DOI Artikel:
Stawowiak, Magdalena: Późnogotycki drewniany "Ogrojec" w kościele Wszystkich Świętych w Ptaszkowej - domniemane dzieło Wita Stwosza
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.20621#0114
28. Ptaszkowa, kościół Wszystkich Świętych, Ogrojec,
ręce św. Piotra, stan po konserwacji
Zwiastoiuania w Langenzenn (ii. 32). Tak uformo-
wana draperia występuje również w Ogrojcu kra-
kowskim, ale jego większa koncha przyjmuje tro-
chę inny kształt, stabilniej leży na skale, nie poru-
sza się tak dynamicznie do przodu jak ptaszkow-
ska, jej bardziej dekoracyjny charakter odpowiada
wyprostowanej postawie Chrystusa. Przyciąga
uwagę mistrzostwo wykonania wielokrotnie na-
warstwiającej się tkaniny nad stopą Jezusa (ii. 33).
Motyw ten, bardzo podobnie, ale nie aż tak pla-
stycznie ukształtowany, pojawia się ponad stopą
św. Piotra w scenie Wniebowstąpienia w Ołtarzu
Mariackim68. Noga klęczącego Chrystusa (il. 34),
uwypuklona pod dopasowującą się do ciała tka-
niną, mnącą się i wznoszącą na biodrach, została
ukazana podobnie jak u św. Piotra w scenie Pojma-
nia w Ołtarzu Mariackim (il. 35). Taki sam kształt
rysującego się uda i kolana widzimy u klęczącej
Marii z Bożego Narodzenia w Ołtarzu Bamberskim69.
Materia rozkładająca się szerokim lukiem na ska-
le (il. 36) przypomina układ sukni Chrystusa z
Ogrojca krakowskiego. Wykreślona została jednak
68 Por. Kęp i ń s k i, o.c., il. 45.
69 Tamże, il. 153.
29- Wit Stwosz, ołtarz główny w kościele Mariackim w Krakowie,
dłonie Marii w scenie Zaśnięcia Marii (wg Chrzanowskiego)
z większą swobodą, którą odnaleźć możemy w
płaszczu św. Jana na rycinie Opłakiwanie, w szacie
Filipa Kallimacha w epitafium w kościele Domini-
kanów w Krakowie70, sukniach Chrystusa i św.
Jana z Ogrojca norymberskiego. Działa gładką
płaszczyzną skontrastowaną z kilkukrotnie nawar-
stwiającą się nad stopą Zbawiciela tkaniną o zde-
cydowanym, długim, krągło profilowanym, pro-
stym fałdzie przebiegającym przez łydkę Chrystu-
sa, przechodzącym z boku w szerokie, miękkie za-
głębienie i kończącym się trójkątnym ścięciem
łączącym się z kolejnym nawisem tkaniny, zmie-
niającym się w cienkie zmarszczenie schodzące do
brzegu szaty. Takie ukształtowanie draperii przy-
pomina formy pojawiające się na ornacie biskupa
Piotra z Bnina w jego nagrobku we Włocławku (il.
37). Jak pisze Piotr Skubiszewski: „Wierzchnia
70 Tamże, il. 185, 120.
107
ręce św. Piotra, stan po konserwacji
Zwiastoiuania w Langenzenn (ii. 32). Tak uformo-
wana draperia występuje również w Ogrojcu kra-
kowskim, ale jego większa koncha przyjmuje tro-
chę inny kształt, stabilniej leży na skale, nie poru-
sza się tak dynamicznie do przodu jak ptaszkow-
ska, jej bardziej dekoracyjny charakter odpowiada
wyprostowanej postawie Chrystusa. Przyciąga
uwagę mistrzostwo wykonania wielokrotnie na-
warstwiającej się tkaniny nad stopą Jezusa (ii. 33).
Motyw ten, bardzo podobnie, ale nie aż tak pla-
stycznie ukształtowany, pojawia się ponad stopą
św. Piotra w scenie Wniebowstąpienia w Ołtarzu
Mariackim68. Noga klęczącego Chrystusa (il. 34),
uwypuklona pod dopasowującą się do ciała tka-
niną, mnącą się i wznoszącą na biodrach, została
ukazana podobnie jak u św. Piotra w scenie Pojma-
nia w Ołtarzu Mariackim (il. 35). Taki sam kształt
rysującego się uda i kolana widzimy u klęczącej
Marii z Bożego Narodzenia w Ołtarzu Bamberskim69.
Materia rozkładająca się szerokim lukiem na ska-
le (il. 36) przypomina układ sukni Chrystusa z
Ogrojca krakowskiego. Wykreślona została jednak
68 Por. Kęp i ń s k i, o.c., il. 45.
69 Tamże, il. 153.
29- Wit Stwosz, ołtarz główny w kościele Mariackim w Krakowie,
dłonie Marii w scenie Zaśnięcia Marii (wg Chrzanowskiego)
z większą swobodą, którą odnaleźć możemy w
płaszczu św. Jana na rycinie Opłakiwanie, w szacie
Filipa Kallimacha w epitafium w kościele Domini-
kanów w Krakowie70, sukniach Chrystusa i św.
Jana z Ogrojca norymberskiego. Działa gładką
płaszczyzną skontrastowaną z kilkukrotnie nawar-
stwiającą się nad stopą Zbawiciela tkaniną o zde-
cydowanym, długim, krągło profilowanym, pro-
stym fałdzie przebiegającym przez łydkę Chrystu-
sa, przechodzącym z boku w szerokie, miękkie za-
głębienie i kończącym się trójkątnym ścięciem
łączącym się z kolejnym nawisem tkaniny, zmie-
niającym się w cienkie zmarszczenie schodzące do
brzegu szaty. Takie ukształtowanie draperii przy-
pomina formy pojawiające się na ornacie biskupa
Piotra z Bnina w jego nagrobku we Włocławku (il.
37). Jak pisze Piotr Skubiszewski: „Wierzchnia
70 Tamże, il. 185, 120.
107