DOI issue:
Lettre Vingt - Deuxième
DOI article:§. IV
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.44873#0437
DE L’ESPRIT HUMAIN. 431
re?, notqsset [silii, i-slumen inter moiwmenta, dar ins solgens,
iß gemitnm liigentis andißet, vitio gentis humana, concupiit
siire, quis, aut quid soceret. Defcendit igitur in condito-
rium, visaque pulcherrima miiliere, primo quaß quodam mon-
siro, insernisque imaginibus turbatus sobßitit: deiiide ut 13
corpus jacentis conßpexit, lacrymas consideravit, saciem-
que unguibus sett am; ratus scilicet id qnod erat, deßderium
extincli non poße soniinam pati, attulit in monumentum
coemilam suam, ccepitque hortari lugentem, ne perseveraret
in dolore (iipervacuo, iß niliil prosotipro geniitn pettus didu-
cere: omnium eundem exitium eße, sed iß idem domiciliam ;
iß cetera quibus exulcerata mentes ad sanitatem revocan*
tur. At illa ignota conßolatione percußa, laceravit vehemen-
tius pettus, rnptosque crines super corpus jacentis imposuit.
Nec re'ceßit tarnen miles, ßed eadem exhortatione tentavit
dare muliercid<£ cibnm. Donec ancilla, vini certe grato odo-
re corrnpta, primum ipßi porrexit ad humanitatem invitan-
tis vittam manum; deiiide resetta potione iS* cibo, expugna-
re domina pertinaciam capit. Et quid proderit, inquit,
hoc tibi, si ßolnta inedia soeris? Si te vivam sepelieris, si
antequam sota posiant, indemnatum spiritum ejsoderis.
Id einet em, aut manes credis curare sepultos?
Vis tu reviviseere reluttantibus sotis extinttum? Vis dis-
eußb maliebri err-ore, quamdiu licuerit, hicis commodis srui?
lpsum te jacentis corpus admonere debet, ut vivas. Nemo
invitits obedit, cum cogitur aut cibnm sumere, aut vivere*
Itaque mulier, aliquot diernm abßinentia sicca, paßa eß soan-
gi pertinaciam suam, nec minus avide replevit se cibo quam
ancilla qua prior vitta eß. Caterum seitis quid tentare ple-
rumque sileat humanant socictatem. Quibus blanditiis impe-
traverat miles ut matvoua vivere vellet, iisdem etiam pudici-
tiam ejus aggr.eßus eß. Nec desormis aut iusocundus juve*
re?, notqsset [silii, i-slumen inter moiwmenta, dar ins solgens,
iß gemitnm liigentis andißet, vitio gentis humana, concupiit
siire, quis, aut quid soceret. Defcendit igitur in condito-
rium, visaque pulcherrima miiliere, primo quaß quodam mon-
siro, insernisque imaginibus turbatus sobßitit: deiiide ut 13
corpus jacentis conßpexit, lacrymas consideravit, saciem-
que unguibus sett am; ratus scilicet id qnod erat, deßderium
extincli non poße soniinam pati, attulit in monumentum
coemilam suam, ccepitque hortari lugentem, ne perseveraret
in dolore (iipervacuo, iß niliil prosotipro geniitn pettus didu-
cere: omnium eundem exitium eße, sed iß idem domiciliam ;
iß cetera quibus exulcerata mentes ad sanitatem revocan*
tur. At illa ignota conßolatione percußa, laceravit vehemen-
tius pettus, rnptosque crines super corpus jacentis imposuit.
Nec re'ceßit tarnen miles, ßed eadem exhortatione tentavit
dare muliercid<£ cibnm. Donec ancilla, vini certe grato odo-
re corrnpta, primum ipßi porrexit ad humanitatem invitan-
tis vittam manum; deiiide resetta potione iS* cibo, expugna-
re domina pertinaciam capit. Et quid proderit, inquit,
hoc tibi, si ßolnta inedia soeris? Si te vivam sepelieris, si
antequam sota posiant, indemnatum spiritum ejsoderis.
Id einet em, aut manes credis curare sepultos?
Vis tu reviviseere reluttantibus sotis extinttum? Vis dis-
eußb maliebri err-ore, quamdiu licuerit, hicis commodis srui?
lpsum te jacentis corpus admonere debet, ut vivas. Nemo
invitits obedit, cum cogitur aut cibnm sumere, aut vivere*
Itaque mulier, aliquot diernm abßinentia sicca, paßa eß soan-
gi pertinaciam suam, nec minus avide replevit se cibo quam
ancilla qua prior vitta eß. Caterum seitis quid tentare ple-
rumque sileat humanant socictatem. Quibus blanditiis impe-
traverat miles ut matvoua vivere vellet, iisdem etiam pudici-
tiam ejus aggr.eßus eß. Nec desormis aut iusocundus juve*