DOI Artikel:
Gołubiew, Zofia: O Profesorze Żygulskim od siebie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.47327#0014
12
Zofia Gołubiew
W tych trudnych kwestiach czułam wciąż oparcie w Profesorze, który całe życie poświę-
cił tej bezcennej Kolekcji, i może właśnie dzięki temu udało mi się nie poddać. Kiedy dla
Kolekcji Czartoryskich zabłysło światełko nadziei, a trójka pracowników Muzeum Na-
rodowego w Krakowie objęła Zarząd Fundacji, Profesor publicznie wyraził wiarę w do-
brą przyszłą opiekę Fundatora Adama Karola Czartoryskiego, kierując do niego słowa
pełne ufności. Dla mnie natomiast wielką nagrodą za starania były również publicznie
wypowiedziane słowa Profesora o moim wkładzie w trwanie Kolekcji.
Zawdzięczam też Panu Profesorowi przygodę szczególną, tj. moją pierwszą, jeszcze
w latach siedemdziesiątych minionego wieku, podróż do Japonii, co w tamtych cza-
sach było wielką i bardzo trudno dostępną atrakcją. Nie można bowiem zapominać,
że to właśnie Profesor Żygulski rozpoczął przed ponad czterdziestu laty współpracę
naszego Muzeum z Japonią. Nawiązał liczne kontakty z tym odległym krajem, za-
znajamiał nas z kulturą i obyczajem Japończyków, przygotowywał dla nich wystawy
- właśnie przy okazji jednej z nich znalazłam się w tej wspaniałej podróży.
Obecnie zostałam upoważniona przez Redakcję „Rozpraw” do napisania tekstu
tym razem nie „dyrektorskiego”, lecz bardzo osobistego. Dlatego pozwoliłam sobie
na wspomnienie moich relacji z Profesorem Zdzisławem Żygulskim. Mam także po-
czucie, że wymienione tu sprawy - zarządzanie Muzeum Narodowym, kontakty tej
instytucji z Japonią, dbanie o los Kolekcji Czartoryskich - nie mają przecież charakte-
ru prywatnego, lecz jak najbardziej publiczny, a nawet narodowy.
Jak się jednak okazało, stały się też i moimi osobistymi sprawami. A w ich rozwią-
zywaniu słowa Profesora: „Pani Zosiu, da Pani radę!” - dodawały sił, były istotnym
oparciem. Moja wdzięczność dla Profesora jest ogromna. Nie umiem jej w pełni wy-
razić. Odszedł Profesor Żygulski, a moja misja w Muzeum wkrótce dobiegnie końca
- nie dowiem się więc, czy nadal „dawałabym radę” bez Profesora...
Zofia Gołubiew
W tych trudnych kwestiach czułam wciąż oparcie w Profesorze, który całe życie poświę-
cił tej bezcennej Kolekcji, i może właśnie dzięki temu udało mi się nie poddać. Kiedy dla
Kolekcji Czartoryskich zabłysło światełko nadziei, a trójka pracowników Muzeum Na-
rodowego w Krakowie objęła Zarząd Fundacji, Profesor publicznie wyraził wiarę w do-
brą przyszłą opiekę Fundatora Adama Karola Czartoryskiego, kierując do niego słowa
pełne ufności. Dla mnie natomiast wielką nagrodą za starania były również publicznie
wypowiedziane słowa Profesora o moim wkładzie w trwanie Kolekcji.
Zawdzięczam też Panu Profesorowi przygodę szczególną, tj. moją pierwszą, jeszcze
w latach siedemdziesiątych minionego wieku, podróż do Japonii, co w tamtych cza-
sach było wielką i bardzo trudno dostępną atrakcją. Nie można bowiem zapominać,
że to właśnie Profesor Żygulski rozpoczął przed ponad czterdziestu laty współpracę
naszego Muzeum z Japonią. Nawiązał liczne kontakty z tym odległym krajem, za-
znajamiał nas z kulturą i obyczajem Japończyków, przygotowywał dla nich wystawy
- właśnie przy okazji jednej z nich znalazłam się w tej wspaniałej podróży.
Obecnie zostałam upoważniona przez Redakcję „Rozpraw” do napisania tekstu
tym razem nie „dyrektorskiego”, lecz bardzo osobistego. Dlatego pozwoliłam sobie
na wspomnienie moich relacji z Profesorem Zdzisławem Żygulskim. Mam także po-
czucie, że wymienione tu sprawy - zarządzanie Muzeum Narodowym, kontakty tej
instytucji z Japonią, dbanie o los Kolekcji Czartoryskich - nie mają przecież charakte-
ru prywatnego, lecz jak najbardziej publiczny, a nawet narodowy.
Jak się jednak okazało, stały się też i moimi osobistymi sprawami. A w ich rozwią-
zywaniu słowa Profesora: „Pani Zosiu, da Pani radę!” - dodawały sił, były istotnym
oparciem. Moja wdzięczność dla Profesora jest ogromna. Nie umiem jej w pełni wy-
razić. Odszedł Profesor Żygulski, a moja misja w Muzeum wkrótce dobiegnie końca
- nie dowiem się więc, czy nadal „dawałabym radę” bez Profesora...