DOI article:
Ratkowska, Paulina: Atlanci chrześcijańscy w sztuce romańskiej
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.19644#0096
3. Atlant, miniatura mozarabska. Biblia Hispa-
lense, 988 r., Madryt, Biblioteca Nacional,
Ms Va 14—1, fol. 163
z przekształcenia rzeźbiarskich form korynckich. Wybitne walory dekoracyjne głowicy nie
kolidują z wymową przedstawień postaci ludzkich, które zachowały wiele z nieznanego dziś
pierwowzoru antycznego, zwłaszcza gdy chodzi o pozę dźwigającej figury.
Postać atlanta na kapitelu w St Rémy o wielkiej, jakby wciągniętej w ramiona głowie,
szerokim geście ramion i pochylonym, wyrażającym zmęczenie obliczu, jest — mimo
oszczędnego opracowania formy rzeźbiarskiej — wybitnym osiągnięciem rzeźby wczesno-
romańskiej. Ekspresja, a także kompozycja zbliża ją do postaci męskiej dźwigającej
wydłużoną tablicę z tytułami Kanonów VI i V w Złotym Ewangeliarzu cesarza Henryka III
w Escorialu z ok. 104525 (il. 7), nazwanej przez Arnolda Boecklera „Kariatidenhalbfigur"26,
o szeroko rozwartych wydłużonych ramionach, z opuszczonym obliczem, okolonym długimi
włosami i wąską, długą brodą. Łączy te dwa przedstawienia także nagość postaci atlantów
czy atlasów w chuście biodrowej. Jest to jedno z najbardziej pełnych patosu przedstawień
atlanta w sztuce wczesnoromańskiej. W literaturze naukowej nie wysuwano dotąd tej
92
lense, 988 r., Madryt, Biblioteca Nacional,
Ms Va 14—1, fol. 163
z przekształcenia rzeźbiarskich form korynckich. Wybitne walory dekoracyjne głowicy nie
kolidują z wymową przedstawień postaci ludzkich, które zachowały wiele z nieznanego dziś
pierwowzoru antycznego, zwłaszcza gdy chodzi o pozę dźwigającej figury.
Postać atlanta na kapitelu w St Rémy o wielkiej, jakby wciągniętej w ramiona głowie,
szerokim geście ramion i pochylonym, wyrażającym zmęczenie obliczu, jest — mimo
oszczędnego opracowania formy rzeźbiarskiej — wybitnym osiągnięciem rzeźby wczesno-
romańskiej. Ekspresja, a także kompozycja zbliża ją do postaci męskiej dźwigającej
wydłużoną tablicę z tytułami Kanonów VI i V w Złotym Ewangeliarzu cesarza Henryka III
w Escorialu z ok. 104525 (il. 7), nazwanej przez Arnolda Boecklera „Kariatidenhalbfigur"26,
o szeroko rozwartych wydłużonych ramionach, z opuszczonym obliczem, okolonym długimi
włosami i wąską, długą brodą. Łączy te dwa przedstawienia także nagość postaci atlantów
czy atlasów w chuście biodrowej. Jest to jedno z najbardziej pełnych patosu przedstawień
atlanta w sztuce wczesnoromańskiej. W literaturze naukowej nie wysuwano dotąd tej
92