Quintilianus, Marcus Fabius; Rollin, Charles [Hrsg.]; Stahel, Johann Jakob [Bearb.]: M. Fabii Qvinctiliani Institvtionvm Oratoriarvm Libri Dvodecim (Tomus 1): [Liber I - VI] (Wircebvrgi: Impensis et Typis Ioannis Iacobi Stahel, Vniuersitatis Bibliopolae et Typographia Celsiss. Special. Priuilegiati, 1776) [VD18 90786203]

76 Lib. I. Cap. IV.
mendat. Aufloritas ab oratoribus vel M-
storicis peti solet. Nam poetas metri ne-
cesiitas^excusat, nisi, si quando nihil im-
pediente in vtroque modulatione pedum,
i*, jen. alterum malunt: qualia sunt; Imodestirpe
69. recisum» et, Aeriae , quo congesseve pa~
^dumbes. et, Silice in nuda» et similia:
cum summorumin eloquentia virorum in-
dicium pro ratione, et vel error honestus
est magnos duces sequentibus. Consuetudo
vero, certissima loquendi magistra: vten-
dumque plane sermone, vt nummo, cui
publica forma est.
Verba a vetustate repetita, non solum
magnos assertores habent, sed etiam affe-
runt orationi maiestatem aliquam , non
sine delegatione. Nam et aufloritatem
antiquitatis habent: et quia intermissa sunt,
gratiam nouitati similem parant. Sed opus
est modo, vt neque crebra sint haec, ne-
que manifella: quia nihil est odiosius affe-
ctatione: nec vtique ab vltimis et iam obli-
teratis repetita temporibus, qualia sunt (&)
T^cpper et Antigerio^ et Exanclare, et
Profapia^ et Saliorum carmina vix sacer-
dotibus suis satis intelleita. Sed illa mu-
tari vetat religio, et consecratis vtendum
est. Oratio vero, cuius summa virtus est
perspicuitas, quam sit vitiosa, si egeat in-
terprete? Ergo vt nouorum optima erunt
maxime vetera, ita veterum maxime noua.
Simh
(i. e. cita, i,|ei wldh