DOI article:
Biborski, Marcin: Konserwacja skarbu monet rzymskich z Nietuliska Małego, gm. Kunów, woj. kieleckie
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.21230#0202
z naczynia (Jamka 1961; 1963), w którym monety zostały odkryte, a które
miał podarować do zbiorów Muzeum ich poprzedni właściciel A. Siedlecki.
Osobny problem stanowi weryfikacja wiadomości na temat okoliczno-
ści pierwotnego momentu znalezienia skarbu oraz jego ewentualnego
związku z tzw. skarbem II z Nietuliska Małego, przechowywanym w PMA
w Warszawie oraz MAiE w Łodzi, który opublikowany został ostatnio przez
K Szubert-Mitkową (Szubert-Mitkowal989). W tym przypadku jedynie po-
równanie zweryfikowanych danych dotyczących frekwencji poszczególnych
emisji i ich stanu zachowania umożliwi rozstrzygnięcie tego zagadnienia.
Unikalny pod względem wielkości zespół denarów, obejmujący emisje
od panowania Nerona po Septymiusza Sewera liczył pierwotnie co naj-
mniej 3170 monet, jest to więc obok skarbu z Grodkowa największy de-
pozyt denarów z I-II wieku, odkryty na obszarze Europy Środkowej (Ku-
nisz 1961,151-156; 1973,40-41). Należy przy tym podkreślić, że jest to
jedyny zachowany prawie w całości tak wielki skarb, bowiem większość
znanych depozytów uległa rozproszeniu lub zaginęła. Niewątpliwie sen-
sacją stało się ponowne odkrycie skarbu, które dokonane zostało przy-
padkowo w sierpniu 1995 roku, podczas prac poszukiwawczych prowa-
dzonych z ramienia rektora UJ, przez dr hab. Piotra Kaczanowskiego
z Instytutu Archeologii UJ, w piwnicach posesji przy ulicy Szewskiej 21,
w Krakowie. Prace miały na celu odnalezienie przedmiotów, będących
własnością Uniwersytetu, ukrytych przed niemieckim okupantem w 1939
roku. Kamienica stanowiła własność rodziny pp. Siedleckich, w rękach
której skarb z Nietuliska do chwili zaginięcia się znajdował. Po identyfika-
cji zespołu jako skarbu z Nietuliska Małego została powzięta decyzja
o pełnej i szczegółowej inwentaryzacji wchodzących w jego skład monet.
Na podstawie umowy depozytowej zawartej pomiędzy rektorem UJ, a wła-
ścicielem skarbu, zespół z Nietuliska złożony został jako depozyt, w Insty-
tucie Archeologii UJ.
Jak już wspomniano powyżej, jest to jedyny tak wielki zespół denarów
znaleziony na ziemiach polskich, który zachował się w tak dużym procen-
cie i nie uległ całkowitemu rozproszeniu. Według publikacji W. Mako-
maskiego pierwotnie liczył on 3170 sztuk. Podczas badań przeprowadzo-
nych przez dr hab. P. Kaczanowskiego odkryto ogółem 2759 monet (fot. 2).
Były one umieszczone w niewielkiej drewnianej skrzyneczce o wymia-
rach ok. 40 x 30 x 30 cm i zakopane w ziemi na głębokości ok. 40-50 cm.
Resztki tektury znajdującej się w obrębie skrzynki wskazują, że dodatko-
202
miał podarować do zbiorów Muzeum ich poprzedni właściciel A. Siedlecki.
Osobny problem stanowi weryfikacja wiadomości na temat okoliczno-
ści pierwotnego momentu znalezienia skarbu oraz jego ewentualnego
związku z tzw. skarbem II z Nietuliska Małego, przechowywanym w PMA
w Warszawie oraz MAiE w Łodzi, który opublikowany został ostatnio przez
K Szubert-Mitkową (Szubert-Mitkowal989). W tym przypadku jedynie po-
równanie zweryfikowanych danych dotyczących frekwencji poszczególnych
emisji i ich stanu zachowania umożliwi rozstrzygnięcie tego zagadnienia.
Unikalny pod względem wielkości zespół denarów, obejmujący emisje
od panowania Nerona po Septymiusza Sewera liczył pierwotnie co naj-
mniej 3170 monet, jest to więc obok skarbu z Grodkowa największy de-
pozyt denarów z I-II wieku, odkryty na obszarze Europy Środkowej (Ku-
nisz 1961,151-156; 1973,40-41). Należy przy tym podkreślić, że jest to
jedyny zachowany prawie w całości tak wielki skarb, bowiem większość
znanych depozytów uległa rozproszeniu lub zaginęła. Niewątpliwie sen-
sacją stało się ponowne odkrycie skarbu, które dokonane zostało przy-
padkowo w sierpniu 1995 roku, podczas prac poszukiwawczych prowa-
dzonych z ramienia rektora UJ, przez dr hab. Piotra Kaczanowskiego
z Instytutu Archeologii UJ, w piwnicach posesji przy ulicy Szewskiej 21,
w Krakowie. Prace miały na celu odnalezienie przedmiotów, będących
własnością Uniwersytetu, ukrytych przed niemieckim okupantem w 1939
roku. Kamienica stanowiła własność rodziny pp. Siedleckich, w rękach
której skarb z Nietuliska do chwili zaginięcia się znajdował. Po identyfika-
cji zespołu jako skarbu z Nietuliska Małego została powzięta decyzja
o pełnej i szczegółowej inwentaryzacji wchodzących w jego skład monet.
Na podstawie umowy depozytowej zawartej pomiędzy rektorem UJ, a wła-
ścicielem skarbu, zespół z Nietuliska złożony został jako depozyt, w Insty-
tucie Archeologii UJ.
Jak już wspomniano powyżej, jest to jedyny tak wielki zespół denarów
znaleziony na ziemiach polskich, który zachował się w tak dużym procen-
cie i nie uległ całkowitemu rozproszeniu. Według publikacji W. Mako-
maskiego pierwotnie liczył on 3170 sztuk. Podczas badań przeprowadzo-
nych przez dr hab. P. Kaczanowskiego odkryto ogółem 2759 monet (fot. 2).
Były one umieszczone w niewielkiej drewnianej skrzyneczce o wymia-
rach ok. 40 x 30 x 30 cm i zakopane w ziemi na głębokości ok. 40-50 cm.
Resztki tektury znajdującej się w obrębie skrzynki wskazują, że dodatko-
202