Melanchthon, Philipp; Pico della Mirandola, Giovanni; Barbarus, Hermolaus <Iunior>: Elementorvm Rhetorices Libri Dvo (Wittenberg, 1572) [VD16 ZV 10781]

ii4 SCHOLIA.
csse proprium explicationem. Estfy locus communis»
quid jit eloquentia, seu quis sit sinis eloquentice.
[e] 11L Vtrm jit uoluptas dignaPhilosopbo,dici*
tur breuiter numero 4* diditur ibi argumentum 4
necejjario
LdJHU.Alicejimilitudi/nes contmeliose diluuntur
numero
[e] V*H<e reprehenduntur infidationc, er muertu*
tur. imo sine eloquentia non possunt res cerni.
[/] H<e amplisicationes, quibus arrogat barbam re*
ru [dentiam,extenuantur in altera parte resfonjio*
nis Hermolai simul uno m loco.
[g] VI. Similitudo de Symbolis er Apologis diluis
tur imcrsione,lmo Apologi traditifmit, ut reddant
pY£cepta iUuslriora, nrn. 4.
[b"]vllS'militudo de occultandis rebus muertitur.
Imo plura smt 'm dossmis,quce extari et esferri de*
bent,non occultatu
£ i ] v II i. Similitudo deSilenis Aldbiadismerti*
tur, numero i<S.
[ k 3 H<ec omnia diluuntur oppojito argu/mento ne*
cesiitaUsMecessc e A enim Socratis orationem mteU
ligi.
[i]De ser mone sacrarm literarm refyondetur m*
mero 6.
[mlCoaceruat aliasstmilitudmes, qu<e idem peccant
quod superiores.in omnibus enim estsalsa hypothes
sis, quod elocutio sit nonnecejsarius cultus.



jmsifc:
u
IBS

iitr£