DOI Heft:
Recenzje i przeglądy
DOI Artikel:Ostrowski, Jan K.: W kręgu mistrza Pinsla: W związku z wystawą w Olesku i we Lwowie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20611#0161
10- Anioł z ołtarza głównego kościoła w Hodowicy, Ole-
sko, Muzeum (fot. A. Bochnak)
draperii pojawia się charakterystyczna maniera,
polegająca na piętrzeniu zgeometryzowanych fał-
dów, których płaszczyzny ożywione są rowkami,
ciętymi dłutem o półokrągłym zakończeniu. Zbli-
żone cechy, obok oczywistych analogii kompozy-
cyjnych d fizjonomicznych, występują w figurach
z ołtarza głównego w Nawarii (obecnie w Muze-
um w Olesiku oraz w Muzeum Sztuki Ukraińskiej
we Lwowie, ryc. 11, 13), (zupełnie słusznie przy-
pisanych Polejowskiemu przez Hornunga 23. Do-
kładne ustalenie udziału Polejowskiego w wyko-
naniu wystroju obydwu podlwowskich kościołów
jest sprawą istotną. Jakkolwiek żadna z wchodzą-
cych w grę rzeźb nie jest dziełem wybitnym,
p ^ J Hornung, Majster Pinsel..., s. 47—48; tenże,
o-ejowski Maciej [w:] Polski Słownik Biograficzny, t.
^kVll, 1982, s. 289; tenże, Główny ołtarz w kościele
■ Franciszkanów w Przemyślu i lwowski rzeźbiarz
n Polejowski [w:] Teka konserwatorska, Polska polud-
niolvo~wschodnia, Rzeszów 1985, s. 85—86.
11. Maciej Polejowski, anioł ze zwieńczenia ołtarza głó-
wnego kościoła w Nawarii, Olesko, Muzeum (fot. J. K.
Ostrowski)
stanowiły one z pewnością ważny etap młodzień-
czej twórczości płodnego artysty.
2.3. W swych kolejnych pracach Zbigniew
Hornung wyodrębnił obszerną grupę dzieł rzeź-
biarskich, m. in. w kościele parafialnym i cerkwi
Pokrowy {figury w ołtarzu głównym) w Bucza-
cz;u, w kościołach w Łopatynie i Dukli (ołtarz
główny), którą z rosnącą z czasem pewnością
przypisał Franciszkowi Olędzkiemu2l. Próba za-
wiera, obok trafnych wyników, wiele charaktery-
stycznych dla Hornunga nadużyć, a w jego uję-
ciu Olędzki stał się kolejną etykietką autorską dla
dzieł rozbieżnych z punktu widzenia stylistycznego.
Cennym spostrzeżeniem Hornunga jest tu za-
24 Hornung, Majster Pinsel..., -s. 129—139; tenże,
Olądzki Franciszek [w:] Polski Słownik Biograficzny, t.
XXIII, 1978, s. 792—793 (w drugiej pracy, gdzie atrybu-
cje podawanie są bez jakichkolwiek zastrzeżeń, brak
wzmianki o Dukli).
157
sko, Muzeum (fot. A. Bochnak)
draperii pojawia się charakterystyczna maniera,
polegająca na piętrzeniu zgeometryzowanych fał-
dów, których płaszczyzny ożywione są rowkami,
ciętymi dłutem o półokrągłym zakończeniu. Zbli-
żone cechy, obok oczywistych analogii kompozy-
cyjnych d fizjonomicznych, występują w figurach
z ołtarza głównego w Nawarii (obecnie w Muze-
um w Olesiku oraz w Muzeum Sztuki Ukraińskiej
we Lwowie, ryc. 11, 13), (zupełnie słusznie przy-
pisanych Polejowskiemu przez Hornunga 23. Do-
kładne ustalenie udziału Polejowskiego w wyko-
naniu wystroju obydwu podlwowskich kościołów
jest sprawą istotną. Jakkolwiek żadna z wchodzą-
cych w grę rzeźb nie jest dziełem wybitnym,
p ^ J Hornung, Majster Pinsel..., s. 47—48; tenże,
o-ejowski Maciej [w:] Polski Słownik Biograficzny, t.
^kVll, 1982, s. 289; tenże, Główny ołtarz w kościele
■ Franciszkanów w Przemyślu i lwowski rzeźbiarz
n Polejowski [w:] Teka konserwatorska, Polska polud-
niolvo~wschodnia, Rzeszów 1985, s. 85—86.
11. Maciej Polejowski, anioł ze zwieńczenia ołtarza głó-
wnego kościoła w Nawarii, Olesko, Muzeum (fot. J. K.
Ostrowski)
stanowiły one z pewnością ważny etap młodzień-
czej twórczości płodnego artysty.
2.3. W swych kolejnych pracach Zbigniew
Hornung wyodrębnił obszerną grupę dzieł rzeź-
biarskich, m. in. w kościele parafialnym i cerkwi
Pokrowy {figury w ołtarzu głównym) w Bucza-
cz;u, w kościołach w Łopatynie i Dukli (ołtarz
główny), którą z rosnącą z czasem pewnością
przypisał Franciszkowi Olędzkiemu2l. Próba za-
wiera, obok trafnych wyników, wiele charaktery-
stycznych dla Hornunga nadużyć, a w jego uję-
ciu Olędzki stał się kolejną etykietką autorską dla
dzieł rozbieżnych z punktu widzenia stylistycznego.
Cennym spostrzeżeniem Hornunga jest tu za-
24 Hornung, Majster Pinsel..., -s. 129—139; tenże,
Olądzki Franciszek [w:] Polski Słownik Biograficzny, t.
XXIII, 1978, s. 792—793 (w drugiej pracy, gdzie atrybu-
cje podawanie są bez jakichkolwiek zastrzeżeń, brak
wzmianki o Dukli).
157