DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25716#0263
gmach Szkoły Głównej — po drugiej stronie kampusu, urze-
ka urodą jońskich kapiteli. W tym nurcie kontynuowania
klasycznego wątku znalazły też swoje miejsce rzeźby peł-
noplastyczne i reliefy. W niszach bramy głównej są usta-
wione posągi Ateny i Uranii, będące adaptacjami posągów
antycznych, z których pierwsza trzyma w ręku hełm, dru-
ga zaś glob.
Wchodząc na Uniwersytet, wstępujemy zatem w sferę
bogiń personifikujących mądrość i wiedzę o wszechświe-
cie, w dziedzinę całej humanistyki i wszystkich nauk ścis-
łych. Urania pojawia się również na frontonie dawnej Bi-
blioteki. Wieńczy ją ukazana w centrum personifikacja
Wiedzy i Nauki, która taki sam wieniec przyznaje widnie-
jącej po drugiej jej stronie Kaliope — muzie poezji epickiej1.
Poniżej, w niszach, są ustawione kopie słynnych antycz-
nych posągów Sofoklesa i Demostenesa (ił. 151) przecho-
wywanych m.in. w Muzeach Watykańskich. Sofokles jest
tu jakby przypomnieniem wykładów Ludwika Osińskiego
i konkursu z czasów pierwszego Uniwersytetu, kiedy to
pędzle i twórcza wyobraźnia kilku malarzy przywołały dra-
mat Edypa i Antygony, podczas gdy autor Filipil^ symboli-
zuje zapewne potęgę sztuki oratorskiej2. W tympanonie
Biblioteki (naprzeciw Pałacu Kazimierzowskiego), w któ-
rego przyczółku zasiada wśród muz Apollo, widnieje raz
jeszcze Atena z gałązką oliwną w ręku, w towarzystwie
Temidy z mieczem (symbolizującej zapewne prawo), oraz
ponownie Urania i inne personifikacje. Poniżej znajdują
się popiersia m.in. Homera, Ezopa i Sokratesa, których
obecność kieruje naszą myśl nie tylko ku posągom Demo-
stenesa i Sofoklesa, ale również ku rzeźbom przyczółków
Szkoły Głównej z Arystotelesem i Platonem oraz ku gma-
chowi poseminaryjnemu z popiersiami Kopernika, Staszi-
ca i Śniadeckiego. Duch najlepszych tradycji antyku, rene-
sansu i oświecenia, który greckich i nowożytnych mędrców,
uczonych, poetów i mówców postawił nam za wzory, od-
dając jednocześnie pod opiekę Apollina, Ateny (Minerwy),
Temidy, Uranii i Kaliope, jest wszechobecny — trzeba tylko
chcieć go dostrzec.
Profesor Aleksander Gieysztor wypowiedział niegdyś
takie oto słowa: „Uniwersytet miał wiele treści do przeka-
zywania swoim członkom i społeczeństwu. Swoją postać
ujmował w systemy znaków, których desygnatem była god-
260
ka urodą jońskich kapiteli. W tym nurcie kontynuowania
klasycznego wątku znalazły też swoje miejsce rzeźby peł-
noplastyczne i reliefy. W niszach bramy głównej są usta-
wione posągi Ateny i Uranii, będące adaptacjami posągów
antycznych, z których pierwsza trzyma w ręku hełm, dru-
ga zaś glob.
Wchodząc na Uniwersytet, wstępujemy zatem w sferę
bogiń personifikujących mądrość i wiedzę o wszechświe-
cie, w dziedzinę całej humanistyki i wszystkich nauk ścis-
łych. Urania pojawia się również na frontonie dawnej Bi-
blioteki. Wieńczy ją ukazana w centrum personifikacja
Wiedzy i Nauki, która taki sam wieniec przyznaje widnie-
jącej po drugiej jej stronie Kaliope — muzie poezji epickiej1.
Poniżej, w niszach, są ustawione kopie słynnych antycz-
nych posągów Sofoklesa i Demostenesa (ił. 151) przecho-
wywanych m.in. w Muzeach Watykańskich. Sofokles jest
tu jakby przypomnieniem wykładów Ludwika Osińskiego
i konkursu z czasów pierwszego Uniwersytetu, kiedy to
pędzle i twórcza wyobraźnia kilku malarzy przywołały dra-
mat Edypa i Antygony, podczas gdy autor Filipil^ symboli-
zuje zapewne potęgę sztuki oratorskiej2. W tympanonie
Biblioteki (naprzeciw Pałacu Kazimierzowskiego), w któ-
rego przyczółku zasiada wśród muz Apollo, widnieje raz
jeszcze Atena z gałązką oliwną w ręku, w towarzystwie
Temidy z mieczem (symbolizującej zapewne prawo), oraz
ponownie Urania i inne personifikacje. Poniżej znajdują
się popiersia m.in. Homera, Ezopa i Sokratesa, których
obecność kieruje naszą myśl nie tylko ku posągom Demo-
stenesa i Sofoklesa, ale również ku rzeźbom przyczółków
Szkoły Głównej z Arystotelesem i Platonem oraz ku gma-
chowi poseminaryjnemu z popiersiami Kopernika, Staszi-
ca i Śniadeckiego. Duch najlepszych tradycji antyku, rene-
sansu i oświecenia, który greckich i nowożytnych mędrców,
uczonych, poetów i mówców postawił nam za wzory, od-
dając jednocześnie pod opiekę Apollina, Ateny (Minerwy),
Temidy, Uranii i Kaliope, jest wszechobecny — trzeba tylko
chcieć go dostrzec.
Profesor Aleksander Gieysztor wypowiedział niegdyś
takie oto słowa: „Uniwersytet miał wiele treści do przeka-
zywania swoim członkom i społeczeństwu. Swoją postać
ujmował w systemy znaków, których desygnatem była god-
260