DOI Heft:
Dekoracja malarska Karolinskiego rękopisu w Bibliotece Kaitulnej na Wawelu
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.26696#0016
i to głównie z racji jej historycznego znaczenia 3. Także Władysław Pod-
lacha przyjął zapiskę o Aronie za dowód obecności kodeksu w Polsce
w w. XI4.
Szerszego omówienia doczekał się krakowski rękopis dopiero w r. 1937
w pracy Pierre Davida h David nie podzielał zdania wyżej wspomnianych
badaczy w sprawie obecności wawelskiego zbioru kazań na ziemiach Pol-
ski już w w. XI. Uważał, że nota w inwentarzu Biblioteki Kapitulnej
z r. 1110 wyszczególniająca Sermoites ab adaewta asqae ad gaadrapeshnaTn
w żadnym wypadku nie odnosi się do Predicatżortes, lecz do egzemplarza
homilii figurującego w Kataiopa Polkowskiego pod nr 46. Za niewątpli-
we potwierdzenie istnienia rękopisu nr 43 na Wawelu przyjął dopiero
zapis inwentaryzacyjny z końca w. XV 6. Artykuł Davida składa się
z trzech części. Pierwsza oprócz omówionych już danych historycznych
zawiera opis obiektu uwzględniający rezultaty analizy paleograficznej
przeprowadzonej, na osobistą prośbę autora, przez P. Lauera, kustosza
działu rękopisów w Bibliotheque Nationale w Paryżu. Tutaj także sfor-
mułował David swoje wątpliwości odnoszące się do paleograficznej ana-
lizy inskrypcji Arona ?. Przedmiotem drugiej części opracowania jest ana-
liza zawartości tekstowej poszczególnych „conferences monastiques" 3. Na-
tomiast część trzecia, traktująca o charakterze i pochodzeniu kodeksu,
przynosi rozstrzygnięcie podniesionych we wstępie wątpliwości o. Zniszczo-
ny napis, z którego zachowało się jedynie imię oraz funkcja dostojnika ko-
ścielnego, paleograficznie nie odbiegający od charakteru pisma reszty ko-
deksu, według opinii autora odnosi się do Arona biskupa Auxerre (zm. 13
3S. Kętrzyński, O pattinszn bżskMpótu polskich XI toiekn (Rozprawy Aka-
demii Umiejętności, Wydział Historyczno-Filozoficzny, seria II, t. 18, ogólnego
zbioru t. 43, s. 218).
4 Historia matarstroa polskiego, T. I: Od średniowiecza do wieka XVHI-go,
część pierwsza: Malarstwo średniowieczne napisał Władysław Podia cha, Lwów
1914, s. 28.
3 P. David, Un recneil de conferences monastignes irlandaises dn VZHe siecle.
Notes snr te manascrit 43 de ta Bibliotheqae dn Chapitre de Cracooie (Revue
Benedictine 49, Janvier-Mars 1937, s. 62—89).
6 Tamże, s. 63—64. Z problematyką dotyczącą dziejów rękopisu nr 43 wiąże
się taikże publikacja Adama Vetulan)iego z r. 1953, w której badacz ten stara się
zrekonstruować, na podstawie spisów zamieszczonych w kodeksie nr 84, krakowski
księgozbiór katedralny zarówno z r. 1101, jak i 1110. Z liczby 53 rękopisów wy-
mienionych w inwentarzu z r. 1110 do dziś zachowało się zaledwie 6, a wśród nic-h
przypuszczalnie interesujące nas Predicationes, zob. A. V etui a ni, Krakowska
biblioteka katedralna to świetle swego inwentarza z r. 1110 (Slavia Antiqua IV,
1953, s. 182—189). Ten sam autor w ogłoszonej niedawno rozprawie zastanawiał
się raz jeszcze nad możliwością identyfikacji rękopisu nr 43 z -Sermones ab adueata
nsqne ad qaadragesim.a7n, zob. tenże, Le ptns ancien inuentaire d'nne biblio-
theqae polonaise, Cracovie 1971, s. 31—32.
7 D a v i d, o. c., s. 62—70.
s Tamże, s. 70—85.
s Tamże, s. 85—99.
10
lacha przyjął zapiskę o Aronie za dowód obecności kodeksu w Polsce
w w. XI4.
Szerszego omówienia doczekał się krakowski rękopis dopiero w r. 1937
w pracy Pierre Davida h David nie podzielał zdania wyżej wspomnianych
badaczy w sprawie obecności wawelskiego zbioru kazań na ziemiach Pol-
ski już w w. XI. Uważał, że nota w inwentarzu Biblioteki Kapitulnej
z r. 1110 wyszczególniająca Sermoites ab adaewta asqae ad gaadrapeshnaTn
w żadnym wypadku nie odnosi się do Predicatżortes, lecz do egzemplarza
homilii figurującego w Kataiopa Polkowskiego pod nr 46. Za niewątpli-
we potwierdzenie istnienia rękopisu nr 43 na Wawelu przyjął dopiero
zapis inwentaryzacyjny z końca w. XV 6. Artykuł Davida składa się
z trzech części. Pierwsza oprócz omówionych już danych historycznych
zawiera opis obiektu uwzględniający rezultaty analizy paleograficznej
przeprowadzonej, na osobistą prośbę autora, przez P. Lauera, kustosza
działu rękopisów w Bibliotheque Nationale w Paryżu. Tutaj także sfor-
mułował David swoje wątpliwości odnoszące się do paleograficznej ana-
lizy inskrypcji Arona ?. Przedmiotem drugiej części opracowania jest ana-
liza zawartości tekstowej poszczególnych „conferences monastiques" 3. Na-
tomiast część trzecia, traktująca o charakterze i pochodzeniu kodeksu,
przynosi rozstrzygnięcie podniesionych we wstępie wątpliwości o. Zniszczo-
ny napis, z którego zachowało się jedynie imię oraz funkcja dostojnika ko-
ścielnego, paleograficznie nie odbiegający od charakteru pisma reszty ko-
deksu, według opinii autora odnosi się do Arona biskupa Auxerre (zm. 13
3S. Kętrzyński, O pattinszn bżskMpótu polskich XI toiekn (Rozprawy Aka-
demii Umiejętności, Wydział Historyczno-Filozoficzny, seria II, t. 18, ogólnego
zbioru t. 43, s. 218).
4 Historia matarstroa polskiego, T. I: Od średniowiecza do wieka XVHI-go,
część pierwsza: Malarstwo średniowieczne napisał Władysław Podia cha, Lwów
1914, s. 28.
3 P. David, Un recneil de conferences monastignes irlandaises dn VZHe siecle.
Notes snr te manascrit 43 de ta Bibliotheqae dn Chapitre de Cracooie (Revue
Benedictine 49, Janvier-Mars 1937, s. 62—89).
6 Tamże, s. 63—64. Z problematyką dotyczącą dziejów rękopisu nr 43 wiąże
się taikże publikacja Adama Vetulan)iego z r. 1953, w której badacz ten stara się
zrekonstruować, na podstawie spisów zamieszczonych w kodeksie nr 84, krakowski
księgozbiór katedralny zarówno z r. 1101, jak i 1110. Z liczby 53 rękopisów wy-
mienionych w inwentarzu z r. 1110 do dziś zachowało się zaledwie 6, a wśród nic-h
przypuszczalnie interesujące nas Predicationes, zob. A. V etui a ni, Krakowska
biblioteka katedralna to świetle swego inwentarza z r. 1110 (Slavia Antiqua IV,
1953, s. 182—189). Ten sam autor w ogłoszonej niedawno rozprawie zastanawiał
się raz jeszcze nad możliwością identyfikacji rękopisu nr 43 z -Sermones ab adueata
nsqne ad qaadragesim.a7n, zob. tenże, Le ptns ancien inuentaire d'nne biblio-
theqae polonaise, Cracovie 1971, s. 31—32.
7 D a v i d, o. c., s. 62—70.
s Tamże, s. 70—85.
s Tamże, s. 85—99.
10