DOI Artikel:
Radojewski, Mieczysław: Organy siedemnastowieczne w kościele Bernardynów w Leżajsku
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.36970#0069
ORGANY W LEŻAJSKU
67
soli i wreszcie znacznie węższego wisiora jako zakończenie całości od
dołu.
Główna kondygnacja każdego z ,.ołtarzyków" (ryc. 20) składa się ze
ściany tylnej, najszerszej, dwu bocznych, prostopadle ustawionych do
tamtej, ale w pewnym oddaleniu oraz przestrzeni między ściankami,
otwartej na zewnątrz jako nysza ujęta
w ramę. Każda z tych części składo-
wych ma swój cokół i belkowanie, któ-
re nad szafką tworzy już na poziomie
,,attyki" bogato załamany i powygina-
ny fronton. Całość spoczywa na pły-
cie, tworzącej gzyms niżej leżącej kon-
soli. Przed ściankami bocznymi oraz
przed widocznymi partiami ściany tyl-
nej stoją kolumienki, w związku z czym
zarówno cokół, jak i belkowanie jest
odpowiednio gierowane.
Podstawa każdego ,,ołtarzyka" skła-
da się ze ścianki tylnej, będącej pod-
stawą dla tylnej ściany wyżej leżącej
kondygnacji i widocznej tylko po bo-
kach oraz konsoli o szerokości równej
szerokości ,,szafki". W konsoli tej z ko-
lei widzimy dwie konsole właściwe,
podtrzymujące boczne ściany. Szafy Ryc. 2i. Fragment dekoracji części
wraz Z kolumienką oraz Z szerokiej z wisiorem ,.ołtarzyka" północnego,
części środkowej między tymi konsola-
mi, wygiętą tak samo, jak i one i mieszczącej nyszę. Baza wszystkich
tych partii konsoli ma charakter raczej gzymsu.
Wreszcie wisior zakańczający całość od dołu składa się z gzymsu,
szerszej bani, wklęsłej szyjki i mniejszej bani od dołu.
Zwieńczenie attyki tworzy owalna tablica ujęta w bogatą ramę
z ornamentem i mieszcząca napis. W ołtarzyku po stronie Ewangelii
napis ten brzmi: „ŁAUDETUR SEMPER IESUS EIUS IN AEIERNUM SIT
BENEDICTA PARENS — 1719", po stronie zaś Epistoły — „PROSZĘ
O POZDROWIENIE NAYSWIETSZY PANNY — 1717".
Ornament jest cechą szczególną „ołtarzyków^". Małżowinę chrząst-
kową zastąpiono tutaj liśćmi akantu. Bardzo płaski, wyrastający z pą-
67
soli i wreszcie znacznie węższego wisiora jako zakończenie całości od
dołu.
Główna kondygnacja każdego z ,.ołtarzyków" (ryc. 20) składa się ze
ściany tylnej, najszerszej, dwu bocznych, prostopadle ustawionych do
tamtej, ale w pewnym oddaleniu oraz przestrzeni między ściankami,
otwartej na zewnątrz jako nysza ujęta
w ramę. Każda z tych części składo-
wych ma swój cokół i belkowanie, któ-
re nad szafką tworzy już na poziomie
,,attyki" bogato załamany i powygina-
ny fronton. Całość spoczywa na pły-
cie, tworzącej gzyms niżej leżącej kon-
soli. Przed ściankami bocznymi oraz
przed widocznymi partiami ściany tyl-
nej stoją kolumienki, w związku z czym
zarówno cokół, jak i belkowanie jest
odpowiednio gierowane.
Podstawa każdego ,,ołtarzyka" skła-
da się ze ścianki tylnej, będącej pod-
stawą dla tylnej ściany wyżej leżącej
kondygnacji i widocznej tylko po bo-
kach oraz konsoli o szerokości równej
szerokości ,,szafki". W konsoli tej z ko-
lei widzimy dwie konsole właściwe,
podtrzymujące boczne ściany. Szafy Ryc. 2i. Fragment dekoracji części
wraz Z kolumienką oraz Z szerokiej z wisiorem ,.ołtarzyka" północnego,
części środkowej między tymi konsola-
mi, wygiętą tak samo, jak i one i mieszczącej nyszę. Baza wszystkich
tych partii konsoli ma charakter raczej gzymsu.
Wreszcie wisior zakańczający całość od dołu składa się z gzymsu,
szerszej bani, wklęsłej szyjki i mniejszej bani od dołu.
Zwieńczenie attyki tworzy owalna tablica ujęta w bogatą ramę
z ornamentem i mieszcząca napis. W ołtarzyku po stronie Ewangelii
napis ten brzmi: „ŁAUDETUR SEMPER IESUS EIUS IN AEIERNUM SIT
BENEDICTA PARENS — 1719", po stronie zaś Epistoły — „PROSZĘ
O POZDROWIENIE NAYSWIETSZY PANNY — 1717".
Ornament jest cechą szczególną „ołtarzyków^". Małżowinę chrząst-
kową zastąpiono tutaj liśćmi akantu. Bardzo płaski, wyrastający z pą-