DOI Artikel:
Harasimowicz, Jan: Rola sztuki w religijnych o społecznych konfliktach wieku reformacji na Śląsku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13595#0043
7. Trzebosz pod Górą Śląską, kościół fil., ołtarz główny, 1607 r.
takiego rozwiązania mogą być malowane tryptyki w kościele par. w. Wierzbicach pod Wrocławiem
(1592) i kościele fil. w Godzięcinie pod Wołowem (1602), a także okazałe rzeźbione retabulum w
kościele fil. w Trzeboszu pod Górą Śl. (1607; il. 7)22. Przedstawienie „Wieczerzy Pańskiej" umieszcza-
no najczęściej w predelli, bezpośrednio nad stołem ołtarzowym, a kolejne kondygnacje retabulum
stawały się - dzięki scenom „Ukrzyżowania", „Zmartwychwstania" i „Wniebowstąpienia Chrystusa"
— „obrazowym wyznaniem wiary", unaocznieniem podstawowych prawd fides historica. Napisy
towarzyszące scenom i postaciom biblijnym „dopowiadały" treść przedstawień, wydobywały głębszy
teologiczny sens ich wzajemnych związków23, przypominały nierozerwalną więź wiary i danej w
22 Lutsch II, s. 458, 627, 668; K. Degen, Die Bau- und Kunstdenkmaler des Landkreises Breslau, Frankfurt/Main 1965, s.
335; KZS, T. V: Województwo poznańskie, pod red. T. Ruszczyńskiej i A. Sławskiej, z. 21: Powiat rawicki, Warszawa 1971.
s. 34.
23 Twórcy programów ideowych ołtarzy kierowali się przy doborze przedstawień obrazowych i cytatów z Pisma świętego
pnaną zasadą luterańskiej homiletyki: scriptura sui ipsius interpres. (Por. P. Poscharsky, Die Kanzel. Erscheinungsform im
Protestantismus bis zum Ende des Barocks, Giitersloh 1963, s. 166). Na temat słowno-obrazowej struktury semantycznej sztuki
takiego rozwiązania mogą być malowane tryptyki w kościele par. w. Wierzbicach pod Wrocławiem
(1592) i kościele fil. w Godzięcinie pod Wołowem (1602), a także okazałe rzeźbione retabulum w
kościele fil. w Trzeboszu pod Górą Śl. (1607; il. 7)22. Przedstawienie „Wieczerzy Pańskiej" umieszcza-
no najczęściej w predelli, bezpośrednio nad stołem ołtarzowym, a kolejne kondygnacje retabulum
stawały się - dzięki scenom „Ukrzyżowania", „Zmartwychwstania" i „Wniebowstąpienia Chrystusa"
— „obrazowym wyznaniem wiary", unaocznieniem podstawowych prawd fides historica. Napisy
towarzyszące scenom i postaciom biblijnym „dopowiadały" treść przedstawień, wydobywały głębszy
teologiczny sens ich wzajemnych związków23, przypominały nierozerwalną więź wiary i danej w
22 Lutsch II, s. 458, 627, 668; K. Degen, Die Bau- und Kunstdenkmaler des Landkreises Breslau, Frankfurt/Main 1965, s.
335; KZS, T. V: Województwo poznańskie, pod red. T. Ruszczyńskiej i A. Sławskiej, z. 21: Powiat rawicki, Warszawa 1971.
s. 34.
23 Twórcy programów ideowych ołtarzy kierowali się przy doborze przedstawień obrazowych i cytatów z Pisma świętego
pnaną zasadą luterańskiej homiletyki: scriptura sui ipsius interpres. (Por. P. Poscharsky, Die Kanzel. Erscheinungsform im
Protestantismus bis zum Ende des Barocks, Giitersloh 1963, s. 166). Na temat słowno-obrazowej struktury semantycznej sztuki