. 50, 51.
52 W związku z poliptykiem zob. K. Secomska,
Ołtarz św. Jana Jałmużnika (Studia Renesansowe, IV,
13. Fragment tryptyku z Pokłonem Trzech Króli, Książ-
nice Wielkie, kościół parafialny (fot. W. Wolny)
Jest on raczej przykładem bądź krystalizowania
się w krakowskim malarstwie form, które najpeł-
niejsze odbicie znalazły w poliptyku Św. Jana
Jałmużnika, powstałym około r. 1500, bądź też
wynikiem oddziaływania tego poliptyku52. Ce-
chy pokrewne — zwłaszcza podobny typ fizjono-
mii — występują ponadto w kilku innych dzie-
łach z obszaru południowej Polski: w Sacra Con-
uersazione ze Szczepanowa53, w tryptyku Sw.
Stanisława w Starym Bielsku 54 (zwłaszcza w po-
stąpi św. Stanisława (ryc. 12)), w jpoliptyku z
Książnic Wielkich 55 (głównie w osobie Króla (ryc.
13)) czy w tryptyku Sw. Leonarda w Lipnicy Mu-
rowanej (ryc. 14, 15), powstałych około r. 1500 56.
1964); M. Walicki, Krakowska legenda Jana Jałmuż-
nika, Warszawa 1966.
53 Walicki, recenzja pracy Zahorskiej.
54 Walicki, Malarstwo polskie, s. 322, ryc. 124—
—127.
55 Tamże, s. 318 n., ryc. 103—105.
56 Tamże, s. 320, ryc. 111—113.
54
ściół parafialny (fot. PKZ w Krakowie)
Kwestionując wskazane przez J. E. Dutkiewi-
cza bliższe pokrewieństwo dzieła z Madonną z
goździkiem, wypada przychylić się do jego suge-
stii o związku formalnym obrazu z augustiańskim
malowidłem Matka Boska Pocieszenia (ryc. 11) 50.
Bliższą więź formalną ujawnia jeszcze tryptyk z
Legendą św. Stanisława (ze zbiorów Pawlikow-
skich) w zbiorach wawelskich, z około r. 1500 51.
Dzieła te łączy zarówno podobne traktowanie pej-
zażu o wysokiej linii horyzontu, jak i kanon po-
staci, krótkich, dość szerokich, a także typ fizjo-
nomii o dość ciężkich powiekach oraz żywy kolo-
ryt. Mimo tych wspólnych cech wątpliwe jednak
się wydaje, aby obraz z Jodłownika powstał w
pracowni któregoś z autorów wymienionych dzieł.
50 Dutkiewicz, o.c., s. 68.
51 Zbiory zamku królewskiego na Wawelu (praca
zbiorowa pod red. J. Szabłowskiego i A. F i -
s c h i n g e r a), Warszawa 1975, 3. 392, poz. 50, 51.
52 W związku z poliptykiem zob. K. Secomska,
Ołtarz św. Jana Jałmużnika (Studia Renesansowe, IV,
13. Fragment tryptyku z Pokłonem Trzech Króli, Książ-
nice Wielkie, kościół parafialny (fot. W. Wolny)
Jest on raczej przykładem bądź krystalizowania
się w krakowskim malarstwie form, które najpeł-
niejsze odbicie znalazły w poliptyku Św. Jana
Jałmużnika, powstałym około r. 1500, bądź też
wynikiem oddziaływania tego poliptyku52. Ce-
chy pokrewne — zwłaszcza podobny typ fizjono-
mii — występują ponadto w kilku innych dzie-
łach z obszaru południowej Polski: w Sacra Con-
uersazione ze Szczepanowa53, w tryptyku Sw.
Stanisława w Starym Bielsku 54 (zwłaszcza w po-
stąpi św. Stanisława (ryc. 12)), w jpoliptyku z
Książnic Wielkich 55 (głównie w osobie Króla (ryc.
13)) czy w tryptyku Sw. Leonarda w Lipnicy Mu-
rowanej (ryc. 14, 15), powstałych około r. 1500 56.
1964); M. Walicki, Krakowska legenda Jana Jałmuż-
nika, Warszawa 1966.
53 Walicki, recenzja pracy Zahorskiej.
54 Walicki, Malarstwo polskie, s. 322, ryc. 124—
—127.
55 Tamże, s. 318 n., ryc. 103—105.
56 Tamże, s. 320, ryc. 111—113.
54