DOI Artikel:
Radojewski, Mieczysław: Organy siedemnastowieczne w kościele Bernardynów w Leżajsku
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.36970#0060
58
MIECZYSŁAW RADOJEWSKI
w ilości dotąd nie notowanej. Po trzy spinają na wieżyczkach bocz-
nych gzymsy i fryzy wieńczące; po jednej — te same części belkowa-
nia w partii środkowej, tak u góry, jak u dołu. Każda w formie wy-
pukłej litery V z chrząstkami, złączone owalną maską. Reszta klamer
inna. W zasadzie daje tę samą literę alfabetu, jedynie maskę zastą-
piono rzeźbioną en ronde bossę głową uskrzydlonego aniołka. Twa-
rzyczki zindywidualizowane posiadają cechy wspólne; wypukłe, wą-
skie czoło, pełne policzki, szczupły podbródek oraz fryzurę. Ta ostat-
nia rozwichrzona, układa się p.o bokach w trzy kosmyki; nad czołem —
Ryc. 14. Herkules i murzyni ze środkowego pozytywu w nawie głównej.
w czub. Skrzydła w dwóch wariantach: skierowane w dół, lub w górę,
stylizowane. Wszystkie główki ujmuje pod szyją draperia z chwastem.
Twarzyczki polichromowane, o przeważającym odcieniu różowawym,
włosy ciemne.
Dolna część pozytywu tworzy rodzaj niszy, w głębi której dwie
duże, spłaszczone woluty skręcają się do wewnątrz. Ich część nieroz-
winięta, zwężona niżej spływowo, łączy się z architektonicznym wisio-
rem. Na jego gzymsie, jako podstawie, umieszczono rzeźbę Herkulesa
na tle wspomnianych ślimacznic. Partia wisząca (wisior) składa się
z trzech nałożonych na siebie, coraz to węższych części, urozmaiconych
w załamaniach wąskimi maskami o otwartych ustach; między nimi sy-
MIECZYSŁAW RADOJEWSKI
w ilości dotąd nie notowanej. Po trzy spinają na wieżyczkach bocz-
nych gzymsy i fryzy wieńczące; po jednej — te same części belkowa-
nia w partii środkowej, tak u góry, jak u dołu. Każda w formie wy-
pukłej litery V z chrząstkami, złączone owalną maską. Reszta klamer
inna. W zasadzie daje tę samą literę alfabetu, jedynie maskę zastą-
piono rzeźbioną en ronde bossę głową uskrzydlonego aniołka. Twa-
rzyczki zindywidualizowane posiadają cechy wspólne; wypukłe, wą-
skie czoło, pełne policzki, szczupły podbródek oraz fryzurę. Ta ostat-
nia rozwichrzona, układa się p.o bokach w trzy kosmyki; nad czołem —
Ryc. 14. Herkules i murzyni ze środkowego pozytywu w nawie głównej.
w czub. Skrzydła w dwóch wariantach: skierowane w dół, lub w górę,
stylizowane. Wszystkie główki ujmuje pod szyją draperia z chwastem.
Twarzyczki polichromowane, o przeważającym odcieniu różowawym,
włosy ciemne.
Dolna część pozytywu tworzy rodzaj niszy, w głębi której dwie
duże, spłaszczone woluty skręcają się do wewnątrz. Ich część nieroz-
winięta, zwężona niżej spływowo, łączy się z architektonicznym wisio-
rem. Na jego gzymsie, jako podstawie, umieszczono rzeźbę Herkulesa
na tle wspomnianych ślimacznic. Partia wisząca (wisior) składa się
z trzech nałożonych na siebie, coraz to węższych części, urozmaiconych
w załamaniach wąskimi maskami o otwartych ustach; między nimi sy-