DOI Artikel:
Gadomski, Jerzy: Lech Kalinowski 1920 - 2004
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20621#0016
Wśród uczestników seminarium magisterskiego
przed klasztorem Reformatów w Krakowie, 1963
Studium Słowiańskim Katedrą Historii Sztuki
Narodów Słowiańskich).
Kolejny awans przypadł na lata szczególne: od
roku 1951 obowiązywał w Polsce stopień kandyda-
ta nauk. Całokształt osiągnięć naukowych i dydak-
tycznych doktora Kalinowskiego opiniowali w roku
1954 profesorowie Wojsław Mole i Tadeusz Do-
browolski. Podstawą recenzji była opublikowana już
w roku 1952 Geneza Piety średniowiecznej oraz roz-
prawy mające postać maszynopisu, znacznie póź-
niej ogłoszone drukiem Treści ideowe i estetyczne
Drzwi Gnieźnieńskich (1959) i Treści artystyczne i ide-
owe kaplicy Zygmuntowskiej (1960). W konkluzjach
opiniodawcy stwierdzali, że każda z tych prac „od-
powiada wymaganiom pracy kandydackiej”, osta-
tecznie jednak Centralna Komisja Kwalifikacyjna
dla Pracowników Nauki uchwałą z 24 czerwca
1955 nadała doktorowi Kalinowskiemu „tytuł na-
ukowy docenta”, a minister Eugenia Krassowska
powołała Go z dniem 1 lipca na „stanowisko samo-
dzielnego pracownika nauki przy Katedrze Histo-
rii Sztuki na Wydziale Filozoficzno-Historycznym
UJ”. Wobec tego rodzaju ówczesnej procedury
docent, a później profesor Kalinowski nie używał
stopnia doktora habilitowanego (na drzwiach Jego
mieszkania widniała wizytówka: „dr Lech Kali-
nowski, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego”).
W latach następnych w strukturze Zespołu Ka-
tedr Historii Sztuki dokonały się zmiany: w paź-
dzierniku 1956 utworzono Instytut Historii Sztuki
z trzema katedrami. Doc. dr Kalinowski wszedł w
skład Katedry kierowanej przez prof. Mole, w
kwietniu 1957 przekształconej w Zakład Historii
Z Małgorzatą Schuster-Gawłowską, Zofią Medwecką
i Juliuszem Rossem na Wydziale Konserwacji ASP
w Krakowie, około 1965
Sztuki Średniowiecznej. Wtedy też został sekreta-
rzem naukowym Instytutu. Ponadto w końcu
roku 1956 Senat UJ powołał Go na Zastępcę Prze-
wodniczącego do Spraw Komisji Muzeum UJ. W
tymże roku uzyskał pozwolenie ministra na dodat-
kową pracę w Państwowym Instytucie Sztuki w
Warszawie, w wymiarze połowy etatu (wykony-
waną do 1958).
Możliwości wyjazdów zagranicznych były w
tamtym czasie znikome. Wcześniej, w roku 1948,
Lech Kalinowski wziął udział w dwutygodniowym
wyjeździe naukowym studentów do Czechosłowa-
cji, a w łecie 1956 uczestniczył w sesji organizowa-
nej corocznie w Centre d’Etudes Superieurs de Ci-
yilisation Medievale w Poitiers. Polityczny „prze-
łom” października 1956 rozszerzył możliwości na-
wiązywania bezpośrednich kontaktów z krajami
Europy Zachodniej. Wydarzeniem wyjątkowym
był wtedy wyjazd grupy historyków sztuki do
Włoch, zorganizowany w styczniu i lutym 1957;
wybrani przez Zarząd Główny Stowarzyszenia
Historyków Sztuki uczestnicy pamiętnej, pierw-
szej na Zachód wyprawy, wśród nich docent Ka-
linowski, zwiedzili Wenecję, Florencję, Rzym,
Pizę, Genuę, Mediolan. We wrześniu 1958 wziął
udział w XIX Międzynarodowym Kongresie Hi-
storii Sztuki w Paryżu i wygłosił tam referat Influ-
ence de Part franęais sur la sculpture medievale en Po-
logne. W roku akademickim 1958/1959 był stypen-
dystą Fundacji Forda we Francji, Anglii, Hiszpa-
nii, Niemieckiej Republice Federalnej i we Wło-
szech. Wtedy właśnie, w roku 1959, zetknął się po
raz pierwszy z „Mekką ikonologów” — londyńskim
10
przed klasztorem Reformatów w Krakowie, 1963
Studium Słowiańskim Katedrą Historii Sztuki
Narodów Słowiańskich).
Kolejny awans przypadł na lata szczególne: od
roku 1951 obowiązywał w Polsce stopień kandyda-
ta nauk. Całokształt osiągnięć naukowych i dydak-
tycznych doktora Kalinowskiego opiniowali w roku
1954 profesorowie Wojsław Mole i Tadeusz Do-
browolski. Podstawą recenzji była opublikowana już
w roku 1952 Geneza Piety średniowiecznej oraz roz-
prawy mające postać maszynopisu, znacznie póź-
niej ogłoszone drukiem Treści ideowe i estetyczne
Drzwi Gnieźnieńskich (1959) i Treści artystyczne i ide-
owe kaplicy Zygmuntowskiej (1960). W konkluzjach
opiniodawcy stwierdzali, że każda z tych prac „od-
powiada wymaganiom pracy kandydackiej”, osta-
tecznie jednak Centralna Komisja Kwalifikacyjna
dla Pracowników Nauki uchwałą z 24 czerwca
1955 nadała doktorowi Kalinowskiemu „tytuł na-
ukowy docenta”, a minister Eugenia Krassowska
powołała Go z dniem 1 lipca na „stanowisko samo-
dzielnego pracownika nauki przy Katedrze Histo-
rii Sztuki na Wydziale Filozoficzno-Historycznym
UJ”. Wobec tego rodzaju ówczesnej procedury
docent, a później profesor Kalinowski nie używał
stopnia doktora habilitowanego (na drzwiach Jego
mieszkania widniała wizytówka: „dr Lech Kali-
nowski, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego”).
W latach następnych w strukturze Zespołu Ka-
tedr Historii Sztuki dokonały się zmiany: w paź-
dzierniku 1956 utworzono Instytut Historii Sztuki
z trzema katedrami. Doc. dr Kalinowski wszedł w
skład Katedry kierowanej przez prof. Mole, w
kwietniu 1957 przekształconej w Zakład Historii
Z Małgorzatą Schuster-Gawłowską, Zofią Medwecką
i Juliuszem Rossem na Wydziale Konserwacji ASP
w Krakowie, około 1965
Sztuki Średniowiecznej. Wtedy też został sekreta-
rzem naukowym Instytutu. Ponadto w końcu
roku 1956 Senat UJ powołał Go na Zastępcę Prze-
wodniczącego do Spraw Komisji Muzeum UJ. W
tymże roku uzyskał pozwolenie ministra na dodat-
kową pracę w Państwowym Instytucie Sztuki w
Warszawie, w wymiarze połowy etatu (wykony-
waną do 1958).
Możliwości wyjazdów zagranicznych były w
tamtym czasie znikome. Wcześniej, w roku 1948,
Lech Kalinowski wziął udział w dwutygodniowym
wyjeździe naukowym studentów do Czechosłowa-
cji, a w łecie 1956 uczestniczył w sesji organizowa-
nej corocznie w Centre d’Etudes Superieurs de Ci-
yilisation Medievale w Poitiers. Polityczny „prze-
łom” października 1956 rozszerzył możliwości na-
wiązywania bezpośrednich kontaktów z krajami
Europy Zachodniej. Wydarzeniem wyjątkowym
był wtedy wyjazd grupy historyków sztuki do
Włoch, zorganizowany w styczniu i lutym 1957;
wybrani przez Zarząd Główny Stowarzyszenia
Historyków Sztuki uczestnicy pamiętnej, pierw-
szej na Zachód wyprawy, wśród nich docent Ka-
linowski, zwiedzili Wenecję, Florencję, Rzym,
Pizę, Genuę, Mediolan. We wrześniu 1958 wziął
udział w XIX Międzynarodowym Kongresie Hi-
storii Sztuki w Paryżu i wygłosił tam referat Influ-
ence de Part franęais sur la sculpture medievale en Po-
logne. W roku akademickim 1958/1959 był stypen-
dystą Fundacji Forda we Francji, Anglii, Hiszpa-
nii, Niemieckiej Republice Federalnej i we Wło-
szech. Wtedy właśnie, w roku 1959, zetknął się po
raz pierwszy z „Mekką ikonologów” — londyńskim
10