DOI Artikel:
Laskowska, Magdalena; Podniesińska, Katarzyna [Mitarb.]: Konkurs na ekslibris Biblioteki Numizmatycznej Muzeum Narodowego w Krakowie
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.31074#0268
MAGDALENA LASKOWSKA, KATARZYNA PODNIESIŃSKA
264
w 1 z zeszytów Cńime/y poświęcił cały artykuł probłemowi historii i niezbędności
odrodzenia się polskiego ekslibrisu artystycznego^. Zwycięski projekt Bukowskiego
doczekał się realizacji w postaci drzeworytu odbitego własnoręcznie przez artystę
w 2 wersjach napisowych („Exlibris Muzeum Narodowe" i „Ze Zbiorów Muzeum
Narodowego") oraz w kilku wariantach kolorystycznych. Jednocześnie w 1902 r. zle-
cono Ignacemu Łopieńskiemu wykonanie go w akwaforcie, a potem w wysokonakła-
dowej technice cynkotypif i przeważnie to tymi egzemplarzami oznaczano książki
muzealne. Drzeworyty, jako szlachetniejsze, przeznaczane były na wymianę z ko-
lekcjonerami polskimi i zagranicznymi'", wzbogacając w ten sposób muzealny zbiór.
Konkurs na ekslibris dla Biblioteki Numizmatycznej w krakowskim muzeum
nie przypadkowo został rozpisany w roku 1918. Rok wcześniej z inicjatywy wielu
osób związanych ze sztuką i literaturą powstało pierwsze pismo poświęcone bi-
bliofilstwu polskiemu - Ex/fńrE - z siedzibą we Lwowie". Założeniem wydawców
było - jak piszą w pierwszych słowach wstępu tegoż pisma:
„(...) odpowiedzieć potrzebom wszechstronnym (...) zaspokoić (...) gusta wybredne garstki
wybranych, przetworzyć na nich iiczne stosunkowo rzeszy miłośników, nie zdających so-
bie jeszcze jasno sprawy z swego umiłowania książki, tudzież kształcić warstwy najszersze
w pojmowaniu piękna istotnego książki (...)"'h
Studia nad historią i teraźniejszością dziejów książki polskiej uzupełniać miały
badania nad znakami własnościowymi księgozbiorów. U podwalin założenia ET/;'-
ńrEw leżała również debata, która miała miejsce podczas posiedzenia Towarzystwa
Numizmatycznego w Krakowie w dniu 24 listopada 1916 r. Wtedy to Bohdan Janusz
wygłosił swój referat poświęcony „polskiemu znakowi bibljotecznemu". Jak zapisano
w notatce w numerze ł Ez/EwET/, po wystąpieniu Bjohdana] Janusza „na podstawie
dyskusji ożywionej, w której udział wzięli pp. Adam Chmiel, Wł[adysław] Semko-
wicz, Eug[eniusz] Barwiński, St[anisław] Tomkowicz, M[arian] Gumowski, Stani-
sław] Cercha i inni, ustalono program ów, którego owocem jest pierwszy zeszyt pisma
naszego (...)"'k W numerze 1 został też ogłoszony przez dyrekcję Zakładu Narodowe-
go im. Ossolińskich we Lwowie konkurs na 2 ekslibrisy dla Ordynacji Przeworskiej'"'.
'PRZESMYCKI 1907: 153-163.
^ Zob. Dziennik podawczy MNK, poz. 971 z dnia 11 IX 1903: „Łopieński przysyła 400 odbić exlibrisów
Muzeum Narodowego i kliszę [cynkową]". Kompozycja Bukowskiego trahła również na medaliki pamiątkowe
wyemitowane przez MNK w 1909 r. STRZAŁKOWSKI 1981: nr 113-114.
Zob. np. Dziennik podawczy MNK z dnia 16 IV 1903 (Dillman), 18 IV 1903 (Langenschil), 11 V 1903
(Busse).
" ET/i&rA. BAwopoświecone &;7?//o/;A?WMpoAAJeniM 1, 1917.
/óA/ew: 5.
" /iriJew: 54.
'** Terminem wiążącym był 1 lipca 1917 r. Jak zapisano w założeniach na temat wyglądu i treści znaków:
„(...) Pierwszy powinien zawierać połączone tarcze herbowe hr. Husarzewskich (Prus i Sas) i ks. Lubomirskich
264
w 1 z zeszytów Cńime/y poświęcił cały artykuł probłemowi historii i niezbędności
odrodzenia się polskiego ekslibrisu artystycznego^. Zwycięski projekt Bukowskiego
doczekał się realizacji w postaci drzeworytu odbitego własnoręcznie przez artystę
w 2 wersjach napisowych („Exlibris Muzeum Narodowe" i „Ze Zbiorów Muzeum
Narodowego") oraz w kilku wariantach kolorystycznych. Jednocześnie w 1902 r. zle-
cono Ignacemu Łopieńskiemu wykonanie go w akwaforcie, a potem w wysokonakła-
dowej technice cynkotypif i przeważnie to tymi egzemplarzami oznaczano książki
muzealne. Drzeworyty, jako szlachetniejsze, przeznaczane były na wymianę z ko-
lekcjonerami polskimi i zagranicznymi'", wzbogacając w ten sposób muzealny zbiór.
Konkurs na ekslibris dla Biblioteki Numizmatycznej w krakowskim muzeum
nie przypadkowo został rozpisany w roku 1918. Rok wcześniej z inicjatywy wielu
osób związanych ze sztuką i literaturą powstało pierwsze pismo poświęcone bi-
bliofilstwu polskiemu - Ex/fńrE - z siedzibą we Lwowie". Założeniem wydawców
było - jak piszą w pierwszych słowach wstępu tegoż pisma:
„(...) odpowiedzieć potrzebom wszechstronnym (...) zaspokoić (...) gusta wybredne garstki
wybranych, przetworzyć na nich iiczne stosunkowo rzeszy miłośników, nie zdających so-
bie jeszcze jasno sprawy z swego umiłowania książki, tudzież kształcić warstwy najszersze
w pojmowaniu piękna istotnego książki (...)"'h
Studia nad historią i teraźniejszością dziejów książki polskiej uzupełniać miały
badania nad znakami własnościowymi księgozbiorów. U podwalin założenia ET/;'-
ńrEw leżała również debata, która miała miejsce podczas posiedzenia Towarzystwa
Numizmatycznego w Krakowie w dniu 24 listopada 1916 r. Wtedy to Bohdan Janusz
wygłosił swój referat poświęcony „polskiemu znakowi bibljotecznemu". Jak zapisano
w notatce w numerze ł Ez/EwET/, po wystąpieniu Bjohdana] Janusza „na podstawie
dyskusji ożywionej, w której udział wzięli pp. Adam Chmiel, Wł[adysław] Semko-
wicz, Eug[eniusz] Barwiński, St[anisław] Tomkowicz, M[arian] Gumowski, Stani-
sław] Cercha i inni, ustalono program ów, którego owocem jest pierwszy zeszyt pisma
naszego (...)"'k W numerze 1 został też ogłoszony przez dyrekcję Zakładu Narodowe-
go im. Ossolińskich we Lwowie konkurs na 2 ekslibrisy dla Ordynacji Przeworskiej'"'.
'PRZESMYCKI 1907: 153-163.
^ Zob. Dziennik podawczy MNK, poz. 971 z dnia 11 IX 1903: „Łopieński przysyła 400 odbić exlibrisów
Muzeum Narodowego i kliszę [cynkową]". Kompozycja Bukowskiego trahła również na medaliki pamiątkowe
wyemitowane przez MNK w 1909 r. STRZAŁKOWSKI 1981: nr 113-114.
Zob. np. Dziennik podawczy MNK z dnia 16 IV 1903 (Dillman), 18 IV 1903 (Langenschil), 11 V 1903
(Busse).
" ET/i&rA. BAwopoświecone &;7?//o/;A?WMpoAAJeniM 1, 1917.
/óA/ew: 5.
" /iriJew: 54.
'** Terminem wiążącym był 1 lipca 1917 r. Jak zapisano w założeniach na temat wyglądu i treści znaków:
„(...) Pierwszy powinien zawierać połączone tarcze herbowe hr. Husarzewskich (Prus i Sas) i ks. Lubomirskich