DOI Heft:
Recenzje
DOI Artikel:Olszewska, Anna: Joanna Walewska „Portret artysty jako inżyniera. Twórczość Edwarda Ihnatowicza”: [Rezension]
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.32786#0129
129
Senstera, w okresie, gdy Ihnatowicz został zatrudniony na
Wydziale Inżynierii Mechanicznej londyńskiego Univers-
ity of College. Czytelnik dowiaduje się z niej również o The
Bandit, późnym projekcie rzeźby interaktywnej, której
mechanizm znalazł ostatecznie zastosowanie w konstruk-
cji robotów przemysłowych. Wzmiankowane są też grafi-
ki komputerowe Ihnatowicza. Autorka podkreśla, że pod
koniec życia Ihnatowicza zajęły teoretyczne rozważania
nad naturą percepcji, studia nad sztuczną inteligencją (s.
182-183). Poglądy artysty analizuje korzystając częściowo
z niepublikowanych tekstów znajdujących się w archi-
wum Olgi Ihnatowicz. W tym kontekście znacząca jest
prezentacja krytycznego spojrzenia artysty na wartość in-
formacji. Jak wykazuje Autorka, Ihnatowicz dystansował
się od cybernetyków definiujących informację „jako coś
abstrakcyjnego, jako formalną operację przyporządkowy-
wania znaczeń do [...] przypadkowego zbioru danych”
(s. 189). Doświadczenie twórcze kazało artyście przypo-
minać mu o tym, że informacja mechaniczna (dynamika,
ruch) jest podstawą „efektywnego działania w świecie
zarówno człowieka jak i innych istot żywych” (s. 188-189).
Stąd wnioskował, że „inteligentna maszyna”, jeżeli taką
uda się zbudować, będzie miała formę robota - nie kom-
putera (s. 209).
Niektórym czytelnikom książka wydać się może miej-
scami nieco szkolna. Dotyczy to pełnych młodzieńczego
zapału wypowiedzi o potrzebie poszerzenia kanonu histo-
rii sztuki, a zwłaszcza passusów rekapitulujących wiado-
mości o podstawowych zjawiskach sztuki współczesnej.
Zwraca przy tym uwagę brak odniesień do współczes-
nych opracowań porządkujących historię sztuki nowych
mediów, które byłyby przydatne, gdy mowa jest o pokre-
wieństwie rzeźby cybernetycznej i sztuki interaktywnej
(s. 119). O relacjach tych zjawisk pisali chociażby autorzy
tacy jak cytowani przez Autorkę Frank Popper czy Katja
Kwasek a także Ryszard Kluszczyński 17. Finalnego dopra-
cowania wymagałaby stosowana w pracy terminologia
z zakresu technologii (s. 55) 18.
Portret artysty jako inżyniera jest publikacją istotną.
Wprowadza prace Ihnatowicza w kontekst historii nurtów
naukowych i artystycznych drugiej połowy XX w. Joannie
Walewskiej udało się ukazać, jak kształtowała się postawa
twórcy względem cybernetyki oraz badań nad sztuczną
inteligencją. Praca przynosi szereg ustaleń, dotyczących
17 K. Kwastek, Aesthetics of Interaction in Digital Art, Cambridge
Mass. 2013, s. 7-8; F. Popper, From Technological to Virtual Art,
Cambridge Mass. 2007.
18 W tekście jest mowa o korelowaniu tłoków hydraulicznych z ser-
womechanizmami, podczas gdy te są częścią układu nazywanego
w ten sposób; s. 208: termin „urządzenie wyjścia” został użyty
w odniesieniu do przekazu danych docierających do urządzenia,
powinno być „urządzenie wejścia”; s. 136: określenie „assembly
language” stosowane jest nie tyle dla oznaczenia do konkretne-
go języka, co w odniesieniu do rodziny języków programowania,
asemblery jako takie są nadal stosowane w informatyce.
biografii artystycznej Ihnatowicza. Książka jest również
ważnym drogowskazem dla kuratorów, którzy podejmują
się prac nad konserwacją lub odtwarzaniem zaginionych
dzieł sztuki nowych mediów, tym bardziej, że pomysł
rekonstruowania rzeźb Ihnatowicza stale powraca w dys-
kusji o jego sztuce 19. W przyszłości warto byłoby podjąć
w tym kontekście studia nad algorytmami, regulującymi
interaktywne działania rzeźb Ihnatowicza. Postulatem na
przyszłość jest też analiza pomniejszych prac artysty oraz
głębsze wniknięcie w kwestie metody wykonania jego
rzeźb.
19 R. Mulholland, Play it Again SAM: Replicating Cybernetic
Sculpture using 3D Painting, 18.11.2013; http://www.vam.ac.uk/
blog (dostęp: 18.08.2015); A. Olszewska, Rekonstrukcja Senstera,
„Biuletyn AGH”, 2014, nr 82. Walewska cytuje za Celią Kemsley
wypowiedź artysty świadczącą o tym, że afirmował pomysł
tworzenia swoich technologicznych rzeźb w krótkich seriach
(s. 147).
Senstera, w okresie, gdy Ihnatowicz został zatrudniony na
Wydziale Inżynierii Mechanicznej londyńskiego Univers-
ity of College. Czytelnik dowiaduje się z niej również o The
Bandit, późnym projekcie rzeźby interaktywnej, której
mechanizm znalazł ostatecznie zastosowanie w konstruk-
cji robotów przemysłowych. Wzmiankowane są też grafi-
ki komputerowe Ihnatowicza. Autorka podkreśla, że pod
koniec życia Ihnatowicza zajęły teoretyczne rozważania
nad naturą percepcji, studia nad sztuczną inteligencją (s.
182-183). Poglądy artysty analizuje korzystając częściowo
z niepublikowanych tekstów znajdujących się w archi-
wum Olgi Ihnatowicz. W tym kontekście znacząca jest
prezentacja krytycznego spojrzenia artysty na wartość in-
formacji. Jak wykazuje Autorka, Ihnatowicz dystansował
się od cybernetyków definiujących informację „jako coś
abstrakcyjnego, jako formalną operację przyporządkowy-
wania znaczeń do [...] przypadkowego zbioru danych”
(s. 189). Doświadczenie twórcze kazało artyście przypo-
minać mu o tym, że informacja mechaniczna (dynamika,
ruch) jest podstawą „efektywnego działania w świecie
zarówno człowieka jak i innych istot żywych” (s. 188-189).
Stąd wnioskował, że „inteligentna maszyna”, jeżeli taką
uda się zbudować, będzie miała formę robota - nie kom-
putera (s. 209).
Niektórym czytelnikom książka wydać się może miej-
scami nieco szkolna. Dotyczy to pełnych młodzieńczego
zapału wypowiedzi o potrzebie poszerzenia kanonu histo-
rii sztuki, a zwłaszcza passusów rekapitulujących wiado-
mości o podstawowych zjawiskach sztuki współczesnej.
Zwraca przy tym uwagę brak odniesień do współczes-
nych opracowań porządkujących historię sztuki nowych
mediów, które byłyby przydatne, gdy mowa jest o pokre-
wieństwie rzeźby cybernetycznej i sztuki interaktywnej
(s. 119). O relacjach tych zjawisk pisali chociażby autorzy
tacy jak cytowani przez Autorkę Frank Popper czy Katja
Kwasek a także Ryszard Kluszczyński 17. Finalnego dopra-
cowania wymagałaby stosowana w pracy terminologia
z zakresu technologii (s. 55) 18.
Portret artysty jako inżyniera jest publikacją istotną.
Wprowadza prace Ihnatowicza w kontekst historii nurtów
naukowych i artystycznych drugiej połowy XX w. Joannie
Walewskiej udało się ukazać, jak kształtowała się postawa
twórcy względem cybernetyki oraz badań nad sztuczną
inteligencją. Praca przynosi szereg ustaleń, dotyczących
17 K. Kwastek, Aesthetics of Interaction in Digital Art, Cambridge
Mass. 2013, s. 7-8; F. Popper, From Technological to Virtual Art,
Cambridge Mass. 2007.
18 W tekście jest mowa o korelowaniu tłoków hydraulicznych z ser-
womechanizmami, podczas gdy te są częścią układu nazywanego
w ten sposób; s. 208: termin „urządzenie wyjścia” został użyty
w odniesieniu do przekazu danych docierających do urządzenia,
powinno być „urządzenie wejścia”; s. 136: określenie „assembly
language” stosowane jest nie tyle dla oznaczenia do konkretne-
go języka, co w odniesieniu do rodziny języków programowania,
asemblery jako takie są nadal stosowane w informatyce.
biografii artystycznej Ihnatowicza. Książka jest również
ważnym drogowskazem dla kuratorów, którzy podejmują
się prac nad konserwacją lub odtwarzaniem zaginionych
dzieł sztuki nowych mediów, tym bardziej, że pomysł
rekonstruowania rzeźb Ihnatowicza stale powraca w dys-
kusji o jego sztuce 19. W przyszłości warto byłoby podjąć
w tym kontekście studia nad algorytmami, regulującymi
interaktywne działania rzeźb Ihnatowicza. Postulatem na
przyszłość jest też analiza pomniejszych prac artysty oraz
głębsze wniknięcie w kwestie metody wykonania jego
rzeźb.
19 R. Mulholland, Play it Again SAM: Replicating Cybernetic
Sculpture using 3D Painting, 18.11.2013; http://www.vam.ac.uk/
blog (dostęp: 18.08.2015); A. Olszewska, Rekonstrukcja Senstera,
„Biuletyn AGH”, 2014, nr 82. Walewska cytuje za Celią Kemsley
wypowiedź artysty świadczącą o tym, że afirmował pomysł
tworzenia swoich technologicznych rzeźb w krótkich seriach
(s. 147).