Mossakowski, Stanisław: Pałac Krasińskich (Warszawa, 1972)

się ten fajerwerk po godzinie dwunastej, po którym króla i gości
innych pan wojewoda zaprosił do siebie na kolację".
Wybuch wojny północnej i wkroczenie wojsk szwedzkich do War-
szawy w maju roku 1702 zakończyły pierwszy okres świetności
pałacu. Wojska Karola XII brutalnie niszczyły posiadłości stronni-
ków saskich, a do nich należał niezmiennie wojewoda płocki.
Można zatem przypuszczać, iż nie oszczędziły one i jego wspaniałej
rezydencji stołecznej. Przypuszczenie to zdają się potwierdzać
także późniejsze inwentarze pałacu informujące o całkowicie zruj-
nowanych wnętrzach tej budowli.
Za życia fundatora pałac nie doczekał się już poważniejszej re-
stauracji i nie wznowiono prac nad pełną realizacją planowanego
założenia, tym bardziej, że przez ostatnich kilkanaście lat życia
nękała Krasińskiego ciężka choroba. Po śmierci Jana Dobrogosta,
w roku 1717, przeszedł pałac na własność jego wnuka Błażeja,
który był synem jedynego, przedwcześnie zmarłego syna woje-
wody Stanisława Bonifacego, kasztelana płockiego i starosty war-
szawskiego. Błażej Krasiński, starosta opinogórski, odmiennie
niż dziadek, był stronnikiem Leszczyńskiego, a przeciwnikiem
Sasów. Trzymał się zatem z dala od dworu, nie zabiegał o godności
i urzędy i rzadko bywał w Warszawie, co na pewno nie pozosta-
wało bez wpływu na stan stołecznej rezydencji. Po bezpotomnej
śmierci Błażeja w roku 1751, pałac warszawski odziedziczyło
kilku członków bocznych linii rodziny Krasińskich, których następ-
nie spłacił biskup kamieniecki Adam Krasiński, stając się w roku
1763 głównym właścicielem pałacu; jedynie oficyny należały do
Kazimierza Krasińskiego, oboźnego koronnego.