DOI article:
Mączyński, Ryszard: Mater Gratiarum Varsaviensis: Wizerunki Madonny łaskawej w sztuce polskiej
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.16407#0298
296
RYSZARD MĄCZYŃSKI
37. Wilno. Kościół Kanoników Laterańskich. Obraz Najświętszej Marii Parmy Łaska-
wej w ołtarzu bocznym (1653)
obraz, przywiózł jego kopię do kraju"'99. I w przypadku zatem obrazu wileńskiego daje się zaobserwować
proces narastania niejako coraz bardziej konkretnej w szczegółach legendy.
„Najświętsza Panna Łaskawa z kościoła antokolskiego - pisał w 1930 r. Mieczysław Skrudlik, podej-
mując po raz pierwszy problem artystycznej wartości malowidła - jest [...] późniejsza od obrazu warszawskie-
go". W porównaniu z nim „wileński jest w technice mniej staranny, pobieżniej wykonany. A przy tym wize-
runek antokolski jest dzisiaj w znacznej części zasłonięty. Pokrywa go bowiem srebrna sukienka, przez co linie
postaci i całej kompozycji są niewidoczne, stracone"200. W analizie dzieła nie pomagająteż dwa znane i nierzadko
przywoływane przekazy ikonograficzne, czy to wcześniejszy miedzioryt Ignacego Karęgi (według rysunku
Franciszka Pelikana) z roku 1799, ukazujący Okropny widok srogiego powietrza roku 1710 w Wilnie gra-
sującego (il. 38), czy późniejsza litografia Thurwangera z roku 1850, przedstawiająca Dokładny wizerunek
obrazu N.P.M. Łaskawej, znajdującego się w kościele Ss. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie (w drugim
' Fridrich, op.cit., t. 4, Kraków 1911, s. 150. Najnowsze publikacje litewskie nie wniosły żadnych nowych elementów
do historii tego wizerunku, пр.: Lietuvos tsr istorijos ir kulturos pamniklu, sąvadas, t. 1: Vilnius, Vilnius 1988, s. 81 п.
200 M. Skrudlik Królowa..., s. 168.
RYSZARD MĄCZYŃSKI
37. Wilno. Kościół Kanoników Laterańskich. Obraz Najświętszej Marii Parmy Łaska-
wej w ołtarzu bocznym (1653)
obraz, przywiózł jego kopię do kraju"'99. I w przypadku zatem obrazu wileńskiego daje się zaobserwować
proces narastania niejako coraz bardziej konkretnej w szczegółach legendy.
„Najświętsza Panna Łaskawa z kościoła antokolskiego - pisał w 1930 r. Mieczysław Skrudlik, podej-
mując po raz pierwszy problem artystycznej wartości malowidła - jest [...] późniejsza od obrazu warszawskie-
go". W porównaniu z nim „wileński jest w technice mniej staranny, pobieżniej wykonany. A przy tym wize-
runek antokolski jest dzisiaj w znacznej części zasłonięty. Pokrywa go bowiem srebrna sukienka, przez co linie
postaci i całej kompozycji są niewidoczne, stracone"200. W analizie dzieła nie pomagająteż dwa znane i nierzadko
przywoływane przekazy ikonograficzne, czy to wcześniejszy miedzioryt Ignacego Karęgi (według rysunku
Franciszka Pelikana) z roku 1799, ukazujący Okropny widok srogiego powietrza roku 1710 w Wilnie gra-
sującego (il. 38), czy późniejsza litografia Thurwangera z roku 1850, przedstawiająca Dokładny wizerunek
obrazu N.P.M. Łaskawej, znajdującego się w kościele Ss. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie (w drugim
' Fridrich, op.cit., t. 4, Kraków 1911, s. 150. Najnowsze publikacje litewskie nie wniosły żadnych nowych elementów
do historii tego wizerunku, пр.: Lietuvos tsr istorijos ir kulturos pamniklu, sąvadas, t. 1: Vilnius, Vilnius 1988, s. 81 п.
200 M. Skrudlik Królowa..., s. 168.