DOI Artikel:
Gadomski, Jerzy: Lech Kalinowski 1920 - 2004
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20621#0014
Z Zofią Ameisenową w Bibliotece Jagiellońskiej, około 1955
chał wykładów docent Karoliny Lanckorońskiej na
temat Giotta i Rembrandta oraz uczestniczył w
prowadzonych przez nią ćwiczeniach o sztuce re-
nesansu. Wtedy, mimo różnicy pokoleniowe) i na-
turalnego dystansu dzielącego ucznia i mistrza, w
krótkim okresie akademickiego roku między Le-
chem Kalinowskim a Karoliną Lanckorońską za-
wiązały się początki przyjaźni, która miała prze-
trwać lata światowej wojny i rozdzielającej później
Europę „politycznej kurtyny” przez blisko sześć-
dziesiąt pięć lat. Wspominając owe początki przy-
jaźni, pół wieku później w rzymskich rozmowach
z podpisanym tu ówczesnym stypendystą profesor
Lanckorońska mówiła o wyjątkowych zdolno-
ściach wyróżniających jej studenta.
Drugą wojnę światową Lech Kalinowski spędził
w Lublinie. Prowadził tam sekretariat kancelarii
adwokackiej ojca, lecz dla przyszłości naukowej
nie były to lata całkiem stracone; wypełniało je
samokształcenie w wybranej już dyscyplinie histo-
rii sztuki i doskonalenie nabytej w gimnazjum zna-
jomości języków klasycznych oraz współczesnych
europejskich.
Po wyparciu Niemców z Lublina w lipcu 1944
roku, za zachętą ojca wziął udział w uruchamianiu
Muzeum Lubelskiego. Pracował tam do kwietnia
następnego roku, kiedy to z myślą o kontynuowa-
niu studiów przeniósł się do Krakowa. 1 czerwca
1945 rozpoczął pracę w Uniwersytecie Jagielloń-
skim i od tej chwili związał się z krakowską uczel-
nią do końca życia. Będąc od jesieni słuchaczem
historii sztuki, na Wydziale przemianowanym wte-
dy z Filozoficznego na Humanistyczny, pełnił
równocześnie, do roku 1949, obowiązki asystenta
wolontariusza w kierowanym przez doc. dra Ada-
ma Bochnaka Zakładzie Historii Sztuki, a w latach
1948—1949 — także bezpłatnego asystenta w Mu-
zeum Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskie-
go. Od stycznia 1948 wykładał historię sztuki w
Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, a od marca
tego roku także w Wyższej Szkole Pedagogicznej
w Krakowie. Na macierzystej uczelni był wicepre-
zesem Akademickiego Koła Historyków Sztuki
(1945-1947), od 1947 członkiem Związku Zawo-
dowego Historyków Sztuki i Kultury, w którym
pełnił funkcję pomocnika sekretarza i referenta
mieszkaniowego oraz kulturalno-oświatowego.
Do roku 1947 Lech Kalinowski złożył wszyst-
kie egzaminy magisterskie częściowe, przygoto-
wywał też pracę magisterską, której tytuł jeszcze
chał wykładów docent Karoliny Lanckorońskiej na
temat Giotta i Rembrandta oraz uczestniczył w
prowadzonych przez nią ćwiczeniach o sztuce re-
nesansu. Wtedy, mimo różnicy pokoleniowe) i na-
turalnego dystansu dzielącego ucznia i mistrza, w
krótkim okresie akademickiego roku między Le-
chem Kalinowskim a Karoliną Lanckorońską za-
wiązały się początki przyjaźni, która miała prze-
trwać lata światowej wojny i rozdzielającej później
Europę „politycznej kurtyny” przez blisko sześć-
dziesiąt pięć lat. Wspominając owe początki przy-
jaźni, pół wieku później w rzymskich rozmowach
z podpisanym tu ówczesnym stypendystą profesor
Lanckorońska mówiła o wyjątkowych zdolno-
ściach wyróżniających jej studenta.
Drugą wojnę światową Lech Kalinowski spędził
w Lublinie. Prowadził tam sekretariat kancelarii
adwokackiej ojca, lecz dla przyszłości naukowej
nie były to lata całkiem stracone; wypełniało je
samokształcenie w wybranej już dyscyplinie histo-
rii sztuki i doskonalenie nabytej w gimnazjum zna-
jomości języków klasycznych oraz współczesnych
europejskich.
Po wyparciu Niemców z Lublina w lipcu 1944
roku, za zachętą ojca wziął udział w uruchamianiu
Muzeum Lubelskiego. Pracował tam do kwietnia
następnego roku, kiedy to z myślą o kontynuowa-
niu studiów przeniósł się do Krakowa. 1 czerwca
1945 rozpoczął pracę w Uniwersytecie Jagielloń-
skim i od tej chwili związał się z krakowską uczel-
nią do końca życia. Będąc od jesieni słuchaczem
historii sztuki, na Wydziale przemianowanym wte-
dy z Filozoficznego na Humanistyczny, pełnił
równocześnie, do roku 1949, obowiązki asystenta
wolontariusza w kierowanym przez doc. dra Ada-
ma Bochnaka Zakładzie Historii Sztuki, a w latach
1948—1949 — także bezpłatnego asystenta w Mu-
zeum Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskie-
go. Od stycznia 1948 wykładał historię sztuki w
Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, a od marca
tego roku także w Wyższej Szkole Pedagogicznej
w Krakowie. Na macierzystej uczelni był wicepre-
zesem Akademickiego Koła Historyków Sztuki
(1945-1947), od 1947 członkiem Związku Zawo-
dowego Historyków Sztuki i Kultury, w którym
pełnił funkcję pomocnika sekretarza i referenta
mieszkaniowego oraz kulturalno-oświatowego.
Do roku 1947 Lech Kalinowski złożył wszyst-
kie egzaminy magisterskie częściowe, przygoto-
wywał też pracę magisterską, której tytuł jeszcze