Melanchthon, Philipp; Pico della Mirandola, Giovanni; Barbarus, Hermolaus <Iunior>: Elementorvm Rhetorices Libri Dvo (Wittenberg, 1572) [VD16 ZV 10781]

S C H O L I A. 21?
{>] IX. Rcitio ab origme sermonis,qubd uerba non
confient natura, breuifiime diluitur, numero io.
[0] x.D iftm de Anacharjidiluitur,nmero 2.
\_p]Xl.Recr'minatio quod Oratores sapicntiam rea
pudiauerint,diluitur numero 12»
[<|] H£cm genere diluuntur opposito argumento
neccsiitatis, Oportet ejse certu genus sermnis quod
mteUigi queat.
[r] x 11. Collatio Lucretij %r Scoti reprehenditur
numero. 11.
[s] na0©^ diluitur opposita alia iujliore causa in*
dignationis.
[f]Votwn optanduyUt Picus potius desenderet Elo*
quentiam3quia Hermolao satis tiegotij saciant alij boa
sles.
[«] Confutationis propositio}absurdtm est,crcon*
tra naturam, quod negat Sapienti& addendam ejse
Eloquentiam.
£x]l. Prima ratio ex natura conuersionis. Si nulli
Sapientes debent ejse Eloquentes,ergo nuUi Eloquett
tes fueruntsapientes, quod eil salsisiimm.
[>] Reprehenditur forma defensionis, quaPicus
usus e&,cr alia probabilior ojlenditur.
[Z^Oiluit secundoin rationem Pici, m qua Picus er
rat 'm desinitione9scu sine eloqetU. Itaq; opponitur
hic uera desinitio. Ejlcfc locus ctmmmis, quid sit
Eloquentiafcu quis sit Eloquenti£ sinis. Et hinc rap-
tio efficitur contra Picum,quod Eloquentia necefiia
tatis causa colenda sit. O $ Simi*