DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25716#0174
Królestwa od 1831 roku była pozbawiona wyższej uczelni,
w Warszawie uruchomiono kursy przygotowawcze dla kan-
dydatów, trwające od 1861 roku. Na dwa miesiące przed
początkiem zajęć ogłoszono, że egzaminy dla kandydatów
odbędą się pomiędzy 1 października a 1 listopada. Z kolei
inne zawiadomienie, z 23 września, określało wymagania
naukowe stawiane przed nowo wstępującymi. Oczekiwa-
no od nich m.in. umiejętności tłumaczenia na polski dziel
Korneliusza Neposa, Juliusza Cezara, Salustiusza, Liwiu-
sza, Wergiliusza i Owidiusza oraz możliwości „robienia
opracowań łacińskich”6.
Organizacja uczelni, jej struktura
i funkcjonowanie
Na rektora uczelni powołano lekarza Józefa Mianow-
skiego, który, jak niegdyś Szweykowski, okazał się wybo-
rem najlepszym z możliwych (il. 89)1. Nie był wybitnym
uczonym, ale szybko zdobył uznanie wśród profesorów
i studentów. W swoich petersburskich czasach, w latach
1842-1860, kiedy był profesorem fizjologii Akademii Me-
dyko-Chirurgicznej, wyrobił sobie opinię znakomitego
medyka i dzięki temu miał rozległe stosunki w rosyjskich
sferach dworskich i arystokratycznych. Jak pisze Stefan Kie-
niewicz: „Telegram powołujący go na rektora Szkoły Głów-
nej doszedł go we wrześniu t.r. [1862] we Włoszech w Al-
bano”8. Mianowski był jeszcze dwukrotnie wybierany na
rektora: w 1865 i 1868 roku. W tymże samym 1868 roku
podjął starania o przemianowanie Szkoły Głównej na Uni-
wersytet. W rok później car wyraził na to zgodę, ale pod
warunkiem, że jego językiem wykładowym nie będzie już
polski, a rosyjski. Takiego upokarzającego „kompromisu”
Mianowski nie mógł zaakceptować i Szkoła Główna po
siedmiu latach przestała istnieć. Do ukochanej Italii powró-
cił zaraz po rozwiązaniu uczelni. Osiadł w Sinigalli nad
Morzem Adriatyckim, gdzie zmarł 6 stycznia 1879 roku.
Jego doczesne szczątki, złożone w okazałym neogotyckim
grobowcu, spoczywają do dziś na miejscowym cmentarzu9.
Józef Mianowski miał dość szerokie zainteresowania, któ-
re obejmowały także kulturę artystyczną; w 1867 roku został
171
w Warszawie uruchomiono kursy przygotowawcze dla kan-
dydatów, trwające od 1861 roku. Na dwa miesiące przed
początkiem zajęć ogłoszono, że egzaminy dla kandydatów
odbędą się pomiędzy 1 października a 1 listopada. Z kolei
inne zawiadomienie, z 23 września, określało wymagania
naukowe stawiane przed nowo wstępującymi. Oczekiwa-
no od nich m.in. umiejętności tłumaczenia na polski dziel
Korneliusza Neposa, Juliusza Cezara, Salustiusza, Liwiu-
sza, Wergiliusza i Owidiusza oraz możliwości „robienia
opracowań łacińskich”6.
Organizacja uczelni, jej struktura
i funkcjonowanie
Na rektora uczelni powołano lekarza Józefa Mianow-
skiego, który, jak niegdyś Szweykowski, okazał się wybo-
rem najlepszym z możliwych (il. 89)1. Nie był wybitnym
uczonym, ale szybko zdobył uznanie wśród profesorów
i studentów. W swoich petersburskich czasach, w latach
1842-1860, kiedy był profesorem fizjologii Akademii Me-
dyko-Chirurgicznej, wyrobił sobie opinię znakomitego
medyka i dzięki temu miał rozległe stosunki w rosyjskich
sferach dworskich i arystokratycznych. Jak pisze Stefan Kie-
niewicz: „Telegram powołujący go na rektora Szkoły Głów-
nej doszedł go we wrześniu t.r. [1862] we Włoszech w Al-
bano”8. Mianowski był jeszcze dwukrotnie wybierany na
rektora: w 1865 i 1868 roku. W tymże samym 1868 roku
podjął starania o przemianowanie Szkoły Głównej na Uni-
wersytet. W rok później car wyraził na to zgodę, ale pod
warunkiem, że jego językiem wykładowym nie będzie już
polski, a rosyjski. Takiego upokarzającego „kompromisu”
Mianowski nie mógł zaakceptować i Szkoła Główna po
siedmiu latach przestała istnieć. Do ukochanej Italii powró-
cił zaraz po rozwiązaniu uczelni. Osiadł w Sinigalli nad
Morzem Adriatyckim, gdzie zmarł 6 stycznia 1879 roku.
Jego doczesne szczątki, złożone w okazałym neogotyckim
grobowcu, spoczywają do dziś na miejscowym cmentarzu9.
Józef Mianowski miał dość szerokie zainteresowania, któ-
re obejmowały także kulturę artystyczną; w 1867 roku został
171