DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.27813#0312
A. 1
=ł= 2
© 7
V 8
II. 182. Wczesnośredniowieczny zespół osadniczy grodu biskupińskiego:
1 — gród z podgrodziem, 2 — rów, 3 — dziegciarnia, 4 — wędzarnia, 5 — osada rolnicza,
6 — przystań, 7 — osada o nieokreślonym charakterze, 8 — źródło, 9 — złoża rudy ba-
giennej
noty plemiennej. Odpowiadało to zapewne czasom Popiela lub Siemowita,
jeśli przyjmiemy za dobrą monetę przekaz legendarny, względnie wcho-
dziło w skład państewka Goplan (Glopeani), o których będzie jeszcze da-
lej mowa. Wreszcie burzliwe okoliczności pojawienia się ostatniego
gródka ok. połowy X w. mogły towarzyszyć obaleniu lokalnego rodu
arystokracji protofeudalnej i włączenia włości w skład posiadłości ksią-
żęcej dynastii Piastów w warunkach rozwoju terytorialnego Państwa Pia-
stów. Po upadku grodu, w warunkach załamania się państwa po śmierci
Mieszka II, Biskupin przeszedł na własność arcybiskupstwa gnieźnień-
skiego o czym donosi dokument z 1136 r.
W ostatniej fazie istnienia grodu na półwyspie zarządzał włodarz ksią-
żęcy, zasiadający na gródku przy zbrojnej pomocy drużynników, miesz-
kających na podgrodziu. Tyle można by odczytać z archeologicznych stu-
diów mikroregionalnych nad biskupińskim zespołem osadniczym zakła-
dając, iż interpretacja ta ma cechy prawdopodobieństwa. Okoliczności
polityczne, towarzyszące zmianom, są tu bowiem hipotezami. Można jed-
nak z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, iż ten typ włości sta-
nowił podstawę kształtowania się wczesnofeudalnej wielkiej własności
288
=ł= 2
© 7
V 8
II. 182. Wczesnośredniowieczny zespół osadniczy grodu biskupińskiego:
1 — gród z podgrodziem, 2 — rów, 3 — dziegciarnia, 4 — wędzarnia, 5 — osada rolnicza,
6 — przystań, 7 — osada o nieokreślonym charakterze, 8 — źródło, 9 — złoża rudy ba-
giennej
noty plemiennej. Odpowiadało to zapewne czasom Popiela lub Siemowita,
jeśli przyjmiemy za dobrą monetę przekaz legendarny, względnie wcho-
dziło w skład państewka Goplan (Glopeani), o których będzie jeszcze da-
lej mowa. Wreszcie burzliwe okoliczności pojawienia się ostatniego
gródka ok. połowy X w. mogły towarzyszyć obaleniu lokalnego rodu
arystokracji protofeudalnej i włączenia włości w skład posiadłości ksią-
żęcej dynastii Piastów w warunkach rozwoju terytorialnego Państwa Pia-
stów. Po upadku grodu, w warunkach załamania się państwa po śmierci
Mieszka II, Biskupin przeszedł na własność arcybiskupstwa gnieźnień-
skiego o czym donosi dokument z 1136 r.
W ostatniej fazie istnienia grodu na półwyspie zarządzał włodarz ksią-
żęcy, zasiadający na gródku przy zbrojnej pomocy drużynników, miesz-
kających na podgrodziu. Tyle można by odczytać z archeologicznych stu-
diów mikroregionalnych nad biskupińskim zespołem osadniczym zakła-
dając, iż interpretacja ta ma cechy prawdopodobieństwa. Okoliczności
polityczne, towarzyszące zmianom, są tu bowiem hipotezami. Można jed-
nak z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, iż ten typ włości sta-
nowił podstawę kształtowania się wczesnofeudalnej wielkiej własności
288