Meggendorfer-Blätter (141.1925 (Nr. 1788-1800))

's Laarleckle

— no lacht er iber's ganze G'sichl ond sächt: „Mei Laar-
leckle krieg i heit," ond: „I wollt no, du wärescht au so
glicklich, wia-n-i." Na han i scho g'wißt, wie viel daß 's
g'schlage hot.

Es waret no meh Gäscht eig'lade ond mir send arg
vergnigt g'wä — am allervergnigdeschde nadirlich mei
Ginther, dem's Glick no so aus seine braune Auge g'leichdet
hot. Se hot au gar zu herzig ausg'schaut en ihrem weiße
Kleidle mit Spitze, ond ihr G'sichtle war wie e Noseknepsle,
des am Aufblihe-n--isch.

Ihr Vatter hat d'SuPP ausg'schepst ond mir hänt
z'esse ag'fange.

Do siech i uf oimol, wie mei Ginter de Leffel nalegt
ond en ganz kurios's G'sicht macht — so, als werd's ehm
schlecht — schlohweiß isch er worre ond ganz schdarr gucket
seine Auge. Na schiebt er sein' Deller weg, ond, als wiß
er sich nemme z'helfe, guckt er sich nach der Dir om.

I hab ehn net frage kenne, was denn los isch. Aber
i seh, wie des Agathle ehn ganz verschrocke a'guckt, ond
e baar vo' de Gäscht au. Der Ginther will sich z'samma-
rapple, aber er brengt's et serdig, ond nach e baar Minute
schtoht er uf ond sächt: „I bitt dausedmol om Entscholdi-
gong — aber en pletzlichs Ohwohlsei' —" ond naus zur
Dir. Der Nechtsa'wald ond i, mir häbet ehm nachwelle.
Mer hänt ehn aber nemme verd'wischt — scho us der Gaß
war er — ond mir gucket ons beide ganz verdattert aa'.

„Lans," sächt er: „Was isch mit dei'm Freund? I
han g'moint, er häb a gute G'sondheit!"

„E bombefeschtefir g'weniglich," beeil imi z'sage:„I glaub,
's isch vor lauder Freid, daß der jetzt so en Loiho verfihrt..."

Mei Verwander schittelt de Kops. „Dees will mer
gar et so recht g'falle," sächt er: „Solche pletzliche A'fäll
von O'wohlsei' setzet oft schwache Konschdidutione voraus,
ond i will doch net hoffe. .."

Des ibrige hot sich en eme Gemormel verlore.

Mir hänt weiter g'esse, aber der Ginther isch mir et
aus 'm Senn, ond i siech, daß des Agathle ganz schdill
werd ond sich omesonscht a'schdrengt ausz'sehe, als ob nex
wär. La nadierlich — se sorgt sich om de Ginther, denk i.
Muscht doch glei nachher 'nom zu-n-ehm ond nach ehm
gucke l Aber dees Feschteffe hat lang dauert ond die Gäscht
send no langmächdig dobliebe. Wie-n-i endlich han furt
kenne, wischper i dem Agathle no g'schwend bei'm Gehe
zu: „I b'richt der morge, wie 's ehm geht" — ond ihre
Veigelesauge hänt mi dankbar a'g'lächelt.

Ietzet, am annere Morge — 's war e Sonndag —
wie i en's Laus komm, wo der Ginther bei seiner Mutter
wohnt (se isch Wittfrau) ond schell, kommt se mir ganz
alderiert entgege. „Wisset Sie 'leicht was von mei'm
Soh'? Sie waret doch geschtern zusamme bei 's Sommer-
selds? Wie-n-er heimkomme-n-isch, mei Soh, hot er aus-
g'sehe — Lerr du meine Gite! na sächt er blos, er miß
ganz g'schwend nom zom Lerrn Sanitätsrot, vom Spitäle,
wisset Se, ond er woll doch en Arlaub, sächt er, wenn er
ehn krieg, ond glei no heit fahr er furt, hot er g'sagt.
Was isch denn mit dir, om Gotteswille? sag i: aber er
hot gar nex g'heert ond g'sehe. No furt isch er, ond nach
eme halbe Stindle oder so kommt er wieder, packt sei Sach
z'samme — sei Zug geh' glei, sächt er blos — ond surt
isch er, uf d' Bah'. Wohi'? han i ehm no nag'rufe: I'

(Fortsetzung Seite 91)