Ga̜ssowski, Jerzy: Mitologia Celtów (Warszawa, 1979)

7. Antropomorficzne rękojeści ceityckich mieczów ze środkowej Europy

Wykopaliska archeologiczne poświadczają znany ze źródeł
pisanych obraz uzbrojenia wojownika. Wyposażony był on w długi,
prosty miecz obosieczny, włócznie i oszczepy. Do ochrony służyła
drewniana tarcza o kształcie owalnym, okuta wokół żełazną taśmą.
Tarcze bywały bogato zdobione, malowano na nich znaki i wy-
obrażenia figuralne, okuwano je dodatkowo metałowymi aplika-
cjami. W niektórych grobach spotyka się żelazne pasy łańcuchowe.
Uzupełniającym uzbrojeniem był nóż bojowy. W II wieku p.n.e.
spotyka się sporadycznie ostrogę (pierwotnie noszono tylko jedną)
z brązu lub żelaza. Wielką rzadkością był hełm i kolczuga. Pisarze
starożytni zwracali uwagę, iż niektórzy Celtowie stawali do walki
nago, mając na sobie poza bronią jedynie pas. Tak przedstawiają
Galatów słynne rzeźby hellenistyczne. Można sądzić, iż mamy tu
do czynienia z zabiegiem o cechach magicznych, sięgającym bardzo
odległych czasów.

29