DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.1849#0021
2 1
inter sponsum et sponsam parricidio adnumeranda sit, neganda est quan-
quam jus romanum
L. 3. 4. D. ad leg. Pomp. de par. (48. 9.)
eam huc refert, cum quaevis extensio legis poenalis vetita sit, et art. 137.
tantum de marito et uxore loquatur. Paritas enim rationis hic cessat.
Boehmer., ad art. 137. §• 13.
Eodem modo, si rationem legis spectamus, quaestio: an caedes inter con-
juges, quoad thorum et mensam separatos, ad parricidium pertineat, ne-
ganda erit, quia ratio legis, quae, quantum conjicere Iicet, in amore mutuo
et conjunctione intima consistit, hic deficit.
4) Aut denique „ttt ttflyettt» jjejtptett grettttbett." Sensus, quo verbum
„@ippe" sumitur, pervarius est, cum plerumque consanguiueos tantum,
subinde etiam affines amplectatur. Secundum regulas generales vero affi-
nes, quos jiis romanum quidem parricidio adnumerat, sensu germanico
ah boc crimine excludendi sunt, cum obscura oratio secundum L. 42. D.
de poen. (48. 19.) et L. 155. §. 2. D. de R. J. (50.17.) strictissime inter-
pretanda sit. Ratione consanguineorum lex quidem non distinctius ex-
primit, quinam gradus cognationis hic considerandi sint j tamen eos gradus,
quos lex Pompeja adoptavit, hic tanto magis accipere possumus, quo
magis in humana rei interpretatione fundati sunt. Praetera usus forensis
ubique quartum cognationis gradum pro fine parricidii admisit.
S- 16.
II) Parricidium tum demum adest, si vera ademtio vitae consecuta
est, cnm solus conatus ad poenam parricidii Carolinae infligendam non
sufficiat. Conatu enim sine caedis efFectu manente aliud crimen minus
majusve exstabit, quod poena ipsi specialiter constituta, qua vero defi-
ciente, arbitraria poena afficiendum est. In hac re Carolina ajure romano
inter sponsum et sponsam parricidio adnumeranda sit, neganda est quan-
quam jus romanum
L. 3. 4. D. ad leg. Pomp. de par. (48. 9.)
eam huc refert, cum quaevis extensio legis poenalis vetita sit, et art. 137.
tantum de marito et uxore loquatur. Paritas enim rationis hic cessat.
Boehmer., ad art. 137. §• 13.
Eodem modo, si rationem legis spectamus, quaestio: an caedes inter con-
juges, quoad thorum et mensam separatos, ad parricidium pertineat, ne-
ganda erit, quia ratio legis, quae, quantum conjicere Iicet, in amore mutuo
et conjunctione intima consistit, hic deficit.
4) Aut denique „ttt ttflyettt» jjejtptett grettttbett." Sensus, quo verbum
„@ippe" sumitur, pervarius est, cum plerumque consanguiueos tantum,
subinde etiam affines amplectatur. Secundum regulas generales vero affi-
nes, quos jiis romanum quidem parricidio adnumerat, sensu germanico
ah boc crimine excludendi sunt, cum obscura oratio secundum L. 42. D.
de poen. (48. 19.) et L. 155. §. 2. D. de R. J. (50.17.) strictissime inter-
pretanda sit. Ratione consanguineorum lex quidem non distinctius ex-
primit, quinam gradus cognationis hic considerandi sint j tamen eos gradus,
quos lex Pompeja adoptavit, hic tanto magis accipere possumus, quo
magis in humana rei interpretatione fundati sunt. Praetera usus forensis
ubique quartum cognationis gradum pro fine parricidii admisit.
S- 16.
II) Parricidium tum demum adest, si vera ademtio vitae consecuta
est, cnm solus conatus ad poenam parricidii Carolinae infligendam non
sufficiat. Conatu enim sine caedis efFectu manente aliud crimen minus
majusve exstabit, quod poena ipsi specialiter constituta, qua vero defi-
ciente, arbitraria poena afficiendum est. In hac re Carolina ajure romano