Melanchthon, Philipp; Pico della Mirandola, Giovanni; Barbarus, Hermolaus <Iunior>: Elementorvm Rhetorices Libri Dvo (Wittenberg, 1572) [VD16 ZV 10781]

SENECm m
fit exJinguliStCum minores simmas er disiidentes
computatio una comprehendit^hoc saciat animus no*
sser. Omnia quibus eft adiutm abscondatsipsim tam
tum osiendat,quod esficit,e tiamji alicuius in te com*
parebit similitudo, quam admiratio tibi altius sixe*
ritysimilemejje te uolo quomodo silium, nonquonw*
do magmem, Imago res mortua esi. Quid ergo I
non 'mteUigetur cuius imiteris orationem i cuius ar*
gmcntationem? cuius sententias? puto aliquando ne
mtelligi quidem pojse,nec enim omnibus que ex ali*
quo magno uiro,ex quo uelut exemplaria traxitsior*
mm suam impresiit, ut mitatem cum illa petant.
Non uides quam multorum uocibus chorus confiet i
mus tamen ex omnibus redditur, aliqua iUic acuta
e&,aliqua granis, aliqua media, accedunt uiris fot*
mi/ne,interponuntur tibiae,singulorum iUic latent uo
ces,omtiitm apparent. Do choro dico,quem ueteres
Philosophi nouerant. m commcssationibus nostm
plus cantorum est, quam m theatris olim Jpechto*
rimfuitzcum omneis uias ordo canentium mpleuit»
er cauea ucnatoribus cmtta esl er ex pulpito omne
tibiarum genm organorimq; consonuit, fit concem
tus ex disfinis. Talem animum esse noftrum uolo,'ut
tnultie 'm iUo artes, multa praecepta sint, multarum
aetatum exempla,sed in unum conssirantia.Quomo*
do inquis, hoc essici poterit ? afiidtia intentione ysi
nihil egerimus, nisi ratione suadente, hanc si audire
nolmis^icit tibi; Relmque ifia, iamdudum ad que
L z disi